Νομίζω ότι το ύφος του λόγου του Αλέξη Τσίπρα στη χτεσινή συζήτηση στη
Βουλή προβλημάτισε πολλούς. Μένω στο δικό του ύφος και όχι των υπολοίπων
αφού είναι ο Πρωθυπουργός της χώρας και οφείλει να μην (αντι)πολιτεύεται, αν μη
τι άλλο, ως εκπρόσωπος γκρουπούσκουλου. Ήταν λόγος πολλές φορές,
καφενειακού τύπου που έκρυβε, αν έκρυβε, έντονο φόβο για τα
μελλούμενα.
Η έλλειψη αυτοπεποίθησης ήταν περισσότερο από ορατή. Η δε
προσπάθεια να πείσει το δικό του περιβάλλον, αφού για πρώτη φορά μετά από πολύ
καιρό αράδιασε όλα εκείνα τα απαξιωτικά για τους πολιτικούς του αντιπάλους
συνθήματα που τον έφεραν στην εξουσία, πολύ μεγάλη .
Όμως ο συνθηματολογικός
και καταγγελτικός λόγος είναι λόγος κενός με πολύ κοντό, περιορισμένο
επικοινωνιακό βεληνεκές. Δυστυχώς για τον Αλέξη Τσίπτρα άγγιξε , αν άγγιξε ,
ένα μεγάλο μέρος των παροικούντων στην Ιερουσαλήμ του κόμματος και σχεδόν
κανέναν άλλον.
Ή μάλλον άγγιξε και όσους κυνηγούν το φάντασμά τους, όσους
δυστυχώ φαντασιώνονται με την απάτη και τη υπερβολή. Κατά τον Τσίπρα φαίνεται
να ισχύει το «αν ο κόσμος θέλει να εξαπατηθεί άφησέ τον να εξαπατηθεί» ! Θα
έλεγα δε ότι γαργάλησε τις ευαίσθητες χορδές αυτών που σεληνιάζονται ακούγοντας
πολεμικούς χαρακτηρισμούς αποθεώνοντας τον πολιτικό κουτσαβακισμό.
Γιατί μαζί
με την αλαζονεία , το πιο μεγάλο εμπόδιο της σοφίας, η πρωθυπουργική μαγκιά
περίσσεψε χτες στο Κοινοβούλιο. Τα αμήχανα πολλές φορές χαμόγελα του Αλέξη
Τσίπρα, απλά ήταν το προκάλυμμα της θλίψης του, μιας θλίψης που
υποκατέστησε και με άφθονη ειρωνεία… Ειρωνεία που συγκάλυψε (;) το φόβο του
αφού οι προκλήσεις από όλες τις πλευρές ήταν τόσο ορατές όσο και ο θυμός του
Πρωθυπουργού.
Οι διαρκείς αναφορές στο παρελθόν, την περίοδο δηλαδή που ο Αλέξης
Τσίπρας άπλωνε το δίχτυ του αποπροσανατολισμού των Ελλήνων, υποσχόμενος τον επίγειο
Παράδεισο, συνεγείρουν (για πόσο καιρό ακόμη;) τα συναισθήματα αλλά δεν
τροφοδοτούν τη λογική, δεν αγγίζουν το φοβερό παρόν. Παράλληλα δείχνουν
ολοκάθαρα την παντελή έλλειψη προσωπικής και συλλογικής πολιτικής στρατηγικής.
Ο μύθος που καλλιέργησε τις πρώτες μέρες μετά το πατατράκ της περιόδου
Βαρουφάκη, το πέπλο της συγκάλυψης αλλά και της προβολής μιας κοπιώδους
διαπραγμάτευσης που δεν έγινε ποτέ, φανέρωσε την έλλειψη ενός υποτυπώδους
πολιτικού και οικονομικού σχεδίου και ξέφτισε πια οριστικά.
Οι εμβαλωματικές
μεγαλοστομίες , ο ρεβανσισμός και η κουραστική πλέον ρητορική για μια κάθαρση
που επιχειρείται ανιστόρητα και μόνο επιλεκτικά, φαίνεται να έχουν κάνει τον
κύκλο τους. Αγνοούσε και αγνοεί ο Πρωθυπουργός ότι ο συνετός πολιτικός, ο
ηγέτης, πρέπει να βλέπει προηγουμένως μακριά τα πράγματα , πριν τα επιχειρήσει…
Δυστυχώς γι’ αυτόν ο χρόνος αποκαλύπτει τα πάντα και τα φέρνει στο
φως. Σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας εκπροσωπεί την «Αριστερά» του Μαντζουράνη , αυτό
που ο λαός τιμώρησε αμείλικτα, με εξαπτέρυγα πολλούς ανανήψαντες
λιποτάχτες σοσιαλιστές και φιλελεύθερους , Καλογρίτσες και Καραγεώργηδες….
Δυστυχώς όμως γι΄αυτόν τα λόγια πετούν αλλά τα γραπτά μένουν. Εκατομμύρια
φυλλάδια γεμάτα ελπίδα έμειναν στη Θεσσαλονίκη εκείνο το βράδυ που υποσχέθηκε
Παραδείσους ενώ έσπρωχνε τόσους και τόσους καλόπιστους πιο βαθιά στην Κόλαση.
Όπως άλλα τόσα εκατομμύρια έμειναν στις πλατείες τον Ιούλιο και τον Σεπτέμβριο
του 2015 όπου η πολιτική στρεψοδικία έφτασε στο κόκκινο…
Μπορεί λοιπόν η εξουσία να θολώνει το μυαλό, να οδηγεί σε αποφάσεις και
συμπεριφορές ιταμές, μπορεί να φουντώνει την οίηση και να δίνει μια πρόσκαιρη
ικανοποίηση για την κατανίκηση του αντιπάλου, όμως ο δρόμος προς αυτήν αλλά και
μακριά από αυτήν είναι ένας και μοναδικός. Είναι ο δρόμος που πάει προς τα
πάνω ίδιος με αυτόν που οδηγεί προς τα κάτω έλεγε ο μέγας Ηράκλειτος. Αυτό
μάλλον το αγνοεί ο μέγας τιμητής, ο κήνσορας Αλέξης. Όπως επίσης αγνοεί ότι δεν
κυβερνά ουτιδανούς ! Comedia finita est Alexis !
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΝΤΖΕΛΙΔΗΣ
www.Mentzelidis.gr
.png)
