Με λογικές και πρακτικές της δεκαετίας του '50 δραστηριοποιούνται
τα κόμματα, οι πολιτικές ομάδες και γενικά οι πολιτευόμενοι στον χώρο της
Κεντροαριστεράς.
Σε μία εποχή όπου η συσπείρωση και η συνεργασία τους θα τους
αναδείκνυε σε αδιαμφισβήτητο τρίτο πόλο και καθοριστικό παράγοντα των πολιτικών
εξελίξεων, εκείνοι έχουν επιλέξει την πολυδιάσπαση και τη σταδιακή, αλλά
αναπότρεπτη σε μεγάλο βαθμό περιθωριοποίησή τους.
Πέρυσι τέτοια εποχή οι εξελίξεις κινούνταν σε διαμετρικά
αντίθετη πορεία. Το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ εκδήλωναν διαθέσεις συνεργασίας και
κοινής πορείας, προσωπικότητες και επώνυμοι του χώρου δραστηριοποιούνταν και
στήριζαν αυτήν την προοπτική, αλλά οι παρεμβάσεις απέτυχαν και οι ελπίδες
διαψεύστηκαν.
Ιδιοτελείς επιλογές και προσωπικές πολιτικές
αποτέλεσαν τη βασική αιτία του ναυαγίου της προσπάθειας για τη συσπείρωση της
Κεντροαριστεράς. Και οι εξελίξεις χάραξαν την αντίστροφη ακριβώς πορεία.
Αντί
για τη συσπείρωση η αποσυσπείρωση, αντί για την κυβερνητική σταθερότητα η
αστάθεια και ο προβληματισμός και αντί για τη σχεδόν βέβαιη εκλογή Προέδρου
Δημοκρατίας η εκλογική αβεβαιότητα και το πιθανό κυβερνητικό αδιέξοδο. Αυτός
είναι ο απολογισμός της χρονιάς που έφυγε.
Και οι προοπτικές της χρονιάς που ξεκίνησε μόλις χθες κάθε
άλλο παρά αισιόδοξες είναι. Το Ποτάμι δεν δείχνει να ανταποκρίνεται,
δημοσκοπικά τουλάχιστον, στις προσδοκίες του δημιουργού του, η διασπασμένη
ΔΗΜΑΡ πασχίζει να βρει τον βηματισμό της μετά το «ναυάγιο» της συνεργασίας με
τον ΣΥΡΙΖΑ και το άλλοτε πανίσχυρο ΠΑΣΟΚ βιώνει τον εφιάλτη μίας διάσπασης, τη
σκοπιμότητα της οποίας δεν είναι σε θέση να αιτιολογήσουν ούτε καν ο
πρωτεργάτης της και οι σύμβουλοί του.
Η χώρα οδεύει προς την κρισιμότερη αναμέτρηση της
μεταπολίτευσης, με τη ραχοκοκαλιά του πολιτικού μας συστήματος θρυμματισμένη να
δίνει όχι τη μάχη της πολιτικής επικράτησης, αλλά της κοινοβουλευτικής
επιβίωσης.
.png)
