.Λάου λάου το πάνε για επιστροφή στη δραχμή…

Όλοι γνωρίζαμε ότι αυτή η Κυβέρνηση ποτέ δεν ήθελε την παραμονή στην ΕΕ και στο Ευρώ. Οταν έδιναν συνεντεύξεις άκουγαν Ευρώ και γινόταν το χρώμα του προσώπου τους από μπλε εως μωβ.

Πήραν την εξουσία, μη έχοντας ούτε γνώσεις, ούτε ικανότητες, ούτε προσωπικό που να γνωρίζει πως κυβερνιέται ένα Κράτος (δυο γαϊδουριών άχυρα δεν ήξεραν-ούτε ξέρουν, να χωρίζουν)…

 Η Κυβέρνηση, ένα συνονθύλευμα βολεμένων από το παλαιό κραταιό ΠΑΣΟΚ (ακούς νυν υπουργούς που φτιάχτηκαν επί ΠΑΣΟΚ, πήραν θέσεις να λένε "το παλιό σύστημα φταίει", παραδέχονται δηλαδή ότι φταίνε αυτοί, αλλά τώρα είναι νέοι στο ΣΥΡΙΖΑ και δεν πιάνει το ότι είναι οι παλιοί του ΠΑΣΟΚ) και οι λοιποί είναι "επαναστάτες του γλυκού νερού" το 3% ο παλαιός ΣΥΝ.

Οι μεν παλαιοί ΠΑΣΟΚΟΙ φτιάχτηκαν, αναδείχτηκαν και βολεύτηκαν τα χρόνια των Παπανδρέου και Σημίτη, και μόλις τελείωσε η κουτάλα μετακόμισαν στον ΣΥΡΙΖΑ.

Εκείνο το 3% του ΣΥΡΙΖΑ, πάντα είχε στο μυαλό του την έξοδο από το ευρώ, στήριζε τα Σκόπια ως Μακεδονία, έσπαζε ότι έβρισκε μπροστά του, στο όνομα της επανάστασης και της κακής δεξιάς και του πασόκ που κυβερνούσαν.

Υφαρπάζοντας την εξουσία, (όλα έγιναν γιατί δεν θέλαμε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Νεοδημοκράτη, αλλά τελικά για να έχουμε την  εξουσία βρήκαμε άλλον Νεοδημοκράτη και όλα καλά και όλα ωραία), έπρεπε αυτό το συνονθύλευμα να ενοποιηθεί, να πάρει τις καρέκλες και έχει ο Θεός (αυτόν που δεν πιστεύουμε επίσημα αλλά ανεπίσημα πετάμε περιστέρια, κάνουμε μακριούς σταυρούς, φιλάμε τα χέρια των ιερέων κλπ τέτοια που βρίζαμε ως αντιπολίτευση)

Αφού ενοποιήθηκε και βολεύτηκε σε θέσεις και οφίτσια, έμεινε το σαράκι, πως θα κάνουμε το όνειρό μας πραγματικότητα, να είμαστε εκτός ΕΕ για να υλοποιήσουμε και τις κομμουνιστικές μας καταβολές;.

Ξεκινήσαμε με τις τσάμπα μαγκιές εντός χώρας, τύπου είμαστε αξιοπρεπείς όταν σας κόβουμε 6% κάθε μήνα αδιακρίτως για ΕΟΠΠΥ (αλλά καταργούμε το 5ευρω του Γεωργιάδη από όποιον πήγαινε στο νοσοκομείο, σήμερα πας δεν πας στο νοσοκομείο σου κρατούν κάθε μήνα 6%). 

Ακολούθως για να έχουμε και έλεγχο του Κράτους, τοποθετήσαμε σε θέσεις κλειδιά, γκόμενους και ερωμένες υμετέρων, ανίψια, ξαδέρφια κ.λ.π ελεγχόμενους. 

Συνεχίσαμε με το βλέμμα "δεν ξέρω τι μου γίνεται" στις συναντήσεις με τους εταίρους και "αφού δεν ξέρω τι μου γίνεται και αυτοί ξέρουν ας υπογράψω τα πάντα να έχω το μυαλό μου ήσυχο". Στον ελεύθερο χρόνο μας μελετάμε και Αγγλικά (μην μας πουν stupid  και εμείς γελάμε γιατί δεν ξέρουμε τι σημαίνει).

Προσπαθήσαμε και προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να ελέγξουμε το τοπίο ενημέρωσης, ευτυχώς η Δικαιοσύνη υπήρξε αντικειμενική και δίκαιη και εκτός από την Πράβντα (συγνώμη ΕΡΤ) 1, 2 και 3 έχουμε και άλλα κανάλια για να μπορεί να ενημερώνεται ο κόσμος.

Και σταδιακά περνάμε στον κόσμο ότι βασανίζεται εντός ευρώ και προσπαθούμε υποσυνείδητα να του μεταφέρουμε το πόσο καλά θα είναι εκτός κοινού νομίσματος, πως όλοι θα τρέχουμε ανέμελοι στα χωράφια και θα κυνηγάμε πεταλούδες.

Οπως είναι σήμερα η κατάσταση αν βγούμε από το κοινό νόμισμα (όνειρο του σημερινού Πρωθυπουργού και του κ. Σόιμπλε) με απλά λόγια, η εικόνα που υπάρχει σήμερα θα είναι παράδεισος. Θα είναι ότι καταστροφικότερο από ίδρυσης του Ελληνικού Κράτους. Με απλά λόγια να τι θα συμβεί : 

Το χρέος θα παραμείνει σε Ευρώ και εμείς θα έχουμε Δραχμή.

Θα υπάρξει τέτοια υποτίμηση που δεν θα μπορεί ο μέσος πολίτης να αγοράσει κάτι περισσότερο από λίγο ψωμί (οι ντομάτες θα είναι είδος συλλεκτικό γιατί με αυτές θα ξεκινήσει ο Λαός να τις πετά στους πολιτικούς).

Αν είχες έστω και λίγες καταθέσεις θα γινόντουσαν καπνός.

Το 90% των φαρμακευτικών σκευασμάτων εισάγεται άρα θα έχεις 90% λιγότερα φάρμακα, βρε καραμήτρο…

Εχεις καύσιμα; ή θα πας με τον συγκυβερνήτη της κυβέρνησης να βγάλεις πετρέλαια; ντου που ντουπου ντουπου οι αντλίες...

Σήμερα δεν είσαι ανταγωνιστικός σήμερα κατάφερες με την ψήφο σου Ελληνα να καταβαραθρωθείς σε ανταγωνιστικότητα, ενώ με την Κυβέρνηση Σαμαρά είχες ανέβει πολλές θέσεις. Αν βγεις από το ευρώ θα είσαι ανταγωνιστικός; γελούν και οι πέτρες …  

Αν νομίζεις ότι θα είσαι ανεξάρτητος με επιστροφή στη δραχμή, θα είσαι όχι απλά υποδουλωμένος για 99 χρόνια, αλλά για τουλάχιστον 999. Γιατί θα έχεις δραχμές θα χρωστάς ευρώ και θα σε... στα όρθια.

Το αρχικό σχέδιο της Κυβέρνησης ήταν παίρνουμε την εξουσία με οιονδήποτε τρόπο, χειραγωγούμε τα ΜΜΕ και την ενημέρωση του Λαού, το παίζουμε τσάμπα μάγκες  (γιατί αυτό έχουμε μάθει), σταδιακά φτωχοποιούμε τους μεσαίους, καταδικάζουμε την αριστεία, θέλουμε Λαό αγράμματο που θα νομίζει ότι πουλώντας μαγκιές θα είναι αξιοπρεπής, υλοποιούμε πολιτικές εξαθλίωσης των πολλών και αυτόματα επιστρέφουμε στη δραχμή. Με την επιστροφή στη δραχμή μπορούμε να την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια  αφού θα έχουμε υλοποιήσει τα όνειρά μας. 

Βήμα βήμα το πάνε για υλοποίηση του αρχικού τους σχεδίου, αμφιβάλλει κανείς;

.Τσίπρας για Κυπριακό: Τι Λωζάνη, τι Κοζάνη

«Τι Λωζάνη, τι Κοζάνη, χιόνια η μια και χιόνια η άλλη», έλεγε το παλαιό άσμα. Κάτι τέτοιο μας θύμισε η δήλωση Τσίπρα, όταν ερωτήθη αν θα πάει τελικώς στη Διάσκεψη για το Κυπριακό, στη Γενεύη, την Πέμπτη 12 Ιανουαρίου. «Νομίζω ότι με το χιόνι ήρθε η Γενεύη στην Αθήνα. 

Οπότε, θα δούμε», είπε ο Αλέξης Τσίπρας μετά τη συνάντησή του με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλο. Κατανοητόν. Αλλά σε τόσο σοβαρά θέματα και με τον Ταγίπ Ερντογάν να παίζει μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο παιχνίδι καθυστερήσεων, δεν μπορεί να απαντά έτσι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας. Πολύ περισσότερο, να δείχνει ότι χορεύει στους ρυθμούς που επιβάλλει ο εκολαπτόμενος «Σουλτάνος».

Βεβαίως, εξίσου κατανοητή, ως έναν βαθμό, είναι η προσεκτική στάση αναμονής που τηρεί η Αθήνα, ακολουθώντας την τακτική βλέποντας και κάνοντας. Δηλαδή, να πάρει την οποιαδήποτε απόφαση περί συμμετοχής του πρωθυπουργού στη Διάσκεψη, ανάλογα με: 1.Την εξέλιξη των δικοινοτικών διαπραγματεύσεων Αναστασιάδη – Ακιντζί. 2.Τις κινήσεις που θα κάνει στην σκακιέρα ο Ταγίπ Ερντογάν, εάν θα παραστεί ο ίδιος στη Γενεύη ή θα στείλει, όπως έχει ανακοινώσει η Άγκυρα, τον Τούρκο πρωθυπουργό, Μιναλί Γιλντιρίμ. 

3.Το εάν θα πάει η Βρετανίδα πρωθυπουργός, Τερέζα Μέϊ. Ως γνωστόν, ήδη έχουν δηλώσει ότι θα μετάσχουν, ο νέος γενικός γραμματέας του ΟΗΕ, Πορτογάλος, Αντόνιο Γκουτιέρες, ο επικεφαλής της Κομισιόν, Ζαν Κλοντ Γιούνγκερ, και η ύπατη εκπρόσωπος της ΕΕ για την Εξωτερική πολιτική και την Άμυνα, Φεντερίκα Μογκερίνι. Κι αυτό, κάθε άλλο παρά λίγο είναι. 

Με γνώμονα αυτή τη σύνθεση, μάλιστα, κατά πληροφορίες, έχουν γίνει εισηγήσεις στον πρωθυπουργό να πάει, είτε παραβρεθεί εκεί ο Ερντογάν, είτε όχι. Άρα, γιατί καθυστερεί τόσο πολύ να πάρει την απόφασή του ο πρωθυπουργός; Πρόκειται, απλά, για έναν διπλωματικό τακτικισμό, ανάλογο με αυτόν του Ερντογάν; Πάντως, 

κατά πληροφορίες, το μέγαρο Μαξίμου είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμο να κλείσει δωμάτιο σε ξενοδοχείο της Γενεύης (ήδη έχουν γίνει τα σχετικά τηλεφωνήματα), ενώ τις βαλίτσες του ετοιμάζει για να μεταβεί σήμερα στην πόλη ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς.

Όσον αφορά τα μηνύματα και από Τουρκία και από Κύπρο είναι πεντακάθαρα. Δεν υπάρχει κάποια θεαματική αλλαγή στάσης της Άγκυρας στα μείζονα θέματα του Κυπριακού. 

Να σημειωθεί μάλιστα, ότι προ εβδομάδος πρόσωπο του στενού περιβάλλοντος Τσίπρα βρέθηκε στην Τουρκία και συναντήθηκε με πρόσωπο του στενού κύκλου του Ταγίπ Ερντογάν, αλλά ουδεμία μετατόπιση στις θέσεις της Άγκυρας διαπιστώθηκε. Ουδεμία αλλαγή στις τουρκικές θέσεις διαπιστώθηκε και στη Νέα Υόρκη, την περασμένη εβδομάδα, όπου η συνάντηση του Έλληνα και Τούρκου υπουργών Εξωτερικών, Νίκου Κοτζιά και Μεβλούτ Τσαβούσογλου, μάλλον κινήθηκε σε επίπεδο «φιλικής τυπικότητας». 

Για να μην πούμε, βέβαια, ότι η Άγκυρα δείχνει να ενδιαφέρεται περισσότερο για την απέλαση των οκτώ Τούρκων στρατιωτικών που έχουν ζητήσει άσυλο στην Ελλάδα, παρά για το Κυπριακό. Αναμφισβήτητα, η συνάντηση Κοτζιά – Γκουτιέρες, στη Νέα Υόρκη, ήταν σημαντική, αν και δεν έδωσε κάποια εντυπωσιακή ώθηση στο θέμα, παρά μόνον την υπόσχεση εκ μέρους του ΟΗΕ για μεγαλύτερες προσπάθειες ούτως ώστε να υποχωρήσει κάπως η τουρκική πλευρά στο θέμα της ασφάλειας – εγγυήσεων – κατοχικών στρατευμάτων. Αλλά, μέχρι εκεί.

Με το επιτελείο Τράμπ

Για να ακριβολογούμε, στη Νέα Υόρκη μεγαλύτερη σημασία είχαν οι επαφές Κοτζιά με τον Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας, Μαϊκλ Φλίν, την αναπληρώτριά του, τον ελληνικής καταγωγής προσωπάρχη του αμερικανού προέδρου, Ρινς Πρίμπους (Reince Priebus), και, κατά πληροφορίες, τον υπεύθυνο της προεκλογικής εκστρατείας του Τράμπ, Τζορτζ Τζιτζίκος. 

Ήταν η δεύτερη φορά από πέρυσι τον Σεπτέμβριο, που σε επίπεδο ελληνικού ΥΠΕΞ γίνονταν επαφές με αυτούς τους «κύκλους». Ο Ν.Κοτζιάς δήλωσε πως δεν συζήτησε μαζί τους τόσο πολύ τα ζητήματα του Κυπριακού όσο τα θέματα της Μέσης Ανατολής. Ο ίδιος, επίσης, φαίνεται πως μάλλον προσπάθησε να κλείσει και κάποιο ραντεβού στον Τσακαλώτο με τον επόμενο αμερικανό υπουργό Οικονομικών. Οι Αμερικανοί, από τη μεριά τους, φέρονται να ενδιαφέρονταν αρκετά για την ενημέρωση που τους έκανε η ελληνική πλευρά. 

Λέγεται ότι η συνάντηση ξεπέρασε τη μιάμιση ώρα, με αποτέλεσμα μάλιστα να χάσει ο Έλληνας υπουργός την προγραμματισμένη πτήση του.

Ίδωμεν, βέβαια, ποια πολιτική θα ακολουθήσει η επόμενη κυβέρνηση ΗΠΑ απέναντι στην Ελλάδα, τόσο στο πρόβλημα της οικονομικής κρίσης, όσο και στα γεωπολιτικά ζητήματα. Θετική είναι, αναμφισβήτητα, η παρουσία Ελληνοαμερικάνων στο επιτελείο Τράμπ, αλλά άπαντες γνωρίζουν ότι η υπερδύναμη (όπως και όλες, άλλωστε) δεν χαράσσει τις πολιτικές της με βάση τέτοια κριτήρια. Ούτως ή άλλως, πάντως, θετικό είναι να στήνονται γέφυρες με την επόμενη κυβέρνηση των ΗΠΑ.

Σοβαρές διαφορές

Στο μεταξύ, σάλος ξέσπασε στην Κύπρο για έγγραφο που διέρρευσε σχετικά με την πορεία των δικοινοτικών διαπραγματεύσεων και τις διαφορές των δυο πλευρών. Ειδικά στο θέμα της «Διακυβέρνησης», διαπιστώνονται δέκα σημαντικές διαφορές, ενώ στο σοβαρό αγκάθι του «Περιουσιακού» και στο θέμα της επιστροφής προσφύγων, διαπιστώνονται άλλες 14 μεγάλες διαφορές. 

Το έγγραφο αυτό είχε δώσει ο Νίκος Αναστασιάδης στα υπόλοιπα κυπριακά κόμματα, τα οποία, πάντως, καταδίκασαν την διαρροή – δημοσιοποίησή του. Βέβαια, έκπληξη θα αποτελούσε εάν στην Κύπρο, όπως και στην Ελλάδα, δεν διέρρεε στη δημοσιότητα ένα τέτοιο έγγραφο, αλλά το κρατούσαν μυστικό τα κόμματα (!).

Όπως και να’χει, σημαντικές διαφορές υπάρχουν, μεταξύ των άλλων, στην εκ περιτροπής προεδρία. Η τουρκική πλευρά επιμένει, ενώ προτείνει έναντι αυτής να δώσει περισσότερο έδαφος στην ελληνοκυπριακή πλευρά. Στην προκειμένη, το «επίδικο αγαθό» είναι η περιοχή της Μόρφου. Διαφορές υπάρχουν και για τους Ομοσπονδιακούς θεσμούς, όπου η τ/κ πλευρά ναι μεν συμφωνεί στην αναλογία 2 προς 1 που προτείνει η ε/κ πλευρά, αλλά ζητάει σε κάθε πλειοψηφούσα απόφαση να συμπεριλαμβάνεται τουλάχιστον ένας Τ/κ. Ουσιαστικά, δηλαδή, ζητάει συγκεκαλυμμένο βέτο.

Ενδεικτικό των διαφωνιών, είναι ότι δεν συμφωνούν ούτε καν στην διαχείριση του εναερίου χώρου της Κύπρου. Χαρακτηριστικά, ενώ υπάρχει συμφωνία για ένα ενιαίο FIR, η τ/κ πλευρά επιμένει σε δύο διαφορετικά κέντρα ελέγχου που θα συντονίζονται από Ομοσπονδιακό όργανο. 

Διαφωνίες υπάρχουν σε αρκετά σημεία και για την εκπροσώπηση Ε/κ και Τ/κ στα Ομοσπονδιακά όργανα, στης υπηρεσίες του Δημοσίου, για το στάτους των Τούρκων εποίκων στα κατεχόμενα (είναι πάνω από 110 χιλιάδες), για το πώς θα μπορούν να γίνουν αναθεωρήσεις στο Σύνταγμα, για το αν θα ισχύουν και πως οι προηγούμενες αποφάσεις της κυπριακής κυβέρνησης και της ψευτοκυβέρνησης των κατεχομένων, για το πώς θα πάει η Κύπρος και με ποια κυβερνητικά όργανα σε εκλογές, εφόσον υπάρξει συμφωνία για επίλυση του Κυπριακού και αυτή εγκριθεί, κ.ο.κ.

.Ο Γιάνης (με ένα νι) και ο Βόλφγκανγκ…

Ο Γιάνης (με ένα νί), ουσιαστικά δικαίωσε απόλυτα τον Αντώνη Σαμαρά!

Ποιος να το έλεγε…

Όχι πως παίρνουμε το Γιάνη και πολύ στα σοβαρά.

Την «κακία» του στον Τσίπρα θέλει να βγάλει!

Κι ανώριμος είναι μέχρι εκεί που δεν πάει.

Και αξιόπιστος ΔΕΝ είναι.

«Ψωνάρα» τον θεωρούν οι περισσότεροι, ακόμα και από το ΣΥΡΙΖΑ πλέον…

Παρ’ όλα αυτά, «από παιδί κι από τρελό»…

Τώρα λοιπόν, ο Γιάνης (με ένα νι), «αποκάλυψε» ότι ο ο Σόϊμπλε είχε αποφασίσει να διώξει το Σαμαρά από τον Ιούνιο του 2014!

Γιατί, τάχα; Αφού ως τότε, αλλά και αργότερα, υμνούσαν τον Σαμαρά - και ο Σόϊμπλε και η Μέρκελ - για το έργο του;

Γιατί, λέει, ήθελε να φέρει τον Τσίπρα, να υπογράψει νέο Μνημόνιο!

Ο Σαμαράς δεν επρόκειτο να το υπογράψει. Άλλωστε δεν το είχε ανάγκη. Η χώρα έβγαινε τότε από τα Μνημόνια. Κι αυτό, λίγο αργότερα (Νοέμβριο του 2014) το είχε ψηφίσει και ο ίδιος ο Σόϊμπλε…

Έπρεπε λοιπόν, να φύγει ο Σαμαράς που έβγαζε τη χώρα από τα Μνημόνια, να έλθει ο Τσίπρας, να τα κάνει μούσκεμα, και να τον αναγκάσουν να υπογράψει νέο μνημόνιο. Ο Τσίπρας! Γιατί ο Σαμαράς δεν επρόκειτο…

Του τα «αποκάλυψε» όλα αυτά, λέει, ο ίδιος ο Σόϊμπλε, του Γιάνη (με ένα νί).

Και μαζί, μας «αποκάλυψε» πως… απευθύνεται στον Σόϊμπλε με το μικρό του όνομα: Βόλφγκανγκ. Ίσως η όλη «αποκάλυψη» της «συνομιλίας» μεταξύ τους, να μην αφορούσε τόσο την «υπονόμευση του Σαμαρά» από τον… Βόλφγκανγκ, αλλά την… «οικειότητα» του Γιάνη με το Βόλφγκανγκ!

Ποιος είσαι «μεγάλε»;

Εν πάση περιπτώσει, αν πάρουμε τοις μετρητοίς την «αποκάλυψη» του Γιάνη (με ένα νι) προκύπτει αμέσως, ότι το Σαμαρά τον έδιωξαν γιατί ΔΕΝ ήταν «τσιράκι» τους! Ενώ τον Τσίπρα τον «έφεραν», ακριβώς γιατί αυτόν μπορούσαν να τον κάνουν «τσιράκι» τους…

Κι όλοι αυτοί που λένε πως ο Σαμαράς, δήθεν, «κατέβασε τα μολύβια» και «φρέναρε» τις μεταρρυθμίσεις το τελευταίο εξάμηνο του 2014, λένε απλώς… μακακίες!

Αφού όπως μας «αποκαλύπτει» τώρα ο Γιάνης (με ένα νι), ήδη ΠΡΙΝ αρχίσει το τελευταίο εξάμηνο, ο Σόϊμπλε είχε αποφασίσει να «τελειώσει» το Σαμαρά!

Φυσικά, αυτά είναι μισές αλήθειες, ανάμικτες με ολόκληρα ψέματα, που δημιουργούν «αστικούς μύθους» κι ύστερα διαψεύδονται και αντικαθίστανται από …άλλους «αστικούς μύθους». Και πάει λέγοντας…

Την αλήθεια για το τι έγινε τότε, θα αργήσουμε να τη μάθουμε ολόκληρη. Γιατί πολλοί δεν θέλουν να μαθευτεί.

Διότι το Σαμαρά πολλοί τον νοσταλγούν σήμερα (εντός και εκτός Ελλάδος – εντός και εκτός Νέας Δημοκρατίας), αλλά και πολλοί τον υπονόμευσαν τότε….

Ας δούμε λοιπόν, ένα-ένα, τα ψέματα που έχουν ειπωθεί για το τι έγινε την κρίσιμη εκείνη εποχή…

Και παραμερίζοντας τα ψέματα, αρχίζει να προβάλει η αλήθεια…

Ψέμα πρώτο: ότι ο Σαμαρά «σταμάτησε», τάχα, τις μεταρρυθμίσεις το τελευταίο εξάμηνο του 2014. Αυτό κι αν είναι ψέμα.

Εκείνο ακριβώς το εξάμηνο (Ιούλιος-Δεκέμβριος του 2014), ο Σαμαράς έκανε τις μεγαλύτερες μεταρρυθμιστικές τομές που έχουν γίνει ποτέ!

-- «Έσπασε» τη ΔΕΗ και ψήφισε την ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ και της «μικρής ΔΕΗ». Συνάντησε τέτοιες αντιδράσεις από το ισχυρότερο συνδικάτο ΔΕΚΟ στην Ελλάδα, που παρά λίγο να περάσει στη Βουλή δημοψήφισμα εναντίον της «μικρής ΔΕΗ»! Με ψήφους τις Αριστεράς και της Χρυσής Αυγής τότε…

Τελικά το κέρδισε πλήρως ο Σαμαράς στη Βουλή τον Ιούλιο του 2014!

-- Πέρασε και τη σύμβαση παραχώρησης για τα περιφερειακά αεροδρόμια τότε, τη μεγαλύτερη τέτοια σύμβαση που έχει περάσει ποτέ στην Ελλάδα! Και μάλιστα, με άμεσο έσοδο για το δημόσιο, υπερ-τετραπλάσιο απ’ ό,τι το υπολόγιζε προηγουμένως η ίδια η Τρόϊκα…

-- Ολοκλήρωσε το διαγωνισμό και για το «Ελληνικό»! Πράγμα, που κανείς δεν άγγιζε επί δώδεκα χρόνια. Ο διαγωνισμός κατέληξε σε με μία προσφορά, και έξη μήνες αργότερα πέρασε κι από το νομικό συμβούλιο του κράτους (γιατί υπήρχε ο κίνδυνος να κηρυχθεί «άγονος»). Τότε ο ΣΥΡΙΖΑ το κατήγγελλε, ύστερα το «πάγωσε», ύστερα τον υποχρέωσαν να το προχωρήσει, και τώρα το εμφανίζει για… δικό του «επίτευγμα»!

-- Τότε πέρασε και τη μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό, με τη λειτουργική ενοποίηση των Ασφαλιστικών ταμείων (και στο εισπρακτικό σκέλος και στις πληρωμές, με τα ηλεκτρονικά προγράμματα «ΗΛΙΟΣ» και «Αριάδνη»). Και ο τότε υπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων Γιάννης Βρούτσης, πήρε από τους Ευρωπαίους «πιστοποιητικό βιωσιμότητας» για το ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα μέχρι το 2060! Ύστερα ήλθε ο Τσίπρας, κατάργησε τις μεταρρυθμίσεις Βρούτση και τον έβαλαν να κόβει συντάξεις…

Η προοπτική που υπήρχε ως το Νοέμβριο του 2012, ήταν πως η δαπάνη του Προϋπολογισμού για τις συντάξεις θα υποχωρούσε σταδιακά από το 9,5% που ήταν τότε, ως το 6,5% το 2018. Κι από εκεί θα αποκλιμακώνονταν πιο ομαλά κάτω από το 4% τα επόμενα τρία χρόνια.

Πώς θα γινόταν αυτό; Απλούστατα, με την ταχεία ανάπτυξη που όλοι τότε προέβλεπαν για την Ελλάδα τα επόμενα χρόνια: θα αύξανε το ΑΕΠ (στον παρανομαστή), θα αύξανε η απασχόληση και οι εισφορές εργαζομένων και εργοδοτών, οπότε θα μειώνονταν οι πληρωμές του κράτους προς τα ασφαλιστικά ταμεία (στον αριθμητή).

Γι’ αυτό και στο email Χαρδούβελη δεν υπάρχει τότε ουσιαστικά καμία απαίτηση της Τρόϊκας για τις συντάξεις (πέρα από τη ρήτρα μηδενικού ελλείμματος στις επικουρικές, που έτσι κι αλλιώς ίσχυε μέχρι το 2011)…

Μόνο τις μεταρρυθμίσεις που έγιναν τότε, το δεύτερο εξάμηνο του 2014, αν είχε κάνει η κυβέρνηση Σαμαρά, θα ήταν η πιο μεταρρυθμιστική κυβέρνηση που είχε υπάρξει ποτέ τις τελευταίες δεκαετίες.

Κι όμως, του λένε τώρα, ότι τότε έβαλε …«φρένο»!

Γιατί του το λένε; (μέσα στην Ελλάδα κυρίως)

Του το λένε αυτοί που δεν τον βοήθησαν τότε!

Για να προχωρήσει στη μικρή ΔΕΗ συγκρούστηκε με το ισχυρότερο συνδικάτο της χώρας!

Για να προχωρήσει το Ελληνικό συγκρούστηκε με τον ισχυρότερο επιχειρηματικό όμιλο της χώρας (μη λέμε ονόματα τώρα), που δεν ήθελαν να πάρει το «Ελληνικό» ανταγωνιστής τους (αλλά οι ίδιοι δεν κατέθεσαν προσφορά).

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση Σαμαρά συγκρουόταν με πολλούς δήμους που έβλεπαν ότι με την επιτυχία της σύμβασης παραχώρησης για τα περιφερειακά αεροδρόμια, αλλά και με το ξεμπλοκάρισμα του «Ελληνικού», θα άρχιζε η μαζική αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Πράγμα που πολλοί φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης ΔΕΝ το θέλουν! Γιατί οι ίδιοι λεηλατούν την δημόσια περιουσίας. Ή την προσπαθούν να καταπατήσουν…

Δεκάδες μικρά και μεγάλα συμφέροντα, τοπικά και επιχειρηματικά - συντεχνίες, διαπλεκόμενα και μικρο-μαφίες - όχι μόνο εναντιώθηκαν στο Σαμαρά, αλλά τότε έσπευσαν προς τον Τσίπρα, για να ρίξουν το Σαμαρά!

Και πολλοί από το «φίλιο τύπο» έκαναν ακριβώς αυτό.

Όσο πιο τολμηρά προχωρούσε ο Σαμαράς τότε, τόσο περισσότερο στρέφονταν αυτοί (οι «μεταρρυθμιστές», υποτίθεται) εναντίον του.

Το πρόβλημά τους λέει ήταν γιατί έκανε υπουργούς τον…Γιακουμάτο και τον Ντινόπουλο!

--Ναι, αλλά ο μεταρρυθμιστής Γιάννης Βρούτσης έμεινε υπουργός. Τον βοήθησαν καθόλου; Όχι!

--Ο μεταρρυθμιστής Κυριάκος Μητσοτάκης παρέμεινε υπουργός. Τον βοήθησαν καθόλου; Όχι!

--Ο μεταρρυθμιστής Άδωνις έφυγε από το Υγείας, αλλά στη θέση του πήγε ο επίσης μεταρρυθμιστής Βορίδης. Τον βοήθησαν καθόλου; Όχι!

--Γιατί; Μήπως είχαν βοηθήσει καθόλου, προηγουμένως, τον ίδιο τον Άδωνι;

--Μήπως βοήθησαν καθόλου το Γιάννη Μανιάτη ή τον Μάκη Παπαγεωργίου που έδωσαν τότε, μόνοι τους, όλη τη μάχη για τη ΔΕΗ;

Όλοι αυτοί που επικρίνουν το Σαμαρά εκ των υστέρων, γιατί δήθεν «φρέναρε» τις μεταρρυθμίσεις το δεύτερο εξάμηνο του 2014,

πρώτον διαψεύδονται από τα γεγονότα της εποχής,

δεύτερον, δεν στήριξαν καμία μεταρρυθμιστική προσπάθεια τότε.

Και τρίτον δεν στήριξαν καμία μεταρρυθμιστική προσπάθεια, ούτε πριν (όταν, κατ’ αυτούς τουλάχιστον, ο Σαμαράς προχωρούσε αποφασιστικά τις μεταρρυθμίσεις). Περίσσεψε λοιπόν, η υποκρισία…

Το παραμύθι ότι τάχα ο Σαμαράς είχε στο τέλος «κατεβάσει τα μολύβια», δεν περπατάει.

Και γι’ αυτό τώρα άλλαξε με άλλο – ακόμα πιο εξωφρενικό - παραμύθι:

Ότι ο Σόϊμπλε, λέει, είχε «τελειώσει» το Σαμαρά από τον Ιούνιο!

Έλα, όμως, που κι αυτό δεν «κολλάει»…

Γιατί ο ίδιος ο Σόϊμπλε πέντε μήνες αργότερα, το Νοέμβριο του 2014 παραδέχθηκε ότι η Ελλάδα μπορούσε να βγει από το Μνημόνιο! Και ψήφισε μάλιστα, να της δοθεί και πιστοληπτική γραμμή στήριξης, για να μπορεί να δανείζεται άνετα στις αγορές.

Και το ΔΝΤ ζήταγε τότε να μπει κι αυτό στην πιστοληπτική γραμμή στήριξης για την Ελλάδα. Χωρίς να θέτει, τότε, κανένα θέμα «βιωσιμότητας» του Ελληνικού χρέους. Γιατί απλούστατα τότε το χρέος μας ήταν βιώσιμο. (Μετά ήλθε ο Τσίπρας, δανείστηκε άλλα 50 δισεκατομμύρια και το έκανε ΜΗ βιώσιμο…)

Πώς είναι δυνατόν να από τον Ιούνιο, «θέλουν» τον Τσίπρα για να του δώσουν το τρίτο Μνημόνιο, και πέντε μήνες αργότερα, το Νοέμβριο, να ετοιμάζονται να δώσουν στο Σαμαρά πιστοληπτική γραμμή για να βγει οριστικά από τα μνημόνια (όπως έγινε, εξ άλλου και με τον Πορτογαλία, αλλά και με την Κύπρο);

Δεν κολλάνε μεταξύ τους…

Υπάρχει ασφαλώς μια «σκιά» αλήθειας, πίσω απ’ όλα αυτά:

Ο Σαμαράς «παρά ήταν ανεξάρτητος», για τα γούστα μερικών, εντός κι εκτός Ελλάδος. (Προσέξτε: εντός και εκτός…)

Την «έσπαγε» πολύ σε μερικούς, που παρά τη δύσκολη διαχείριση κράταγε το κόμμα του όρθιο (όταν του ΓΑΠ διαλύθηκε σε δύο χρόνια), που έπιανε τους στόχους του (όταν επί ΓΑΠ η Ελλάδα δεν έπιανε κανένα στόχο) που είχε την κοινοβουλευτική του ομάδα ενωμένη ως το τέλος (όταν ο ΓΑΠ έχασε 35 βουλευτές και αργότερα ο Τσίπρας έχασε 43 βουλευτές σε έξη μήνες).

Τους την «έσπαγε» πολύ, που κατάφερε να βγει στις αγορές τον Απρίλιο του 2014, δύο χρόνια πριν τις προβλέψεις του Μνημονίου!

Και ότι κατάφερνε να βγει από το Μνημόνιο ένα χρόνο και δύο μήνες πριν λήξει το Πρόγραμμα!

Όπως τους την «έσπαγε» ο Σαμαράς, που έλεγε πεισματικά ΌΧΙ σε κάποια πράγματα που του ζητούσαν πιεστικά, κι εκείνος τα αρνιόταν, γιατί δεν ήταν «μεταρρυθμίσεις», γιατί δεν έπρεπε να γίνουν και γιατί δεν υπήρχε και ανάγκη να γίνουν: όπως η αύξηση του ΦΠΑ (αντίθετα, είχε αρχίσει να το μειώνει) και η κατάργηση της έκπτωσης του ΦΠΑ στα νησιά.

Συμπέρασμα: Ο Γιάνης (με ένα νι) μας λέει τώρα μιαν αλήθεια, που όμως ήδη την ξέραμε:

Ότι ο Σαμαράς δεν υπήρξε ποτέ «πειθήνιος» στους Γερμανούς. Ο Τσίπρας αντίθετα, αποδείχθηκε απόλυτα «πειθήνιος».

Το πρόβλημα είναι ότι ο Σαμαράς, που όντως δεν ήταν καθόλου «πειθήνιος», ήταν ωστόσο απολύτως αποτελεσματικός!

Ενώ ο Τσίπρας που αποδείχθηκε όντως «πειθήνιος», δεν είναι ωστόσο καθόλου «αποτελεσματικός»…

Αν ο Σόϊμπλε όντως «έδιωξε» το Σαμαρά για να βάλει τον Τσίπρα, τότε πρέπει σήμερα να χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο!

Γιατί απλώς φόρτωσε στην Ευρώπη (και κυρίως στη Γερμανία) πρόσθετο δανεισμό προς την Ελλάδα 50 δισεκατομμυρίων (!) που δεν θα χρειαζόταν αν έμενε ο Σαμαράς και που τώρα, δεν ξέρει αν θα τα πάρει ποτέ πίσω. Και κυρίως δεν ξέρει αν θα φτάσουν. Μάλλον θα χρειαστούν και κάμποσα ακόμα…

Εκτός κι αν ο Σόϊμπλε έφερε τον Τσίπρα για να διώξει τελικά την Ελλάδα από την ευρωζώνη!

Αλλά σε αυτή την περίπτωση δεν θα το ομολογούσε ποτέ τόσο «αθώα», τόσο αφελώς και τόσο επιπόλαια στο Γιάνη (με ένα νί).

Γιατί ο… Βολφγκανγκ μπορεί να είναι πολλά πράγματα.

Αλλά δεν είναι ούτε επιπόλαιος, ούτε αφελής να του ξεφεύγουν κουβέντες…

Μάλλον ο Γιάνης είναι κομματάκι μυθομανής.

Άλλο αν μέσα στη τρέλα του λέει και μερικές «αλήθειες»:

Ότι, αν ο Σόίμπλε ήθελε τελικά να διώξει την Ελλάδα από το ευρώ, όντως ο Σαμαράς του ήταν «ανυπέρβλητο εμπόδιο».

Ενώ ο Τσίπρας ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος…

Αλλά αυτό μπορεί να είναι βάσιμη εικασία, μπορεί να είναι «θεωρία συνομωσίας», πάντως σίγουρα δεν είναι… «ομολογία» του Βόλφγκανγν στο Γιάνη (με ένα νι).

Δεν ήθελε να τον δει ούτε ζωγραφιστό.

Σιγά να μην του… άνοιγε και την καρδιά του!

.Από τον Αλέξη Τσίπρα στον… Πάνο Γαβαλά!

Μερικές σύντομες απαντήσεις σε απορίες πολλών (και στην ενδημική πλέον σύγχυση όλων):

Για τη σημαία: Ζήτησε ο ατυχής κ. Παρασκευόπουλος να ξεκινήσει συζήτηση για την αποποινικοποίηση καψίματος της σημαίας.

Γιατί, άραγε;

Για να μπορούνε όποιοι θέλουν να καίνε σημαίες, πάσης φύσεως, σε δημόσια θέα. Και να προκαλούν ανοικτά τους γύρω τους.

Διότι αυτό σημαίνει αυτό που προτείνει ο κ. Παρασκευόπουλος:

Νομιμοποίηση της πρόκλησης! Αποποινικοποίση της.., προβοκάτσιας!

(Προβοκάτσια στα Ελληνικά σημαίνει σκοπούμενη πρόκληση)

Να μπορεί, δηλαδή, όποιος θέλει, να προκαλεί τους γύρω του.

Αλλά αυτό δεν είναι δικαιωμα που παραχωρείτε σε όλους…

Να εξηγούμαστε:

Να μπορούν οι λαθρομετανάστες να προκαλούν τους Έλληνες.

Να μπορούν τα κωλόπαιδα που δεν πάνε στρατό, να προκαλούν τα παιδιά του λαού που φυλάνε τα σύνορα…

Να μπορούν οι Μουσουλμάνοι να προκαλούν τους Χριστιανούς (βεβηλώνοντας θρησκευτικά σύμβολα)…

Αλλά ποτέ το αντίθετο: Ποτέ οι Χριστιανοί να μη διανοηθούν να «προκαλέσουν» τους Μουσουλμάνους (αυτό θα ήταν «ρατσιστική χειρονομία μισαλλοδοξίας»)!

Ποτέ οι αντικομμουνιστές να μη διανοηθούν να κάψουν «σφυροδρέπανα» έξω από τον «Περισσό»…

Αυτό θα ήταν ανίερος… «αντικομμουνισμός»!

Έχουν στο μυαλό τους να επιτρέπεται η πρόκληση των μειοψηφιών κατά της πλειοψηφίας. Γιατί αυτό είναι «δημοκρατικό δικαίωμα», λέει. Αλλά ποτέ το αντίθετο!

Στο στρεβλωμένο τους μυαλό, οι μειοψηφίες μπορούν να προκαλούν γιατί είναι… μειοψηφίες.

Οι πλειοψηφίες πρέπει να τα υφίστανται όλα αγόγγυστα, γιατί είναι πλειοψηφίες!

Κι εγώ που νόμιζα ότι στη δημοκρατία οι πλειοψηφία κυβερνά…

Στην Αμερική, λένε κάτι «φωστήρες» επιτρέπεται να κάψεις τη σημαία χωρίς ποινικές ευθύνες. Ναι, αλλά έχεις αστικές ευθύνες εκεί! Δηλαδή, αν σου κάνει μήνυση κάποιος συμπολίτης σου, που «εθίγη» μπορείς να πληρώσεις ιλιγγιώδη πρόστιμα. Γι’ αυτό και δεν συνηθίζεται. Ούτε εκεί! Παρά το γεγονός ότι έχει «αποποινικοποιηθεί»…

Κι ύστερα στα Αμερικανικά δημόσια σχολεία κάθε πρωί τα παιδάκια λένε, όλα μαζί «εν χορώ», τον «όρκο στη σημαία» (pledge of allegiance). Εδώ έχουν καταργήσει και την έπαρση σημαίας. Μη κάνουν λοιπόν συγκρίσεις…

Και εν πάση περιπτώσει, στις ΗΠΑ υπάρχει και θανατική ποινή στις περισσότερες πολιτείες. Κι εκεί που την είχαν καταργήσει για κάποια χρόνια την επανέφεραν (π.χ. Νέα Υόρκη). Και υπάρχει το γενικευμένο δικαίωμα στην οπλοκατοχή. Θα προτείνει κανείς να έλθουν κι αυτά εδώ;

Αν είναι να πάμε στο αμερικανικό νομικό σύστημα να πάμε all the way.

Όχι επιλεκτικά.

Συμπέρασμα: Μια πολιτισμένη δημοκρατία επιβάλλει το σεβασμό των ιερών συμβόλων (εθνικών και θρησκευτικών) και απαγορεύει τη βεβήλωσή τους (με ποινικές προβλέψεις), για να εμποδίσει την γενικευμένη πρόκληση. Που οδηγεί στη βία.

Γιατί όποιος βρίζει «τα ιερά και τα όσια» του άλλου (ή της πλειοψηφίας πολύ περισσότερο) προκαλεί μοιραία βίαιες αντιδράσεις.

Όταν καίς τη σημαία, που είναι αιματοβαμμένο σύμβολο αγώνων Ελευθερίας, ξεριζώνεις την ψυχή του διπλανού σου. Δεν «εκφράζεις άποψη».

Προκαλείς! Δεν «διαλέγεσαι»…

Οι διπλανοί σου μπορεί να έχασαν γονείς ή αδέλφια ή παππούδες σε πολέμους, κάτω από το σύμβολο αυτό.

Πώς πάς εσύ και το βεβηλώνεις;

Όποιος το κάνει, δεν επιζητά «να πει κάτι».

Προκαλεί τους πάντες. Προβοκάρει.

Αποποινικοποίηση της πιο χοντρής προβοκάτσιας προτείνουν.

Κι αυτό δεν θα οδηγήσει σε… «πιο δημοκρατική κοινωνία».

Θα οδηγήσει στη γενικευμένη βία, όπου ο καθένας θα προκαλεί τους διπλανούς του ατιμώρητα. Και κανείς δεν θα «συζητά» ή δεν θα ανέχεται κανένα.

Άλλη μια ηλιθιότητα της «πολιτικής ορθότητας» που κάποιοι ξοφλημένοι πάνε ντε και καλά να μας φέρουν εδώ, ίσα-ίσα τη στιγμή που καταρρέει η μόδα της πολιτικής ορθότητας σε ολόκληρο τον κόσμο…

Πόσο… μακάκες πια!

Τώρα για να είμαστε δίκαιοι:

Αυτό που είπε ο Τσίπρας από τη Νίσυρο, σωστό ήταν! Πολύ σωστό…

Όντως, η «νησιωτικότητα» πρέπει να διατηρηθεί και να στηριχθεί. Και στο όνομα της «νησιωτικότητας» υπήρχε η έκπτωση ΦΠΑ στα νησιά του Αιγαίου.

Γιατί το κόστος μεταφοράς (από και προς τα νησιά) είναι τέτοιο, που αποθαρρύνει κάθε οικονομική δραστηριότητα.

Γι’ αυτό και δίνεται έκπτωση ΦΠΑ στα απομακρυσμένα νησιά: Για να εξουδετερωθεί το μειονέκτημα ανταγωνιστικότητας που έχουν. Ώστε να μην αδειάσουν από κόσμο και να μη νεκρώσουν από οικονομική δραστηριότητα.

Ξέχασε, όμως, ο καημένος ο Αλέξης να πει, ότι γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, η προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά είχε αρνηθεί να καταργήσει την έκπτωση ΦΠΑ στα νησιά. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο που ανακάλυψε μόλις σήμερα ο Τσίπρας!

Γιατί δεν πρέπει να καταργηθεί! Λόγω νησιωτικότητας…

Αν είχε δεχθεί ο Σαμαράς τότε, να καταργηθεί η έκπτωση ΦΠΑ στα νησιά, θα έκλεινε η τελευταία αξιολόγηση.

Ξέχασε επίσης, ο Πρωθυπουργός μας (για όσο είναι, τέλος πάντων), ότι σε αντίθεση με το Σαμαρά που αρνήθηκε να καταργήσει την νησιωτικότητα, ο ίδιος ο Τσίπρας υπέγραψε ήδη την κατάργησή της! Και μαζί, την κατάργηση της έκπτωσης ΦΠΑ στα νησιά. Οπότε τι βγαίνει και λέει δημόσια τώρα.

Παίρνει πίσω το λάθος του; Ζητάει συγγνώμη που το κατάλαβε αργά;

Θα πάρει «ισοδύναμα μέτρα» για να καλύψει τη διαφορά;

Τι ακριβώς μας λέει, τρομάρα του;

Και ποιος τον πιστεύει;

Τα ίδια και με τα υπόλοιπα που ξεφούρνισε χθες από τη Νίσυρο…

--Δεν θα μας πουν οι δανειστές, λέει, πώς θα ξοδέψουμε το πλεονάζον πλεόνασμα…

Πολύ ωραία! Μόνο που ο ίδιος έχει υπογράψει τα αντίθετα:

Πρώτον υπέγραψε ότι θα δίνει το 30% από την «υπέρβαση στόχου», για μείωση χρέους.

Δεύτερον υπέγραψε ότι θα δίνει άλλο ένα 30% από την υπέρβαση στόχου, για πληρωμή την ληξιπρόθεσμων οφειλών του κράτους. Που στις μέρες του διογκώθηκαν πάλι.

Δηλαδή έχει λεφτά τώρα για να δώσει «χαρτζηλίκι» στους συνταξιούχους που τους έκοψε τις συντάξεις, αλλά δεν έχει λεφτά να δώσει σε συνταξιούχους που δεν έχουν πάρει ακόμα καθόλου σύνταξη! Ή σε εκείνους που τους χρωστάει επιστροφή ΦΠΑ και κοντεύουν να κλείσουν τα μαγαζιά τους!

Τρίτον, το πόση θα είναι η «υπέρβαση στόχου» δεν το ξέρει κανείς. Υπέγραψε ο Τσίπρας, να το βεβαιώνει η Eurostat. Αλλά ούτε και η Eurostat το ξέρει ακόμα, αφού εισπράξεις στις εφορίες και πληρωμές στο δημόσιο θα γίνονται ως τα τέλη Φεβρουαρίου. Θέλουμε δύο μήνες ακόμα για να κλείσει ο λογαριασμός.

Άρα, πώς ξέρει - και ποιος ξέρει - πόση θα είναι η «υπέρβαση στόχου», αφού ακόμα δεν έχουν κλείσει οι λογαριασμοί;

Όλα αυτά τα έχει υπογράψει και τα παραβιάζει.

Γιατί άραγε;

Για να βρουν αυξημένο το λογαριασμό τους τέλη Δεκεμβρίου 1,5 εκατομμύριο συνταξιούχοι, κι ύστερα, τέλη Ιανουαρίου και όλους τους επόμενους μήνες, να βρίσκουν το λογαριασμό τους ακόμα πιο πετσοκομμένο απ’ ό,τι τώρα!

Άρα, θέλει να τους «γλυκάνει» τώρα, κι ας τους «ζεματίσει» αμέσως μετά.

Άρα, ετοιμάζεται για εκλογές μέσα στο Γενάρη, όχι αργότερα.

Μετά… βράστα κι άστα, Αλέξη μου…

Σαν να αγοράζεις ποδήλατο σε κάποιον που αμέσως μετά πρόκειται να του …κόψεις το πόδι!

Και νομίζει ότι θα ξεγελάσει όλους αυτούς που ξέρουν πολύ καλά και τι έγινε ως τώρα (τους πετσόκοψε τις συντάξεις) και τι θα γίνει στη συνέχεια (θα τις πετσοκόψει ακόμα περισσότερο)…

Με δύο λόγια: Πανηγύριζε πριν μια βδομάδα που «έκοψε το χρέος»! Και βγήκε «άνθραξ ο θησαυρός»..

Με Σαμαρά το χρέος ήταν ήδη βιώσιμο. Με Τσίπρα έγινε μη βιώσιμο και χρειάζεται πρόσθετη λιτότητα που σταματημό δεν έχει.

Με Σαμαρά το 2022 το χρέος θα ήταν κάτω από 110% του ΑΕΠ! Και με Τσίπρα προβλέπεται πως το… 2060 θα είναι, ίσως, κοντά στο 180% του ΑΕΠ! Μιλάμε για τέτοια «επιτυχία».

Ύστερα, εξήγγειλε πως θα δώσει… 13η σύνταξη, αλλά όχι σε όλους και όχι για πάντα, μόνο φέτος. Και μετά θα συνεχίσει να κόβει τις συντάξεις, που έχει ήδη κόψει. Και του ζητάνε να κόψει πρόωρα και την «προσωπική διαφορά». Δηλαδή και πρόσθετες περικοπές. Οπότε πάλι «άνθραξ ο θησαυρός».

Δεν υπήρξε το θετικό κλίμα που περίμενε. Συνέχισε να πέφτει στις δημοσκοπήσεις.

Ύστερα πήγε στη Νίσυρο και είπε πόσο καλό πράγμα είναι η «νησιωτικότητα» και πως αναστέλλεται η κατάργηση της έκπτωσης ΦΠΑ στα νησιά, που όμως, ο ίδιος ήδη υπέγραψε (ενώ ο Σαμαράς είχε αρνηθεί να υπογράψει). «Τζούφιο» κι αυτό...

Και τελικά του ήλθε η «απανταχούσα» από τους δανειστές και ιδίως από το ΔΝΤ: -- Θα σου έλθουν κι άλλα μέτρα λιτότητας...

Και φταις εσύ απολύτως, κύριε Τσίπρα, γι’ αυτά!

Και στο μεταξύ πουλάει και λίγο «κάψιμο σημαίας» (για να κερδίσει ακροαριστερούς, κουκουλοφόρους και λοιπές… δημοκρατικές δυνάμεις) αλλά και… «εκδημοκρατισμό» των Νεοναζί (για να ψαρέψει ψηφαλάκια κι από εκεί μεριά…)

Ο κ. Παρασκευόπολος προσπαθεί να μαζέψει «ακραίους» απ’ όπου βρει, ο δόλιος. Γιατί οι «μεσαίοι» τους τέλειωσαν.

Και του Τσίπρα του τέλειωσαν τα επικοινωνιακά τρυκ, του τέλειωσαν τα ψέματα (δηλαδή ο ίδιος έχει να λέει ακόμα, αλλά κανείς δεν τον πιστεύει πια), του τέλειωσαν οι «σύμμαχοι» στην Ευρώπη, και τώρα τον τελειώνουν κι αυτοί που τον έβαζαν να υπογράφει τα πάντα μέχρι σήμερα, και τώρα του ζητάνε κι άλλα…

Τέλος, εποχής!

Κλείνει πια και η «παρένθεση», που δεν ήταν αριστερή!

Αλλά αποδείχθηκε πολύ επώδυνη.

Όπως έλεγε και ο αθάνατος Γαβαλάς:

--Ό,τι αρχίζει ωραίο, τελειώνει με πόνο…

Κι όπως λέει πιο κάτω…

--Είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια.

Ο βοριάς θα τα κάνει συντρίμμια κομμάτια!

Το συνέθεσε ο Σπύρος Σκορδίλης (σε στίχους Λένας Ντάϊνα), το αποθέωσαν, μεταξύ άλλων, ο Μπάμπης Τσετίνης και ο Πάνος Γαβαλάς…

Αλλά ο Τσίπρας δεν έτυχε να το ακούσει ποτέ.

Τώρα θα το μάθει για τα καλά.

Θα του το πει το εκλογικό σώμα, λίαν προσεχώς.

Και θα του το «ψέλνουν» μετά, εν χορώ, οι σύντροφοί του…

Ίσως μαζί με το άλλο αξέχαστο σουξέ του Γαβαλά:

--Μακριά μου να φυυυγεις, να φύγεις να φύγεις….

.Εξουσιαστική ξεφτίλα…

Ο Γιάννης Μηλιός φρόντισε να επιβεβαιώσει εκείνους που υποστήριζαν ότι η παραίτησή του από τη θέση του επικεφαλής του τμήματος οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ οφειλόταν κυρίως στο ότι χολώθηκε από την τοποθέτηση του Μπαρουφάκη ως υπουργού Οικονομικών της πρώτης συγκυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, θέση την οποία ήθελε ο ίδιος. «Από το πουθενά» βρέθηκε διορισμένος πρόεδρος του Φεστιβάλ Αθηνών, σε αντικατάσταση της προέδρου που είχε διορίσει ο Μπαλτάς.

 Εκείνοι που θεωρούσαν ότι ο Μηλιός προστάτευσε την προσωπική του αξιοπρέπεια, όχι τόσο με την κριτική του στην πολιτική που ακολούθησε η συγκυβέρνηση (η οποία ήταν σε ένα αφηρημένο θεωρητικό επίπεδο) όσο με τη δημόσια απουσία του και κυρίως με την απουσία του από το κυβερνητικό σχήμα, θα πρέπει ν' αρχίσουν να σκέφτονται ότι ο Μηλιός δεν μπήκε στην κυβέρνηση επειδή δεν του προτάθηκε και όχι επειδή αρνήθηκε…

Δεν μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι δέχτηκε να διοριστεί πρόεδρος του Φεστιβάλ Αθηνών την περίοδο της πτώσης και όχι της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ και να τον συνοδεύουν τα ρεπορτάζ για τη στενή φιλία και την εξ αγχιστείας συγγένειά του με τον καλλιτεχνική διευθυντή Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, τον οποίο πρόσφατα «ξεμπρόστιασε» ο πρώην υπουργός Αριστείδης Μπαλτάς, κατηγορώντας τον ότι μιλούσε μόνο για λεφτά (τα προσωπικά του λεφτά) και ότι με το διοικητικό συμβούλιο συγκρούστηκε επειδή δεν ήθελε έλεγχο στα προσωπικά του έξοδα για ταξίδια, κινητό κτλ. Αντε να πείσει τον κάθε «κακόπιστο» ότι δε διορίστηκε στο συγκεκριμένο πόστο για να χτίσει ένα φέουδο παρέα με τον Θεοδωρόπουλο.

Και γιατί ο Τσίπρας να τοποθετήσει επικεφαλής ενός μεγάλου κρατικού οργανισμού κάποιον που όχι μόνο δεν έβαλε πλάτη για να στηρίξει την κυβέρνησή του, αλλά υπήρξε και κριτικός στην οικονομική πολιτική; Γιατί σ' αυτή τη φάση ο Τσίπρας με τον Παππά και την υπόλοιπη παρέα έχουν ανάγκη από «αριστερές» ενισχύσεις. 

Τοποθετώντας τον στην προεδρία του Φεστιβάλ, καθιστούν τον Μηλιό συνυπεύθυνο για τη μνημονιακή πολιτική της συγκυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Οχι μόνο στον τομέα του Πολιτισμού, αλλά συνολικά. Ενα στέλεχος σαν τον Μηλιό δεν μπορεί να βγει και να πει «εμένα με ενδιαφέρει μόνο ο πολιτισμός». Θέλει δε θέλει, ως πρώην επικεφαλής του οικονομικού επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ, έρχεται να νομιμοποιήσει τη μνημονιακή  πολιτική της συγκυβέρνησης.

Κι επειδή ο Μηλιός ούτε βλάκας είναι ούτε πρωτάρης στην πολιτική, φρόντισε με την πρώτη δήλωσή του (φλύαρη, καταπώς το συνηθίζουν οι ευρωαναθεωρητές αυτού του τύπου) να ξεκαθαρίσει τη συνυπευθυνότητά του στη μνημονιακή πολιτική. Ο άνθρωπος που μόλις στις 11 του περασμένου Οκτώβρη δήλωνε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπέγραψε Μνημόνιο στις 20 Φλεβάρη του 2015, που δήλωνε ότι οι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ «ηττήθηκαν», που δήλωνε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση επέλεξε να υπηρετήσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου, μόλις διορίστηκε πρόεδρος του Φεστιβάλ Αθηνών, ενάμιση μήνα μετά από τις προηγούμενες δηλώσεις του, είχε το θράσος να γράψει:  «Το Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου πρέπει να γίνει ορόσημο του σύγχρονου πολιτισμού. 

Να ανοίξει τις πόρτες του στην κοινωνία, να πλησιάσει τους πολλούς και τις πολλές, να περπατήσει στις διεθνείς λεωφόρους, να λειτουργήσει ως πεδίο δημιουργικότητας αλλά και ανατρεπτικής σκέψης. Είναι η ώρα να προχωρήσουμε με συλλογική δουλειά, με ηρεμία και σταθερά βήματα, με σχέδιο και προσανατολισμό, με έμπνευση και καινοτομία για να φέρουμε το Φεστιβάλ στη θέση που του αξίζει. Είναι η ώρα να κάνουμε πολλά βήματα εμπρός. Εχοντας αυτές τις σκέψεις στο νου, και σε μια περίοδο της ζωής μου που δεν συμμετέχω στην κεντρική πολιτική και σε κομματικούς σχηματισμούς, αποδέχτηκα με χαρά να βοηθήσω από τη θέση του Προέδρου στην προσπάθεια του Φεστιβάλ και του Καλλιτεχνικού Διευθυντή του».

 Η μόνη αλήθεια που υπάρχει σ' αυτό το κείμενο είναι η υπαινικτική αναφορά στην κολεγιά με τον Θεοδωρόπουλο. Ολα τα υπόλοιπα είναι αισχρή κοροϊδία, φτύσιμο στα μούτρα όσων γνωρίζουν ότι Φεστιβάλ υψηλού επιπέδου δε γίνεται χωρίς λεφτά. Και λεφτά δεν υπάρχουν. Μπορεί να υπάρχουν για τα ταξίδια του Θεοδωρόπουλου (θα του κάνει, άραγε, παρέα και ο Μηλιός από τώρα και μετά;), για φιέστες και «κινητά», όμως για να γίνει μια πολιτική -έστω στο υψηλό κοσμοπολίτικο επίπεδο του Λούκου- δεν υπάρχουν.

Υπάρχουν κλίκες, όμως, όπως υπήρχαν πάντοτε στον εγχώριο καλλιτεχνικό χώρο. Οποιος έχει το πεπόνι και το μαχαίρι μπορεί να βολέψει διάφορες τέτοιες κλίκες και να εξασφαλίσει την ένοχη σιωπή τους, αν όχι τους γλοιώδεις επαίνους τους.

Οπως έγραψε ειρωνικά το λαφαζανικό iskra.gr, που προφανώς του τα 'χει φυλαγμένα από τα παλιά, ο Μηλιός «έκανε μια ευφυή κίνηση, αφού επί τέλους οι υποτελείς τάξεις αποκτούν ερείσματα στους ιδεολογικούς – πολιτιστικούς μηχανισμούς του κράτους»! Επιτυχημένο, χωρίς αμφιβολία. Ο Μηλιός δεν έχει καμιά επαφή με τις κλίκες του καλλιτεχνικού χώρου. Εχει, όμως, ο Θεοδωρόπουλος (πετυχημένος ως θεατρικός μάνατζερ), όπως έχει και η Κονιόρδου. Ο Μηλιός, ως καλός λογιστής, θα κρατάει τα βιβλία και, ως καλός παπαρολόγος, θα διανθίζει ιδεολογικά την οικοδόμηση του φέουδου.

Κόντρα/Εξέγερση

.Κυπριακό: Το βάρος πέφτει στον Τράμπ;

Δεν τα βρήκαν τελικά Αναστασιάδης και Ακιντζί για το Εδαφικό στις συνομιλίες τους στην Ελβετία, υπό την εποπτεία του ΟΗΕ, παρ' ότι αρχικά είχε διαφανεί θετικό κλίμα προς την κατεύθυνση της συμφωνίας. Τις προηγούμενες ημέρες, αλλά και χτες, είχε προκληθεί θόρυβος και έντονος προβληματισμός μετά τις έντονες διαφορές που ελέχθη ότι υπήρχαν ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία σχετικά με το θέμα της ασφάλειας, των εγγυήσεων και της αποχώρησης των τουρκικών στρατευμάτων από το νησί. Άγνωστο είναι τώρα, εάν θα συναντηθεί ο Αλέξης Τσίπρας με τον Ταγίπ Ερντογάν για να συζητήσουν το Κυπριακό και ειδικότερα την ασφάλεια – εγγυήσεις. 

Δεν αποκλείεται, πλέον, το Κυπριακό να μεταφερθεί για μετά την ανάληψη της προεδρίας των ΗΠΑ από τον Τράμπ, στις 20 Ιανουαρίου 2017.

Στο κοινό ανακοινωθέν της ελληνοκυπριακής και της τουρκοκυπριακής πλευράς που εξέδωσε ο εκπρόσωπος Τύπου των Ηνωμένων Εθνών στην Κύπρο αναφέρονται τα εξής: 

“Ο Ε/κ ηγέτης, κ. Νίκος Αναστασιάδης και το Τ/κ ηγέτης κ. Μουσταφά Ακντζί συμμετείχαν σε σοβαρές και συνεχείς διαπραγματεύσεις τις τελευταίες δύο ημέρες στο Μοντ Πελεράν. Παρά τις καλύτερες προσπάθειές τους, δεν μπόρεσαν να επιτευχθούν οι αναγκαίες περαιτέρω συγκλίσεις σχετικά με τα κριτήρια για την εδαφική αναπροσαρμογή, που θα ανοίξει το δρόμο για την τελευταία φάση των συνομιλιών. Οι δύο πλευρές αποφάσισαν να επιστρέψουν στην Κύπρο και να συνεχίσουν την προσπάθεια ώστε να βρεθεί τρόπος αυτή να οδηγηθεί προς τα εμπρός. Ο Ειδικός Σύμβουλος του Γενικού Γραμματέα (SASG), ο κ. Έσπεν Μπαρθ Άιντα, θα μεταφέρει τις εξελίξεις αυτές την προσοχή του Γενικού Γραμματέα”.

Τις προηγούμενες ημέρες, την Κυριακή αλλά και χτες το πρωί, όσο διαρκούσαν οι συνομιλίες στην Ελβετία, είχε διαφανεί ότι οι Νίκος Αναστασιάδης και Μουσταφά Ακιντζί τα είχαν βρει, σε γενικές γραμμές, στο Εδαφικό. Το γεγονός αυτό, ως ήταν φυσικό, μετέφερε το «παιχνίδι» στην Αθήνα, η οποία πλέον θα καλούνταν να σηκώσει το μεγάλο φορτίο στο Κυπριακό. Να πει, δηλαδή, «ναι» ή «όχι» στους σχεδιασμούς για –με συνοπτικές διαδικασίες- επίλυση του προβλήματος, χωρίς καν να έχει διευκρινιστεί αν θα απομακρυνθούν, και πότε, τα κατοχικά στρατεύματα από την Κύπρο. Το θέμα ασφάλειας – εγγυήσεων είναι ζήτημα που αφορά άμεσα την Ελλάδα, δεδομένου ότι είναι εγγυήτρια δύναμη, μαζί με την Βρετανία και την Τουρκία.

Όμως, εφόσον η Αθήνα συναινούσε τελικώς να πάει σε διεθνή Διάσκεψη για το Κυπριακό -κάτι που δήλωνε δημόσια ότι θέλει ως άμεση προϋπόθεση ο Ακιντζί, διαφορετικά θα αποχωρούσε από τις συνομιλίες για το Εδαφικό- χωρίς προηγουμένως να έχει βρεθεί έδαφος συνεννόησης για το καυτό θέμα της ασφάλειας – εγγυήσεων, ο κίνδυνος θα ήταν μεγάλος. Κι’ αυτό, διότι εάν η διεθνής Διάσκεψη κατέληγε σε αποτυχία, η Ελλάδα ήταν εκείνη στην οποία θα χρέωναν ενδεχόμενο ναυάγιο στο Κυπριακό. Άλλωστε, μόνιμη επωδός της Άγκυρας εδώ και δεκαετίες, είναι ότι η ελληνική πλευρά ευθύνεται για την μη επίλυση του προβλήματος. Έτσι, η Αθήνα επέμενε ότι, εάν δεν ξεκαθαριστούν τα πράγματα στο θέμα ασφάλειας – καθεστώτος εγγυήσεων – κατοχικών στρατευμάτων, δεν πρόκειται να μετάσχει σε διεθνή διάσκεψη.

Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, ένα ενδιάμεσο - συμβιβαστικό σκηνικό, ούτως ώστε να φανεί ότι τηρούνται τα προσχήματα, και άρα να μπορέσει η Αθήνα να πάρει μέρος στη Διάσκεψη, ήταν μια προκαταρκτική συνάντηση Τσίπρα – Ερντογάν. Κάτι, το οποίο, σύμφωνα με ελληνικές διαρροές, μάλλον έχει συμφωνηθεί από τις δυο πλευρές, για να γίνει –εκτός «απροόπτου», βέβαια- πριν τη Διάσκεψη. Η τελευταία είχε προταθεί να γίνει, είτε στις 27-28 Δεκεμβρίου, είτε τον Ιανουάριο. 

Τώρα, τα δεδομένα αλλάζουν και είναι άγνωστο πότε θα δρομολογηθεί κάτι τέτοιο. Όπως και να’ χει, η πρεμούρα που είχε ο ξένος παράγων να πραγματοποιηθεί η διεθνής Διάσκεψη για το Κυπριακό μέσα στις εορτές, και μάλιστα να διαρκέσει μόλις ένα διήμερο, έδειχνε ότι οι διαθέσεις ήταν για επίλυση εδώ και τώρα. Να θυμίσουμε ότι οι προηγούμενες διαπραγματεύσεις (2004) ήταν μαραθώνιες και πολυήμερες.

Υπερατλαντική πρόκληση

Όπως επανειλημμένως έχει επισημάνει το Antinews, η «ομάδα Ομπάμα» επιθυμούσε να συμφωνηθεί η λύση εντός του 2016, και πάντως πριν τις 20 Ιανουαρίου, οπότε ο Ομπάμα θα παραδώσει στον Τράμπ. Πολύ περισσότερο, τόσο κατά την επίσκεψη Ομπάμα στην Αθήνα, όσο και, προ μηνών, στις συζητήσεις στο περιθώριο της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ, στη Νέα Υόρκη, ασκήθηκαν ωμές πιέσεις στην κυπριακή πλευρά για να δεχτεί την παραμονή των μισών τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων (είκοσι χιλιάδες) επί σειρά ετών. 

Σε αυτό το διάστημα, ως είναι φυσικόν, θα εξακολουθεί να υπάρχει και το σημερινό καθεστώς εγγυήσεων. Καθεστώς, το οποίο όμως, η Αθήνα χαρακτηρίζει απαράδεκτο και ξεπερασμένο, και θέτει ως «κόκκινη γραμμή» της την κατάργησή του, αλλά και της ταυτόχρονη απόσυρση των κατοχικών στρατευμάτων. Διαφορετικά, δηλώνει ότι θα πει «γιοκ» στη διεθνή Διάσκεψη.

Υπό αυτές τις συνθήκες, το ερώτημα που έμπαινε ήταν αν ο Αλέξης Τσίπρας θα πάει σε μια διεθνή Διάσκεψη για το Κυπριακό, χωρίς να έχει πάρει προηγουμένως εγγυήσεις (ή τουλάχιστον σοβαρά ανταλλάγματα) γι’ αυτά; Σε αυτή την περίπτωση, κινδύνευε να πάει κατ’ ευθείαν στην παγίδα που του έστηναν. Διότι και ο αμερικανικός και ο βρετανικός παράγων, αλλά και ο «πολύς» Μπάρθ Αϊντα, ο απεσταλμένος του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ, μόνον τις ελληνικές θέσεις δεν υποστηρίζουν. 

Να σημειωθεί πως η τουρκική πλευρά θέλει 5+5 χρόνια (δυο –εκ περιτροπής;- προεδρίες) παραμονή των κατοχικών δυνάμεων στο νησί. Μάλιστα, ο Ακιντζί φέρεται να ζητάει, με την πάροδο αυτού του διαστήματος, να γίνει δημοψήφισμα για το εάν θα φύγουν τα στρατεύματα ή όχι. Εύλογα βεβαίως, προκύπτει το ερώτημα: Κι’ αν, στο μεταξύ, στηθεί κάποια προβοκάτσια, με αποτέλεσμα αναταραχή, είναι ποτέ πιθανόν να ψηφίσουν οι τουρκοκύπριοι (με τον αλλοιωμένο πληθυσμό τους από τους εποίκους) την αποχώρηση; Προφανώς, όχι.

Το χειρότερο, όμως, δεν είναι τι λέει η Τουρκία, αλλά τι λέει το «κατεστημένο» των ΗΠΑ. Διότι, εάν πράγματι, οι πληροφορίες που κυκλοφορούν, για τα όσα προκλητικά ανέφερε η κ.Βικτώρια Νούλαντ πρόσφατα στην ελληνική πολιτική ηγεσία, κατά την επίσκεψη του Μπάρακ Ομπάμα στην Αθήνα, τότε υπάρχει σοβαρός «υπερατλαντικός κίνδυνος». Η υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, λοιπόν, φέρεται να προέβη στην απαράδεκτη δήλωση ότι πρέπει να μείνουν κατοχικά στρατεύματα στη Μεγαλόνησο, διότι σε περίπτωση αποτυχίας στην υλοποίηση της όποιας συμφωνίας κλείσουν Αναστασιάδης – Ακιντζί, κάποιος πρέπει να επαναφέρει τα παλιά σύνορα (!). 

Ούτε λίγο ούτε πολύ, δηλαδή, η κ.Νούλαντ θέλει τα τουρκικά στρατεύματα, εκτός των άλλων, σαν … εγγυητή της συμφωνίας. Εάν μάλιστα, χρησιμοποίησε την λέξη «σύνορα», όπως φέρεται να είπε, τότε η κυρία αυτή είναι ολοφάνερο ότι έχει γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων της το γεγονός ότι το Κυπριακό είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής ανεξάρτητου κράτους, άρα ωμής καταπάτησης του διεθνούς Δικαίου. Κάτι, το οποίο πολλάκις έχει επισημανθεί στις αποφάσεις του ΟΗΕ για το Κυπριακό.

Κάτι που ακόμη δεν έχει διευκρινιστεί, τουλάχιστον δημόσια, είναι εάν η Διάσκεψη θα είναι πολυμερής, όπως ζητάει η Ελλάδα, ή πενταμερής, όπως θέλει η Τουρκία. Στην πολυμερή θα μετάσχουν, εκτός του ΟΗΕ, των ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων, και των εγγυητριών δυνάμεων (Ελλάδα, Τουρκία, Βρετανία), η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Γαλλία, Βρετανία). Στην πενταμερή, αντίθετα, θα μετάσχουν οι πρώτοι χωρίς την ΕΕ και το ΣΑ. Συσχετισμός που θα είναι σαφώς κατά των ελληνικών θέσεων.

Επιπλέον, ένα πολύ σοβαρό ερωτηματικό είναι εάν πράγματι η Τουρκία επιθυμεί λύση ή και αυτή τη φορά θα την σαμποτάρει. Προφανώς, αν πάρει ως ανταλλάγματα πολυετή παραμονή των στρατευμάτων της στο νησί και καθεστώς εγγυήσεων, καθώς και «μαγείρεμα» στις περιοχές που θα επιστραφούν στους ελληνοκύπριους, αλλά και εκ περιτροπής προεδρία, γιατί όχι; Όσον αφορά το θέμα της παραμονής των στρατευμάτων της, ωστόσο, διπλωμάτες εκτιμούν ότι δεν έχει λόγους να επιμείνει σε μαξιμαλιστικούς στόχους, διότι στρατιωτικά έχει το πλεονέκτημα στην περιοχή. Δηλαδή, επειδή είναι γεωγραφικά πιο κοντά, μπορεί να εισβάλλει και πάλι ταχύτερα απ’ ότι ελληνικές δυνάμεις. Κάτι, όμως, που προς το παρόν, δεν φαίνεται να το βάζει στη ζυγαριά του παζαριού της η Άγκυρα. Να σημειωθεί ότι σε αντίθεση με 16σέλιδο υπόμνημα προτάσεων της Αθήνας, η Άγκυρα δεν έχει υποβάλλει καν πρόταση για το θέμα ασφάλειας – εγγυήσεων. Εσχάτως, στον τουρκικό Τύπο εμφανίστηκε η πληροφορία ότι το ελληνικό ΓΕΕΘΑ εκτιμά πως οι τουρκικές κατοχικές δυνάμεις μπορούν κάλλιστα να αποχωρήσουν ολοκληρωτικά από τη Μεγαλόνησο εντός 18 μηνών.

Τέλος, στο εδαφικό μια από τις προτάσεις που συζητιούνται στις δικοινοτικές συνομιλίες στην Ελβετία, είναι να έχει η τουρκοκυπριακή πλευρά το 28,5% της Κύπρου. Ποσοστό, το οποίο προτεινόταν και στο «Σχέδιο Ανάν», το 2004. Βεβαίως, είναι σημαντικό το ποσοστό, αλλά ακόμα πιο σημαντικό είναι ποιες περιοχές θα επιστρέψουν στο μελλοντικό ελληνοκυπριακό συνιστών κρατίδιο. Κι’ εκεί, φαίνεται ότι υπάρχουν διαφωνίες σε πολιτικούς κύκλους στη Λευκωσία ως προς τους χειρισμούς Αναστασιάδη. Εξίσου ενδιαφέρον είναι ότι ο Κύπριος πρόεδρος, επειδή αρνείτο να συγκαλέσει Εθνικό Συμβούλιο όλων των πολιτικών κομμάτων επί της διαπραγμάτευσης, είχε προκαλέσει πολλές εσωτερικές αντιδράσεις στην Λευκωσία.