.Η άγνοια της πολιτικής τάξης

 ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΑΓΚΟΣ 

Θα ήταν πραγματικά ενδιαφέρον αν μπορούσε να απαντηθεί το ερώτημα πόσοι απ’ όλους όσοι διεκδικούν την ψήφο του αθηναϊκού λαού σε αυτές τις εκλογές (ας δοθεί το ελαφρυντικό της απόστασης στους υποψήφιους της περιφέρειας) έχουν επισκεφθεί τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών για να ενημερωθούν και να δουν από κοντά τη λειτουργία του εκτυπωτή τριών διαστάσεων, του γνωστού, υποτίθεται, 3D Printer. 

Για να το πάμε λίγο πιο πέρα, πόσα σχολεία ενέταξαν στο πρόγραμμα των εκπαιδευτικών επισκέψεων αυτή την επίσκεψη, ή έστω συνέστησαν στους μαθητές τους να δουν την έκθεση; Και τέλος, πόσοι πολιτευτές, εκπαιδευτικοί, μαθητές πήραν μία γεύση περί τίνος πρόκειται από σχετικό δημοσίευμα της «Καθημερινής» στις 21 Δεκεμβρίου;

Στο παραπάνω υποθετικό ερώτημα αριθμητική απάντηση δεν υπάρχει φυσικά, αλλά είναι σχεδόν βέβαιο ότι ελάχιστοι από τη λεγόμενη πολιτική τάξη της χώρας γνωρίζουν το παραμικρό γι’ αυτό το τεράστιο άλμα της τεχνολογίας, που σίγουρα θα αποδειχθεί καταλυτικό παγκοσμίως για την οικονομία και την κοινωνία. 

Ηδη οι εφαρμογές του αφορούν την ιατρική, την αρχιτεκτονική, την κατασκευή σπιτιών και αντικειμένων, ακόμη και όπλων, την σοκολατοποιία, μεταξύ άλλων τομέων. Και έπεται συνέχεια.

Οταν όμως μία κοινωνία και κυρίως οι ταγοί της δεν παρακολουθούν τις εξελίξεις που αναπόφευκτα θα επηρεάσουν κάποια στιγμή και τον δικό μας ελληνικό μικρόκοσμο, είναι πολύ δύσκολο να υπάρχουν ελπίδες και προσδοκίες. 

Ιδιαίτερα σε μια χώρα που χαρακτηρίζεται από αταβιστική εσωστρέφεια, αρνείται με πείσμα τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις για την επιβίωσή της, προσπαθεί συνεχώς να φτιάξει μία πραγματικότητα που δεν ανταποκρίνεται στα δεδομένα, ερμηνεύει τους άλλους κατά το δοκούν, 

όπως για άλλη μια φορά διαπιστώνεται τις τελευταίες ημέρες, με αφορμή δηλώσεις και αποφάσεις ξένων αξιωματούχων. Ακόμη χειρότερα, που δεν παραδέχεται και δεν ενοχλείται που η δημόσια διοίκησή της είναι επιπέδου υποσαχάριας Αφρικής.

Ολα αυτά και άλλα μαζί οδηγούν σε τρομερές αντιφάσεις, οι οποίες προκύπτουν και στις δημοσκοπήσεις. Για παράδειγμα, είναι αντίφαση το 75% των Ελλήνων να θέλει την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη, αλλά η πλειοψηφία να πιστεύει επίσης ότι μία ελληνική κυβέρνηση μπορεί να αλλάξει με διαπραγματεύσεις ή με εκβιασμούς τους σημερινούς ευρωπαϊκούς κανόνες για να βγει η Ελλάδα από τα δικά της αδιέξοδα. 

Είναι επίσης αντιφατικό το γεγονός να υπερέχει ο Σαμαράς ως «καταλληλότερος» για πρωθυπουργός, σύμφωνα με τους ερωτώμενους και την ίδια στιγμή οι περισσότεροι να πιστεύουν ότι μία κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ή με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, θα κάνει πιο σκληρές διαπραγματεύσεις με τους δανειστές και άρα πιο αποτελεσματικές, κατά την επιθυμία τους.

Ετσι ίσως εξηγείται πώς κανείς από τους πολιτικούς δεν κατανοεί σκληρές αλήθειες ή δεν τολμά να τις διατυπώσει, όπως ότι το ασφαλιστικό είναι τεράστιο πρόβλημα και θα το βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας τα επόμενα χρόνια. Οχι μόνο γιατί είναι αδήριτη ανάγκη το σύστημα να γίνει πιο ανταποδοτικό και συνάμα πιο αποτελεσματικό. 

Αλλά και γιατί δεν είναι δυνατόν να συντηρηθεί, όταν η ανεργία είναι σε τέτοια επίπεδα όπως σήμερα, η μαύρη οικονομία πλησιάζει σε ποσοστά την εμφανιζόμενη ως πραγματική, υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια, συνταξιούχων που είτε βγήκαν πρόωρα στη σύνταξη, είτε οι εισφορές τους ήταν ανύπαρκτες ή εξαιρετικά χαμηλές και το δημογραφικό αποτελεί μεγάλο πρόβλημα.

Αγνωστο πόσοι στη χώρα μας αντιλαμβάνονται πόσο και με ποια ταχύτητα αλλάζει ο κόσμος. Οχι αναγκαστικά προς το καλύτερο, καθώς γίνεται πιο δύσκολος και περισσότερο ανασφαλής, κάτι που θα πρέπει να αντιμετωπίσουν οι σημερινές γενιές και κυρίως τα παιδιά. Αποτελεί όνειρο απατηλό και κοροϊδία η άποψη ότι η αλλαγή της σημερινής πραγματικότητας μπορεί να ξεκινήσει από την Ελλάδα. 

Θα ήταν πολύ πιο ωφέλιμο αν εκείνοι που ασχολούνται ή θέλουν να ασχοληθούν με τα κοινά, δηλαδή η λεγόμενη πολιτική τάξη, είχαν πραγματική αντίληψη του τι συμβαίνει διεθνώς, μήπως και καταφέρουν να οδηγήσουν την κοινωνία μας μέσα από τις δυσκολίες. 

Να την προσαρμόσουν στις καταστάσεις, να τη βγάλουν από τη νοητική απομόνωση στην οποία βρίσκεται, να την καταστήσουν κοινωνό των εξελίξεων, να φέρουν τη λογική στη νοοτροπία της, να τη διεθνοποιήσουν σ’ ένα βαθμό, να την κάνουν πιο ανταγωνιστική, για να επιβιώσει.

Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν διαφαίνεται, παρά τις άσχημες εμπειρίες του παρελθόντος, ιδιαίτερα του πρόσφατου.