Σημαδιακή η περασμένη Πέμπτη. Η «πρώτη αριστερή κυβέρνηση» βρέθηκε αντιμέτωπη
με την πρώτη γενική απεργία που προκάλεσε η πολιτική της. Και όπως η πολιτική
της έχει ως τώρα αποδειχθεί εφάμιλλη εκείνης των προκατόχων της, έτσι και η
απεργιακή κινητοποίηση των εργαζομένων δεν διέφερε σε τίποτα από τις
προηγούμενες. Απλώς οι άλλοτε πρωτοστατούντες στις διαδηλώσεις ήταν τώρα
εκείνοι εναντίον των οποίων στρέφονταν οι αγανακτισμένοι των πλατειών και των
λεωφόρων.
Κι από την περασμένη Πέμπτη τέλος, και επίσημα πλέον, και στην
περίοδο χάριτος της κυβέρνησης. Τα χαρτιά, που τυπικά έστω παρέμεναν κλειστά,
ανοίγουν ήδη το ένα μετά το άλλο πάνω στο τραπέζι και η ελληνική κοινωνία
πληροφορείται καθημερινά και με τον πιο επίσημο τρόπο το συνεχώς αυξανόμενο
κόστος της «δεύτερης ευκαιρίας» που αποφάσισε να δώσει στον Α. Τσίπρα και στους
συνεργάτες του. Που μάλλον θα είναι αφελής όποιος επιχειρήσει να διαβλέψει το
ύψος στο οποίο τελικά θα φτάσει.
Ενώ, όμως, ο χορός των προαπαιτούμενων καλά κρατεί και οι δανειστές
επιβάλλουν χωρίς ουσιαστική αντίσταση τα όποια μέτρα θελήσουν, εκείνο που δεν
φαίνεται να κινείται στον ορίζοντα είναι κάποιος υποτυπώδης έστω σχεδιασμός για
αναπτυξιακές πρωτοβουλίες.
Διότι καλές και χρήσιμες είναι οι επαφές, εδώ και
στο εξωτερικό, με κεφαλαιούχους και επιχειρηματίες, αλλά μέχρι στιγμής δεν
έχουμε δει να προχωράει καμιά «δουλειά», έστω και σ’ επίπεδο φημολογίας. Το
αντίθετο έχει συμβεί. Κάποιες «δουλειές» που θεωρούνταν κλεισμένες προτίμησαν
γειτονικές και φορολογικά βολικότερες χώρες.
Και προς Θεού, ας μη σπεύσει να ισχυριστεί κανείς πως είναι νωρίς ακόμη, γιατί μόνο
σοβαρό δεν θα ήταν ένα τέτοιο επιχείρημα. Η κυβέρνηση δεν είναι δύο ή τριών
μηνών. Ο ΣΥΡΙΖΑ κοντεύει να συμπληρώσει δεκάμηνο στην εξουσία και στο διάστημα
αυτό οι λέξεις «ανάπτυξη», «επενδύσεις», «θέσεις εργασίας» μοιάζουν να μην
υπάρχουν στο κυβερνητικό λεξιλόγιο.
Κι ας μην τρέφουν ψευδαισθήσεις στην κυβέρνηση, ούτε και ν’ αναζητούν
άλλοθι. Δεν κινδυνεύουν από συνωμοσίες ή άλλα σκοτεινά σχέδια. Από τον εαυτό
τους και μόνο απειλούνται. Απ’ αυτά που υποσχέθηκαν και δεν μπορούν να
τηρήσουν. Απ’ αυτά που κάθε κυβέρνηση οφείλει να κάνει: να προσφέρει στους
πολίτες κάτι καλύτερο απ’ αυτό που είχαν όταν την εξέλεξαν.
.png)
