.Ο εχθρός είναι στη θέση του

 Λίγες μέρες μετά την πρώτη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, έξω από το Πολυτεχνείο άναψαν μερικοί κάδοι σκουπιδιών. Οι φλόγες φώτισαν το σύνθημα πάνω στον τοίχο: «Τσίπρα καριόλη θα κάψουμε την πόλη.» 

Ήταν οι μέρες που τα ΜΑΤ παρατηρούσαν τα αγόρια με τις μολότοφ, με τον τρόπο που ένα συνεργείο του National Geographic παρακολουθεί γορίλες να ζευγαρώνουν και γιγάντια πάντα να ξύνονται στα δένδρα. Από μακριά και διακριτικά. Λες και η αμηχανία του υπουργού Πανούση έδενε, σαν αλυσίδα, τα πόδια των οργάνων. 

Το πρώτο σοβαρό ξύλο έπεσε μήνες αργότερα. Και την Πέμπτη, στο περιθώριο της απεργιακής πορείας, ΜΑΤ και αντιεξουσιαστές προσέφεραν θέαμα που θύμιζε κάτι από το παρελθόν. Πληρώσαμε κάτι παραπάνω, αλλά βάλαμε ακόμα μία απλή αλήθεια στο σακούλι μας. Όχι, τα παλικάρια με τις μολότοφ και τους λοστούς δεν κολλάνε ένσημα στην ΕΥΠ, ούτε υπηρετούν σε εκείνο τον υπόγειο στρατό των παρακρατικών.

 Πρώτον, διότι παίζουν ξύλο με κάθε κυβέρνηση. Και δεύτερον, επειδή δεν υπάρχει στρατός παρακρατικών. Μέρες που είναι, λόγω James Bond, ας σοβαρευτούμε. Ακόμα και αν ήθελαν οι υπηρεσίες να συντηρήσουν μοίρες παρακρατικών, δεν διαθέτουν την απαραίτητη συγκρότηση και οργανωτική επάρκεια. 

Μεταξύ μας, το ξέραμε όλοι, απλώς τώρα είναι ευκαιρία να βγουν από τον ΣΥΡΙΖΑ και να πουν ότι και οι ισχυρισμοί περί παρακράτους ήταν της ίδιας εσοδείας με την αντιμνημονιακή ρητορική. Βέβαια κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι οι παρακρατικοί πέρασαν στη νέα κυβέρνηση με πρωτόκολλο παραλαβής, αλλά η πραγματικότητα είναι αμείλικτα πεζή.

Γράφει ο Νίκος Ρωμανός: «Ο Μαύρος Δεκέμβρης δεν επιδιώκει να γίνει απλά και μόνο μια ημερομηνία ταραχών· αντίθετα, αυτό που θέλουμε είναι να δημιουργηθεί, μέσω της πολύμορφης και πολυεπίπεδης αναρχικής δράσης, μια άτυπη πλατφόρμα συντονισμού, στη βάση της οποίας θα συσπειρωθεί η ανατρεπτική ώθηση.» 

Ο Ρωμανός αναφέρεται στην 6η Δεκεμβρίου, στην επέτειο δολοφονίας του Γρηγορόπουλου. Υπάρχει περίπτωση να μετατραπεί η Αθήνα σε αρένα του Μπεν Χουρ; Ναι, δεν αποκλείεται και όχι μόνο για τους προφανείς λόγους. Αυτή τη φορά ο «χώρος» των Εξαρχείων έχει συσσωρευμένη οργή.

Ας διαψεύδει ο Λάμπρου τις συνομιλίες με τους «Πυρήνες». Ο αντιεξουσιαστικός χώρος μπορεί να μην έχει επενδύσει στον ΣΥΡΙΖΑ  εμπιστοσύνη, αλλά είχε τοποθετήσει κάποιες προσδοκίες. 

Από την αποφυλάκιση του Ξηρού ως την κατάργηση των φυλακών υψίστης ασφαλείας. Τα Εξάρχεια δεν είδαν τίποτα από αυτά. Είδαν τον ΣΥΡΙΖΑ να αντιστρέφει το είδωλο του: από κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς μετατρέπεται σε ένα αμήχανο αστικό σχήμα που διαχειρίζεται πολιτικές λιτότητας.

Και με την αποχώρηση της Λαϊκής Ενότητας έχει ουσιαστικά αποστραγγιστεί ακόμα και από τα προσχηματικά ψήγματα ριζοσπαστισμού. Τι μένει, λοιπόν; Τίποτα καινούργιο, είναι όλα παλιά. Τα παιδιά στην πλατεία θα αναστενάξουν με ανακούφιση. Ο εχθρός είναι στη θέση του.