Κάποιο απόγευμα, στο καφενείο της
Βουλής, ένας φίλος βουλευτής μου εκμυστηρεύτηκε τις ανησυχίες του. «Εδώ μέσα»
μου είπε, «είμαστε όλοι ίδιοι. Μόλις περάσουμε την πύλη, ο καθένας επιστρέφει
στην πραγματική του ζωή. Άλλος στις αγωνίες του και άλλος στα εκατομμύρια
του...»
Τον θυμήθηκα με τόσα νούμερα που πετούν
πάνω από το κεφάλι μας, τις τελευταίες μέρες. Ο υπουργός Σταθάκης «ξέχασε» να
δηλώσει πάλι, μερικά εκατομμύρια, του Φλαμπουράρη του παράπεσαν κάποια άλλα στο
χρηματοκιβώτιο της εταιρείας του, ο Μητρόπουλος- αυτός βέβαια δεν πρόλαβε να
γίνει υπουργός- διώκεται ήδη για κακούργημα και αρκετοί αγωνιούν μήπως είναι οι
επόμενοι στη λίστα.
Αν κάνεις το κόπο και αθροίσεις τα
νούμερα των εκατομμυρίων που περιμένουν τους υπουργούς έξω από τη Βουλή, αν
μαζέψεις τα «Πόθεν έσχες» τους, θα ζαλιστείς από τις τεράστιες περιουσίες τους.
Δεν είναι όμως εκεί το πρόβλημα. Ο πλούτος στις φιλελεύθερες και αστικές
δημοκρατίες είναι σημείο αναφοράς, κίνητρο εξέλιξης των αγορών και πηγή
ευημερίας των κοινωνιών. Αλίμονο αν υποκύπταμε όλοι στα ταπεινά ένστικτα του
φθόνου και της μικροψυχίας εναντίον των συμπολιτών μας που έχουν μεγαλύτερη
περιουσία από μας.
Το ζήτημα βρίσκεται αλλού. Και δεν είναι
καν ηθικό. Είναι νομικό και άκρως ρεαλιστικό. Το «Πόθεν έσχες» δεν είναι
«πόθεν» αλλά μόνο «έσχες»! Είναι μία «λεπτομέρεια» του συστήματος που
ανακυκλώνεται ως θεσμική ασφαλιστική δικλείδα αλλά δεν αποδεικνύει παρά μόνο
την αλλαγή των εισοδημάτων στην εξέλιξή τους. Όχι όμως στη βάση τους. Αν δηλαδή
ένας πολιτικός διαθέτει πενήντα ακίνητα ή μερικά εκατομμύρια, τα δηλώνει αλλά
δεν αποδεικνύει από πού τα απέκτησε αρχικά και από ποια εισοδήματα.
Σε κάθε περίπτωση, στην καθημερινή
φλυαρία των ΜΜΕ, ανακυκλώνονται τέτοια ποσά, που νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε
λέσχη εφοπλιστών! Πού βρέθηκαν τόσα εκατομμύρια σε καθηγητές, σε ισόβιους
πολιτικούς, σε δημάρχους, σε «αριστερούς αγωνιστές» και σε «δεξιούς πατριώτες»;
Κάθε ευκατάστατος πολίτης έχει το δικαίωμα να ασχολείται με την πολιτική αλλά
είναι περισσότερο υπόχρεος από τους άλλους να αποδεικνύει τον πλούτο του.
Και τέλος πάντων, αρχίζουμε σιγά σιγά,
να διαπιστώνουμε ότι αυτό το «ηθικό πλεονέκτημα» της ιδεολογίας αποδεικνύεται
για πολλούς, το μαγικό κλειδί για οικονομική επιτυχία. Είτε πρόκειται για
συνδικαλιστές είτε για διαχειριστές ευρωπαϊκών προγραμμάτων είτε για αυτοδιοικητικούς
που «αγαπούν» τον τόπο τους είτε και για υπουργούς που δίνουν μάχες για τα
συμφέροντα της πατρίδας τους…
Πολλά μηδενικά στροβιλίζονται γύρω μας
και φέρνουν ζάλη. Στραγάλια είναι τα εκατομμύρια, να τα ξεχνάς στον μπουφέ και
να μην τα δηλώνεις; Κι ας μην ξεχνάμε πως και στα «ηρωικά χρόνια» του
Τσοχατζόπουλου, είχαμε κανονικά «Πόθεν έσχες» αλλά το χρήμα έρεε από παντού...
.png)
