.Περί Πολιτικής: πρόσημα και απόλυτες τιμές

Καθημερινώς στην πολιτική κουβέντα που επισήμως ή ανεπισήμως γίνεται, έχουν χωθεί- ανεπαισθήτως , που λέει κι ο Καβάφης - εκ μετεγγραφής από τα Μαθηματικά τα πρόσημα, το συν και το πλην. Βλέπετε είμαστε μια χώρα , η οποία στις ώρες της πίκρας εισάγει στην πολιτική ιδιόλεκτο , πότε το διακύβευμα , πότε το αφήγημα (παλαιό ή νέο) και εσχάτως τα πρόσημα.

Ο νεολογισμός προοδευτικό πρόσημο (αφήστε, που δεν στέκει ούτε ως γραμματολογική μεταφορά) , υπονοεί την αλλαγή πολιτικής προς κάτι θετικό για τους πολλούς δηλαδή μια πολιτική αλλιώτικη δραματικά από την σημερινή. 

Πράγματι, το πρωτογενές πλεόνασμα που επετεύχθη κατά κύριο λόγο εξαιτίας της υπερφορολόγησης δίνει κάποιους βαθμούς ελευθερίας προς την κατεύθυνση της συγκυριακής ανακούφισης, όπως πχ. βολικότερες ρυθμίσεις στον ΦΠΑ, επανεξέταση των παραμέτρων για το πετρέλαιο θέρμανσης και ίσως μιαν τροποποίηση των φορολογικών συντελεστών και προς τα κάτω και προς τα πάνω. 

Εκείνο, που δεν μπορεί να υποσχεθεί είναι η δραστική ανάσχεση της ύφεσης και της ανεργίας, επειδή αφενός είναι ζητήματα που αφορούν σ’ όλη τη Δύση αφετέρου προκειμένου περί της χώρας μας περιλαμβάνουν όλες τις αντιπαραγωγικές δυσλειτουργίες, που πάνε την βαλίτσα πολύ πίσω στο ανάστροφο ταξίδι της διαχρονίας. 

Εκείνο, που πελατειακώς κρυφοϋπονοείται, ως μικροοικονομική πολιτική, είναι η συνέχιση ενός προαναγγελθέντος νεοεμφυλίου, ανάμεσα στους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα και σ’ αυτούς του δημοσίου, αμφότεροι θύματα του ανορθολογικού Κράτους Πρόνοιας και του μόνου υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού που υπήρξε, και δεν είναι παρά ο κρατικός. 

Να μην κρυβόμαστε, σε μια χώρα όπου ανθεί η απουσία παραγόμενου ιδιωτικού πλούτου, εξόν από τον φοροδιαφεύγοντα μιζαδόρικο και συμπαιγνιώδη με τον προαιώνιο παράνομο ΣΔΙΤ (όχι τις τωρινές ΣΔΙΤ, αλλά τις προκατακλυσμιαίες κάτωθεν της τραπέζης ), προοδευτικό πρόσημο δεν μπορεί να υπάρξει εκτός κι αν ως τέτοιο, οι ποπουλιστές που υποδύθηκαν επιτυχώς τους μεταρρυθμιστές , εννοούν την ύπουλη επιστροφή σ’ ένα παρελθόν, που ζητάει να φύγει και οι σοβαροφανείς μενσεβίκοι δεν το αφήνουν, αφού κι αυτοί εκεί θέλουν να ακουμπήσουν. 

Στα πλαίσια αυτά ιδρύονται κόμματα , που αυτοπροσδιορίζονται στην αυτονόητη καλή τους διάθεση, άλλα αναζητούν καινούργιους αρχηγούς ο αριθμός των οποίων υπερβαίνει τα εκλογικά ποσοστά τους, κάποιο άλλο πρόκειται να κάνει συνέδριο, που μου μοιάζει συνέλευση μονοπρόσωπης ΕΠΕ .

Στο μεταξύ κάποιος άνθρωπος , ο Σπ. Λυκούδης, προτείνει αυτονόητες και εντός της κοινής λογικής συναντήσεις, ως άλλος ιεραπόστολος, αλλά απαντήσεις δεν παίρνει, στην καλύτερη περίπτωση μόνο προς ώρας τιμητικές προσωπικές προσκλήσεις. Κι εγώ καταλαβαίνω πως τα ρημάδια τα πρόσημα, εμποδίζουν ν’ αναγνωρίσουμε ανάμεσά μας όχι μόνο τον Ρέντσι, αλλά ούτε τους προκατόχους του Λέτα και Μόντι, πολλώ δε μάλλον κάποιον σαν τον Ναπολιτάνο, παρότι τους διαθέτουμε.

Μια άλλη δυνητική ερμηνεία του προοδευτικού προσήμου, είναι οι απέλπιδες προσπάθειες κάποιων να συμπτύξουν μέτωπα θετικής – λένε- διακυβέρνησης με δραχμοερωτευμένα γκρουπούσκουλα μη καταγραφομένων ποσοστών, ως απάντηση στην λιτότητα και στην ύφεση, τώρα Ανταρσυα με ύψιλον ή γιώτα, γράφονται θα σας γελάσω, ίσως το γνωρίζετε καλύτερα από μένα

Συνεπώς, δια της γνώσεως του θετικού ή καλύτερα προοδευτικού προσήμου, απαντάμε στο τι μπορεί να περιγράφει το αρνητικό. Περιγράφει, όλα όσα κάκιστα γινήκανε υπό την επιτροπεία, με την διαφορά πως πολλά από αυτά ίσως αποδειχτούν χρήσιμα διαγενεακώς, όταν πια οι προχειρότητες Τόμσεν στους πολ/ στές , θα είναι μια κηλίδα

Προσωπικώς, ανέκαθεν προτιμούσα τις απόλυτες τιμές διότι είτε προέρχονται από αρνητικό αριθμό, είτε από θετικό, είναι αμερόληπτα θετικές, εν προκειμένω δε φανερώνουν την μεταρρυθμιστική κατάφαση, ακέραια και εμπροσθοβαρή, παρά τα επιμέρους σκονισμένα άκλιτα μόρια του συν και πλην, και τις εμβριθείς παραθέσεις κοσμητικών επιθέτων του παρελθόντος, που ελάχιστα αφορούν τον βαλλόμενο κόσμο της καθημερινής βιωτής.

Ναι, χρειάζεται μια οριζόντια πολιτική ένωση αντιποπουλιστικών μεταρρυθμιστικών και αποφασισμένων δυνάμεων, με αρχή, μεση και τέλος, ώστε και η Παιδεία να συνεχίσει αποκεί, που την άφησαν η Διαμαντοπούλου και η Γιαννάκου και τα πλαίσια ορθολογικής και προγραμματισμένης πολιτικής ιεράρχησης να συνεχίσουν από τους επιγόνους του Σημίτη, του Γιαννίτση και άλλων. Πολιτική των απολύτων τιμών, κι όχι «του βολικού τρίτου προσώπου», που γράφει κι ο Ελύτης.-

Ο Νίκος Γκιώνης Πολιτικός Μηχανικός