Η παιδεία είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας, λένε
πολλοί και έχουν απόλυτο δίκιο. Από την εκπαίδευση ξεκινούν όλα στους λαούς και
γι' αυτό οι προηγμένες χώρες διαθέτουν κονδύλια και επικεντρώνουν εκεί το
ενδιαφέρον τους οι πολιτικές ηγεσίες, τα κόμματα και γενικότερα τα κράτη. Στην
Ελλάδα δυστυχώς η εικόνα που παρουσιάζει η εκπαίδευση δεν είναι διόλου
κολακευτική.
Σχολεία τελούν υπό κατάληψη, ενώ τα πανεπιστήμιά μας
«πρωταγωνιστούν» στην επικαιρότητα, μόνο για αρνητικούς λόγους, όταν φερ'
ειπείν οι φοιτητές «κλειδώνουν» στην αίθουσα τον πρύτανη ή όταν ένα ΑΕΙ δεν
έχει να πληρώσει για τον καθαρισμό των εγκαταστάσεών του...
Το πρόβλημα, ιδιαίτερα μέσα
στην κρίση, οξύνθηκε περισσότερο, αλλά αυτό δεν ακυρώνει τις ευθύνες των
κυβερνήσεων που είχαν τις οικονομικές δυνατότητες να στηρίξουν μια πραγματική
ανωτάτη εκπαίδευση. Ευθύνονται όμως μόνο όσοι κυβέρνησαν;
Οχι, διότι στον τομέα
της εκπαίδευσης και οι ευθύνες της Αριστεράς είναι μεγάλες. Και η Αριστερά
εκμεταλλεύθηκε την ορμή, τη διάθεση για αμφισβήτηση και ενίοτε την ανωριμότητα
των νέων, προκειμένου να πλήξει το λεγόμενο σύστημα ή πιο συγκεκριμένα τον
δικομματισμό.
Τώρα, η Αριστερά και συγκεκριμένα ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται
αντιμέτωπος με μια κατάσταση αναρχίας την οποία δεν γνωρίζει πώς να τη
διαχειριστεί. Να την ενισχύσει πολιτικά, εμφανιζόμενο ως ένα κόμμα διαμαρτυρίας
ή να την «πολεμήσει» ως ένα κόμμα εξουσίας;
Ασχέτως της αντίδρασης του ΣΥΡΙΖΑ, πάντως, η
νεολαία του οποίου στηρίζει -δυστυχώς- τις καταλήψεις στα σχολεία το πρόβλημα
παραμένει και αφορά το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, το σύνολο των πολιτών,
ανεξαρτήτως του ποιο κόμμα ψηφίζουν ή πού είναι ενταγμένοι κομματικά.
Λύσεις
πρέπει να υπάρξουν άμεσα, έτσι ώστε να επέλθει η ηρεμία σε όλες τις βαθμίδες
της εκπαίδευσης. Ισως αυτός είναι ένας πολύ καλός λόγος για μια σύσκεψη των
πολιτικών αρχηγών.
Οι ηγεσίες των κομμάτων θα πρέπει να συζητήσουν επιτέλους,
χωρίς «χρωματιστά γυαλιά» και χωρίς τις εμμονές του παρελθόντος. Μόνο έτσι
μπορεί να βρεθούν (και να προχωρήσουν) οι απαιτούμενες λύσεις. Για το πρόβλημα
αυτό δεν χρειάζονται χρήματα αλλά πολιτική βούληση, ταχύτητα και -σίγουρα-
διορατικότητα.
.png)
