«Πέντε και μία ακόμη» όπως λέγαμε και
στον στρατό μετρώντας τις μέρες που μας χώριζαν από το απολυτήριο και παρά τις
φιλότιμες προσπάθειές μου ακόμη δεν έχω καταλάβει πώς θα συντελεστεί το θαύμα
και θα εφαρμοστεί ένα γενναιόδωρο πρόγραμμα παροχών, αν και το ταμείο δεν το
επιτρέπει, και πώς θα γίνει και θα δεχτούν οι εταίροι μας όλες τις απαιτήσεις
του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς εμείς να τους «δώσουμε» το παραμικρό.
Φυσικά και θεωρώ λογικά και απαραίτητα τα όσα
υποσχέθηκε στη Θεσσαλονίκη ο Τσίπρας. Αλλά ούτε η διάθεση εκείνου αρκεί ούτε η
δική μου επιθυμία βοηθά για να εφαρμοστούν. Χρειάζονται λεφτά.
Κι αυτά δεν
υπάρχουν. Φορολογικές καινοτομίες που να αποδίδουν δισεκατομμύρια ποτέ και
πουθενά δεν εφαρμόστηκαν. Ξεκινάς σήμερα και εισπράττεις, αν εισπράξεις, μετά
από δύο ή τρία χρόνια.
Αρα θα πρέπει να βοηθήσουν οι εταίροι. Κι αν
όχι βάζοντας το χέρι στην τσέπη, τουλάχιστον αποδεχόμενοι δαπάνες και παροχές
που έως τώρα ούτε ως αστείο δεν θα τις αντιμετώπιζαν. Και μάλιστα την ώρα που ο
Τσίπρας και οι συνεργάτες του θα ζητάνε και τα άλλα.
Τα πολλά. Την περικοπή του
χρέους, την κατάργηση του Μνημονίου, όλα εκείνα για τα οποία μας διαβεβαιώνουν
ότι θα διαπραγματευτούν σκληρά. Αλλά που όμως δεν μας λένε τι θα δώσουν για να
τα πάρουν.
Διαπραγμάτευση σημαίνει ότι κάτι παίρνω αλλά και κάτι δίνω.
Μόνο που εδώ υπάρχει ένα τεράστιο κενό. Ο ΣΥΡΙΖΑ μας διαβεβαιώνει ότι θα πάρει
όλα όσα ζητά και μακάρι να τα καταφέρει, αλλά δεν μας λέει τι θα δώσει.
Ή
μάλλον μας αφήνει να καταλάβουμε ότι δεν θα δώσει τίποτα. Οτι σαν άλλος Ιούλιος
Καίσαρας θα προσέλθει για διαπραγμάτευση και την επομένη θα αναφωνήσει «Ηλθον,
είδον, ενίκησα».
Αλλά δεν είναι έτσι. Το Μνημόνιο δεν
ακυρώνεται, η σύμβαση πάει για εξάμηνη παράταση, οι τροϊκανοί όχι μόνο δεν θα
ανακηρυχθούν «persona non grata», αλλά μαζί τους θα κουβεντιάσουν οι συριζαίοι,
κι εγώ εξακολουθώ να διερωτώμαι πώς είναι δυνατό να υπάρχουν αφελείς που να
πιστεύουν ότι σε αυτήν τη διαπραγμάτευση ο ΣΥΡΙΖΑ θα τα πάρει όλα και δεν θα
δώσει τίποτα. Κι όμως υπάρχουν.
.png)
