.Να ακολουθήσουμε τους κανόνες που ζητούν οι Ευρωπαίοι

 ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

 Τι ζητούν οι Ευρωπαίοι; Την τήρηση των συμφωνηθέντων. Πώς το ζητούν; Με συζητήσεις εντός του κοινού ευρωπαϊκού πλαισίου. Με ποιες προϋποθέσεις; Να ακολουθήσουμε τους κανόνες, οι οποίοι, εξάλλου, ισχύουν για όλους, με τις σοβαρές εξαιρέσεις που έχουν συμφωνηθεί ειδικώς για την Ελλάδα.

Κανείς σοβαρός Ελληνας πολιτικός δεν πρέπει να φαντάζεται ότι, συλλογικά, οι ηγέτες των ευρωπαϊκών κρατών θα καθήσουν με την Ελλάδα για μια συζήτηση «εκτός πλαισίου». Ανοικτή, ευθεία συζήτηση, αλλά πάντοτε μέσα στο πλαίσιο που διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια.

Βεβαίως, για να είμαστε δίκαιοι, οι κυβερνητικοί άρχισαν, μετά το καλοκαίρι, να πετροβολούν προς την πλευρά της τρόικας, του Ταμείου και των «άτεγκτων ξένων», λέγοντας ότι «οφείλουν να βοηθήσουν τον Σαμαρά, περιορίζοντας τις παράλογες απαιτήσεις, γιατί αλλιώς θα έρθει ο Τσίπρας».

Υπήρξαν δύο, τουλάχιστον, μείζονα γεγονότα που αποξένωσαν το κυβερνητικό επιτελείο από τους Ευρωπαίους και άλλους διαπραγματευτές. Το ένα ήταν η απομάκρυνση του μόνιμου, όπως έπρεπε να είναι, γραμματέα Εσόδων Χάρη Θεοχάρη.

Με αποτέλεσμα οι «ξένοι» να ζητήσουν να γίνει η Γραμματεία πλήρως ανεξάρτητη αρχή, να κοπεί κάθε λώρος με τους πολιτικούς και να εφαρμοστούν οι πιο σκληροί φορολογικοί κανόνες. Οι κυβερνητικοί αντέδρασαν και ο πόλεμος με το Ταμείο ξεκίνησε.

Αντιθέτως, οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ φάνηκαν πρόθυμοι να κάνουν ό,τι ακριβώς ζητούν οι «ξένοι» και ήδη έχουν συμπεριλάβει τις σχετικές κατευθύνσεις στην εφαρμογή του περιουσιολογίου.

Η κυβέρνηση έχασε την επαφή με τους «ξένους» όταν ο Αντώνης Σαμαράς αποκάλυψε ότι προτίθεται να φθάσει μέχρι τις πιθανότατες βουλευτικές εκλογές, χωρίς να έχει έρθει σε συμφωνία με την τρόικα.

 Ο πρωθυπουργός πίστεψε στην ενημέρωση επιτελών του Γενικού Λογιστηρίου, που τον διαβεβαίωσαν ότι το δημόσιο ταμείο «αντέχει μέχρι τον Μάρτιο». Μαζί με τον καταναγκαστικό δανεισμό μέσω των εντόκων γραμματίων, η συμπολίτευση γύρισε την πλάτη στους Ευρωπαίους.

Οπως ήταν αναμενόμενο, οι μεγάλες πρωτεύουσες αλλά και το Ταμείο και η Επιτροπή, έκαναν ακριβώς το ίδιο. 

Με αποτέλεσμα να βρεθεί η Ελλάδα –και όχι τα κόμματα της συμπολίτευσης ή της αντιπολίτευσης– στριμωγμένη στην πιο δυσάρεστη θέση. Η ανάκαμψη της οικονομίας έχει ήδη υπονομευθεί, οι προσδοκίες γύρισαν σε αρνητικό πρόσημο, οι επενδυτές αποσύρουν τα σχέδιά τους, επιχειρήσεις και καταναλωτές αναβάλλουν τις δαπάνες τους, αποταμιευτές προφυλάσσονται.

Η ενδεχόμενη έξοδος της χώρας από το ευρώ, το περίφημο Grexit, δεν πρόκειται να συμβεί πριν συμβούν άλλες, τραγικές, εξελίξεις. Το κρίσιμο είναι, πριν φτάσουμε σε οποιαδήποτε συζήτηση για το χρέος, πριν «δείξει τα δόντια» της η κυβέρνηση που φιλοδοξεί να σχηματίσει η αντιπολίτευση, να κρατήσουμε «ανοικτή» την ελληνική οικονομία. 

Για να συμβεί αυτό, πρέπει το τραπεζικό σύστημα να διατηρήσει τη δυνατότητά του να αντλεί ρευστότητα –το οξυγόνο της οικονομίας– από τη μόνη παροχή που υπάρχει, τα ταμεία της Φρανκφούρτης.

Ομως, όπως με σαφήνεια διευκρίνισε η ΕΚΤ, προχθές, αν η Ελλάδα επιθυμεί να διατηρήσει το «δικαίωμα στη ρευστότητα», πρέπει να ικανοποιήσει τέσσερις προϋποθέσεις.

Πρώτον, να αποφασίσει για το επόμενο βήμα εντός της παράτασης που δόθηκε στα κεφάλαια του Ταμείου Σταθεροποίησης, δηλαδή μέχρι τις 28 Φεβρουαρίου.

Δεύτερον, να συμφωνήσει με την τρόικα ώστε να κλείσει η τελευταία έκθεση του δεύτερου Μνημονίου.

Τρίτον, να συνεχιστεί το πρόγραμμα προσαρμογής με το ΔΝΤ.

Τέταρτον, να ξεκινήσουν άμεσα οι συζητήσεις της μετεκλογικής κυβέρνησης με Επιτροπή, ΕΚΤ και ΔΝΤ προκειμένου να βρεθεί νέα συμφωνία, που θα διασφαλίζει την επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων και την επίτευξη συγκεκριμένων στόχων.

Το περίγραμμα εντός του οποίου θα κινηθούν οι αναμενόμενες εξελίξεις είναι σαφές. Αφήνει σπουδαία περιθώρια διαπραγμάτευσης και, κυρίως, επιτρέπει στη χώρα να συνεχίσει την πορεία προς την ανάκαμψη, χωρίς να διακινδυνεύσει καμία νέα κρίση.

Οι απαντήσεις που δίνουν, μέχρι στιγμής, τα δύο μεγάλα κόμματα δεν πείθουν τους εταίρους μας. Θα ήταν ευχής έργον το πεδίο να είναι καθαρό πριν πάμε στην κάλπη.