Αυτό που ζητούν οι Ευρωπαίοι από το κόμμα του κ. Τσίπρα
είναι η, χωρίς αστερίσκους και δυσνόητες «αριστερές» περιστροφές, πλήρης
ομολογία πίστης στο πλαίσιο λειτουργίας της Ζώνης του Ευρώ. Μας το υπενθυμίζουν
συστηματικά και είναι λογικό!
Μεταξύ των πρώτων ειδήσεων, που είδαν στις οθόνες τους οι συμμετέχοντες στο παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι, ήταν ο γνωστός «κίνδυνος εξόδου» της Ελλάδας από τη Ζώνη. Το γνωστό σε όλους «Grexit».
Θα έπρεπε, αν είχαμε κάνει σωστά τη δουλειά μας μέχρι σήμερα, ο κίνδυνος αυτός να έχει εξαφανιστεί και από τις αναλύσεις και, κυρίως, από την οικονομική και πολιτική πραγματικότητα. Επειδή, όμως, η κυβέρνηση καθυστέρησε να ολοκληρώσει τα απαιτούμενα για να πέσει η αυλαία του Μνημονίου, ο κίνδυνος «Ελλάδα εκτός ευρώ» παρέμεινε.
Θα ήταν όμως πολύ μετριασμένος αν η αντιπολίτευση, που προηγείται στις δημοσκοπήσεις, είχε καταστήσει σαφή τη δική της τοποθέτηση. Οσο δεν το κάνει, όσο στις γραμμές της ακούγεται η απειλή πως ενδεχόμενη αποτυχία συνεννόησης πάνω στο «Σχέδιο Α», όπως το παρουσιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα οδηγήσει σε μονομερή άρνηση πληρωμής τοκοχρεολυσίων, τόσο αυξάνεται η πιθανότητα ενός Grexit.
Προσφάτως –και αυτό έχει ειδική σημασία– στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ επανέλαβαν ότι θα σεβαστούν τις προβλέψεις της δανειακής σύμβασης. Πολλές εξηγήσεις δεν έχουν δώσει, αλλά είναι σαφές ότι αυτό που εννοούν είναι ότι μια νέα ελληνική κυβέρνηση υπό τον Αλέξη Τσίπρα θα αναγνωρίσει ότι η Ελλάδα χρωστά σε όσα κράτη μας δάνεισαν το 2010 και στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθεροποίησης, δηλαδή στο «κοινό ταμείο» της Ευρωζώνης.
Η δήλωση αυτή, όσο κι αν προξενεί μεγάλη αναταραχή στις τάξεις των αριστερών και κυρίως των αρνητών του χρέους, δεν έχει καμία αξία για τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Ο λόγος είναι απλός: ο ίδιος άνθρωπος απαιτεί τη διαγραφή του 70%-80% της αξίας όσων μας δάνεισαν πριν από λίγους μήνες προκειμένου να αποφευχθεί η ανεξέλεγκτη πτώχευση του κράτους μας.
Πριν από δύο χρόνια, οι «4 πρόεδροι» των οργάνων της Ευρώπης (Van Rompuy, Barroso, Juncker, Draghi) σε ένα περίφημο «Μανιφέστο» ανακοίνωσαν τα τρία στάδια για την ολοκλήρωση μιας «Γνήσιας ΟΝΕ».
Ο κ. Τσίπρας πρέπει να αναγνωρίσει την πλήρη συμφωνία του με τα Στάδια 1 και 2, τουλάχιστον. Εχει ήδη δεχτεί τη μια από τις δύο αρχές: το κράτος θα τηρεί ισορροπημένο προϋπολογισμό. Πρέπει τώρα να δεχτεί τη δεύτερη αρχή, που απαγορεύει τη διάσωση των τραπεζών από το κράτος, που σημαίνει την αποδοχή της πλήρους αυτονομίας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθεροποίησης.
Οσο αρνείται, πρακτικά και με τους όρους της κοινής Ευρώπης, να το πράξει, τόσο θα αυξάνεται η πίεση προς την Ελλάδα, που οφείλεται στο πολύ μπερδεμένο μήνυμα του κ. Τσίπρα.
Μεταξύ των πρώτων ειδήσεων, που είδαν στις οθόνες τους οι συμμετέχοντες στο παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι, ήταν ο γνωστός «κίνδυνος εξόδου» της Ελλάδας από τη Ζώνη. Το γνωστό σε όλους «Grexit».
Θα έπρεπε, αν είχαμε κάνει σωστά τη δουλειά μας μέχρι σήμερα, ο κίνδυνος αυτός να έχει εξαφανιστεί και από τις αναλύσεις και, κυρίως, από την οικονομική και πολιτική πραγματικότητα. Επειδή, όμως, η κυβέρνηση καθυστέρησε να ολοκληρώσει τα απαιτούμενα για να πέσει η αυλαία του Μνημονίου, ο κίνδυνος «Ελλάδα εκτός ευρώ» παρέμεινε.
Θα ήταν όμως πολύ μετριασμένος αν η αντιπολίτευση, που προηγείται στις δημοσκοπήσεις, είχε καταστήσει σαφή τη δική της τοποθέτηση. Οσο δεν το κάνει, όσο στις γραμμές της ακούγεται η απειλή πως ενδεχόμενη αποτυχία συνεννόησης πάνω στο «Σχέδιο Α», όπως το παρουσιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα οδηγήσει σε μονομερή άρνηση πληρωμής τοκοχρεολυσίων, τόσο αυξάνεται η πιθανότητα ενός Grexit.
Προσφάτως –και αυτό έχει ειδική σημασία– στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ επανέλαβαν ότι θα σεβαστούν τις προβλέψεις της δανειακής σύμβασης. Πολλές εξηγήσεις δεν έχουν δώσει, αλλά είναι σαφές ότι αυτό που εννοούν είναι ότι μια νέα ελληνική κυβέρνηση υπό τον Αλέξη Τσίπρα θα αναγνωρίσει ότι η Ελλάδα χρωστά σε όσα κράτη μας δάνεισαν το 2010 και στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθεροποίησης, δηλαδή στο «κοινό ταμείο» της Ευρωζώνης.
Η δήλωση αυτή, όσο κι αν προξενεί μεγάλη αναταραχή στις τάξεις των αριστερών και κυρίως των αρνητών του χρέους, δεν έχει καμία αξία για τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Ο λόγος είναι απλός: ο ίδιος άνθρωπος απαιτεί τη διαγραφή του 70%-80% της αξίας όσων μας δάνεισαν πριν από λίγους μήνες προκειμένου να αποφευχθεί η ανεξέλεγκτη πτώχευση του κράτους μας.
Πριν από δύο χρόνια, οι «4 πρόεδροι» των οργάνων της Ευρώπης (Van Rompuy, Barroso, Juncker, Draghi) σε ένα περίφημο «Μανιφέστο» ανακοίνωσαν τα τρία στάδια για την ολοκλήρωση μιας «Γνήσιας ΟΝΕ».
Ο κ. Τσίπρας πρέπει να αναγνωρίσει την πλήρη συμφωνία του με τα Στάδια 1 και 2, τουλάχιστον. Εχει ήδη δεχτεί τη μια από τις δύο αρχές: το κράτος θα τηρεί ισορροπημένο προϋπολογισμό. Πρέπει τώρα να δεχτεί τη δεύτερη αρχή, που απαγορεύει τη διάσωση των τραπεζών από το κράτος, που σημαίνει την αποδοχή της πλήρους αυτονομίας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθεροποίησης.
Οσο αρνείται, πρακτικά και με τους όρους της κοινής Ευρώπης, να το πράξει, τόσο θα αυξάνεται η πίεση προς την Ελλάδα, που οφείλεται στο πολύ μπερδεμένο μήνυμα του κ. Τσίπρα.
.png)
