.Τα δύσκολα έπονταιαναρωτηθεί ... «τι ακριβώς συνέβη στην Ελλάδα το 2015;».

 ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ 

Κάποια στιγμή θα σκύψει ο ιστορικός του μέλλοντος πάνω από το σημερινό επεισόδιο και θα αναρωτηθεί «τι ακριβώς συνέβη στην Ελλάδα το 2015;». Να δούμε λίγο τα γεγονότα από απόσταση; Οι εκλογές επρόκειτο να γίνουν, αν ήμασταν μια κανονική χώρα, το 2016. Εγιναν πρόωρες εκλογές, επειδή δεν εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Κατόπιν εξελέγη Πρόεδρος, με ευρύτατη συναίνεση, ο κ. Παυλόπουλος, ο οποίος θα μπορούσε ανέτως να έχει εκλεγεί από τον Δεκέμβριο με την ίδια και μεγαλύτερη στήριξη.

Πέρυσι τον Δεκέμβριο η χώρα είχε εισέλθει σε θετικό ρυθμό ανάπτυξης. Είτε γιατί η οικονομία είχε «πιάσει πάτο» είτε γιατί άρχισαν να αποδίδουν οι αναγκαστικές μεταρρυθμίσεις, είχαμε μπει σε τροχιά ανάπτυξης και σύμφωνα με τις προβλέψεις θα είχαμε ρυθμό ανάπτυξης-ρεκόρ το 2015. Ξένοι επενδυτές είχαν εισέλθει στις τράπεζες, είχαν κάνει πρωτοφανείς προσφορές για τα αεροδρόμια και το λιμάνι του Πειραιά και ενδιαφέρονταν για άλλες μικρότερες επενδύσεις.

 Η Ελλάδα ήταν πολύ κοντά στην εξασφάλιση μιας προληπτικής γραμμής πίστωσης και στην πρόσβαση στις αγορές. Οχι, δεν ήταν success story. Ηταν όμως μία χώρα που με λίγη πολιτική σταθερότητα και συναίνεση θα μπορούσε να απογειωθεί. Θα μου πείτε ότι ξεχνάω το email Χαρδούβελη, που η «Κ» αποκάλυψε, και το κομμάτι της κοινωνίας που υπέφερε.

 Ούτε το ένα ούτε το άλλο ξεχνάω. Φοβάμαι, όμως, ότι αυτή η πολιτική περιπέτεια στην οποία συνειδητά έχουμε περιέλθει θα κοστίσει ακριβά και θα πλήξει στο τέλος της ημέρας τους πιο ευάλωτους. Γιατί μπορεί οι έχοντες να κληθούν να πληρώσουν φόρους, αλλά την ανεργία που θα εκτιναχθεί, την ύφεση που θα έλθει θα την πληρώσει όλη η κοινωνία.

Χάσαμε τρεις μήνες που θα κοστίσουν ένα-δυο χρόνια μιζέριας και αστάθειας, στην καλύτερη περίπτωση. Κανένας ξένος επενδυτής δεν θα ξαναέλθει στην Ελλάδα, εκτός αν έχει υπερθωρακισμένες εγγυήσεις. Τραβάνε τα... μαλλιά τους όσοι το τόλμησαν και τώρα ή δεν μπορούν να βρουν συνομιλητή ή απλώς βρίσκονται αντιμέτωποι με ανθρώπους που θεωρούν πολύ τολμηρή την περεστρόικα του Γκορμπατσόφ...

Χάσαμε τρεις μήνες για να ανοίξουμε μόνοι μας έναν τεράστιο δημοσιονομικό λάκκο, να χάσουμε όποιο έρεισμα είχαμε μετά κόπων και βασάνων αποκτήσει και να βρεθούμε σχεδόν εκεί που ήμασταν το 2012.

 Εν τω μεταξύ το κράτος κινείται στα όρια του failed state, στο όνομα μιας ηρωικής διαπραγμάτευσης που υποτίθεται θα έχει κάποιο happy end στο τέλος γιατί οι Ευρωπαίοι θα συμφωνήσουν σε ό,τι θέλουμε και θα μας δώσουν τα λεφτά άνευ όρων. 

Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι θα επιτευχθεί η συμφωνία, και η μικρή τώρα και η μεγάλη τον Ιούνιο. Προσωπικά βάζω στοίχημα ότι δεν θα έχει απόκλιση μεγαλύτερη του 20%, άντε 30%, από το email Χαρδούβελη. Το πρόβλημα θα έλθει μετά.

Γιατί αν υλοποιηθεί και προχωρήσουν οι όποιες μεταρρυθμίσεις και ιδιωτικοποιήσεις συμφωνηθούν θα μπορούσε κανείς να δει μια «αριστερή ελληνική άνοιξη» με το χρηματιστήριο να απογειώνεται και τους επενδυτές να ξαναγεμίζουν τον χειμώνα τη «Μεγάλη Βρετανία». 

Αντί, όμως, για μια τέτοια «άνοιξη» φοβάμαι ότι θα δούμε τον μεγάλο ανταρτοπόλεμο εναντίον της υλοποίησής της, εναντίον κάθε ιδιωτικοποίησης και επένδυσης. Και αυτό θα είναι ό,τι χειρότερο, γιατί σημαίνει ότι μέσα θα σερνόμαστε και έξω θα χάνουμε τη λιγοστή αξιοπιστία που μας έχει απομείνει.