.Η λεπτή κόκκινη γραμμή των μεταρρυθμίσεων

Στην εμβληματική ταινία «Λεπτή κόκκινη γραμμή», του Τέρενς Μάλικ, οι ήρωες αναζητούν τα όρια ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο και προβληματίζονται πού μπαίνει τελικά η κόκκινη γραμμή, ανάμεσα στα δύο, και πόσο αμετακίνητη είναι.

Κατ' αντιστοιχία, οΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ και ο ηγετικός πυρήνας της κυβέρνησης με την παρατεινόμενη διαπραγμάτευση καλούνται να οριοθετήσουν τις κόκκινες γραμμές ανάμεσα στην παραμονή στο ευρώ και τη σταδιακή έξοδο από τη κρίση, από τη μιά, και στη ρήξη με τους δανειστές με συνέπεια τη συνολική οπισθοδρόμηση της χώρας, απο την άλλη. Φαίνεται βάσιμα, μετά από πολλές ισχυρές ταλαντώσεις, να επιλέγουν το πρώτο, δεσμευόμενοι για εκτενείς μεταρρυθμίσεις ώστε να εξαλειφθούν τα κακώς κείμενα που έριξαν την ελληνική κοινωνία στο σκοτεινό πηγάδι της κρίσης.

Ωστόσο, εκατό και κάτι μέρες διακυβέρνησης, παραμένει ασαφές πού ακριβώς τοποθετούνται και πόσο σταθερές είναι οι κόκκινες γραμμές που επικαλούνται τα κυβερνητικά στελέχη και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ για τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα των θεσμών, και τι περιλαμβάνουν οι μεταρρυθμίσεις που εξαγγέλλουν.

Μέχρι στιγμής το μεταρρυθμιστικό αποτέλεσμα της κυβέρνησης κρίνεται ως αρνητικό και σ' αρκετές περιπτώσεις (εκπαίδευση) μπορεί κάλιστα να αποκληθεί και αντιμεταρρύθμιση. Γιατί άραγε; Νομίζω για δύο βασικούς λόγους:

Πρώτον, διότι δεν θέλουν και δεν μπορούν να «σπάσουν αυγά». Δηλαδή να ξε-βολέψουν πρόσωπα και καταστάσεις, όπως από τον Μάιο του 2010 ζητούν οι δανειστές. Κι αυτό είναι το πολιτικό πρόβλημα της οικονομίας και της χώρας.

Δεν έχουν το σθένος -όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις για να είμαστε δίκαιοι, παρά τα όσα ισχυρίζονται και πλην λίγων εξαιρέσων (νόμος Διαμαντοπούλου, Διαύγεια)- να ανατρέψουν αγκυλώσεις και συμπλέγματα εξουσίας.

 Ο λόγος θαρρώ είναι απλός. Για να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει να συγκρουστούν με ένα κομμάτι του εαυτού τους. Θα πρέπει να καταβάλουν σημαντικό πολιτικό κόστος στους «δικούς» τους. Κι αν αυτό για τη ΝΔ και τοΠΑΣΟΚ που κυβέρνησαν τα τελευταία σαράντα χρόνια είναι εξηγήσιμο, δεν είναι για τον ΣΥΡΙΖΑ. 

Οι προηγούμενοι έχοντας συμβάλει στο να δημιουργηθεί το πελατειακό κράτος και να κυριαρχήσει ο ανορθολογισμός και ο λαΐκισμός είναι μέρος του προβλήματος και δεν έχουν πια καμία αξιοπιστία στον Έλληνα πολίτη. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν είχε ασκήσει εξουσία μέχρι τώρα και ως αδέσμευτος από αβαρίες θα μπορούσε να το πράξει. Φευ.

Δεύτερον, γιατί η πλειοψηφία στην κυβέρνηση, ακόμη και στελέχη περί τον Αλέξη Τσίπρα, διακατέχονται από ιδεολογικούς δογματισμούς και την ακαμψία της μετακομμουνιστικής Αριστεράς. Μισούν τους ρεφορμιστές και τις μεταρρυθμίσεις, πολύ περισσότεροΑΝ είναι σοσιαλδημοκρατικής αντίληψης, πιστεύοντας σε κάτι θολό και ασαφές. Αποκορύφωμα ο άτεγκτος λόγος του υπουργού Παιδείας, Άλκη Μπαλτά,

Δεν μπορούν να αποδεχθούν ότι το κράτος δεν θα έχει ουσιατικό έλεγχο στο καθημερινό μας γίγνεσθαι. Έτσι, επιδιώκουν να επιβάλλουν παντού τους κανόνες που θέλει το κόμμα και η ηγεσία του. Το να το κατορθώσουν το βλέπω χλωμό.

 Όμως όσο δεν συγκρούονται με τις παθογένειες του χθες, όπως θα έλεγε και ο κ. Τσίπρας, η τελμάτωση της χώρας θα είναι παρούσα και διαρκής και το μέλλον απροσδιόριστο. Αν ο πρω θυπουργός το πάρει απόφαση, θα βρει συμμάχους και στο επιπεδο της κοινωνίας και σε πολιτικές δυνάμεις για να προχωρήσει. Ιδού, λοιπόν. Ας ξεβολέψουμε τους βολεμένους.