Σχεδόν σε προπηλάκιζαν. «Πώς τολμάς να
μιλάς έτσι για έναν άνθρωπο που δεν έχει δοκιμαστεί;», σου έλεγαν, εάν
τολμούσες πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου να αμφισβητήσεις τον «άφθαρτο»
Τσίπρα. «Όλους τους άλλους τους έχουμε δοκιμάσει, αυτόν να μην τον
δοκιμάσουμε;», σου πετούσαν αξιωματικά.
Μάταια προσπαθούσες να τους εξηγήσεις
ότι ο τυχοδιωκτισμός του ανδρός φαίνεται καθαρά και μόνον από το ότι επιλέγει να
τινάξει τα πάντα στον αέρα, την ώρα ακριβώς που πάμε καλύτερα. Όχι, σου λέγανε,
να δώσουμε «και σε αυτόν μια ευκαιρία».
Και τώρα που του τη
δώσαμε; Τι απέγινε η «ευκαιρία»; Ένα απίστευτα σκληρό, όσο και αχρείαστο
προηγουμένως μνημόνιο (για το οποίο δεν ξέρουμε ακόμη σχεδόν τίποτε...), η
οικονομία στην εντατική, οι τράπεζες ναρκοθετημένες, το επενδυτικό περιβάλλον
«η Ελλάς» σωστό ανέκδοτο, νέα λουκέτα, νέα ανεργία, επιστροφή του φαντάσματος
της χρεωκοπίας, ενώ παράλληλα οι λαθρομετανάστες διαλύουν και πάλι τον
κοινωνικό ιστό και δημιουργούν βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια της χώρας και του
έθνους.
Πάλι καλά που τη γλίτωσε (μέχρι στιγμής) η παιδεία, αν και ο ΦΠΑ 23%
στην παιδεία της μεσαίας τάξης (και όχι των πλουσίων, όπως παραπλανητικά λένε
τα παπαγαλάκια), αντί για το βόειο κρέας, δείχνει καθαρά τις προτεραιότητες του
άφθαρτου και αδοκίμαστου, έως προχθές, Αλέξη.
Αυτή λοιπόν ήταν η
ευκαιρία του Αλέξη, την οποία όχι απλώς πέταξε στα σκουπίδια, αλλά για να
μπορέσει να κάνει χρήση της έφτασε στο σημείο να κινδυνεύσει και αυτή ακόμη η
υπόσταση της χώρας. Τον δοκιμάσαμε, λοιπόν. Εζυγίσθη, εμετρήθη και ευρέθη όχι
μόνον ελλιπής, αλλά και επικίνδυνος.
Τι απαντούν όμως τώρα
πια όσοι επέμεναν να του δώσουμε και αυτουνού «την ευκαιρία του» – λες και δεν
έχουμε κριτική σκέψη να δούμε ποιος δικαιούται και ποιος όχι τέτοιες
«ευκαιρίες» να μας καταστρέψει.
Εν πάση περιπτώσει, πέρασε το δικό τους τον
Ιανουάριο, του έδωσαν την ευκαιρία. Τώρα, τι έχουν να πουν; Α, τώρα σου λέει, ο
Αλέξης έμαθε! Κατάλαβε τα λάθη του! Δεν είδες πόσο ειλικρινής είναι; Τα
παραδέχθηκε κιόλας! Θα το έκαναν αυτό οι άλλοι; Οι άλλοι είναι «το παλιό», το
φθαρμένο και διεφθαρμένο. Ενώ ο Αλέξης; Τίμιος! Ειλικρινής! Ένας από εμάς!
Τι κι αν τους εξηγήσεις
ότι ο «τίμιος» και «ειλικρινής» Αλέξης παραδέχεται το λάθος του χρεώνοντας την
οικονομία, σύμφωνα με τις πιο συντηρητικές εκτιμήσεις, άλλα 2 με 3 δις ευρώ
απώλεια ΑΕΠ για να μπορέσει να κάνει τις εκλογές;
Τα πάντα θα παγώσουν, οι
εξελίξεις απεμπλοκής της οικονομίας από τα capital controls και τις έκτακτες
συνθήκες που έφερε η Τσίπρεια διαχείριση αναστέλλονται, η ανησυχία για το πώς
θα είναι τα πράγματα μετά την κάλπη, εάν θα υπάρχει κυβέρνηση ή όχι – και
υποθέτοντας πάντοτε ότι ο Τσίπρας είναι ειλικρινής ως προς τις προθέσεις του –
εντείνεται και στοιχειώνει την οικονομία ακόμη περισσότερο.
Και το τραπεζικό
σύστημα που μπήκε επειγόντως στην εντατική στις 28 Ιουνίου με τις υπογραφές
Τσίπρα και Βαρουφάκη, κινδυνεύει τώρα πια από θανατηφόρα «ενδονοσοκομειακή
λοίμωξη», λόγω της αχρείαστης παράτασης της παραμονής του εκεί...
Κι όλα αυτά, επειδή ο
Αλέξιος δεν ήθελε να συγκυβερνήσει με τη ΝΔ και τους λοιπούς, αλλά θέλει να
κυβερνήσει μόνος του, αν μπορέσει, ή έστω χωρίς τη ΝΔ. Α, μα βέβαια, θα του
κάνει πολιτική ζημιά η ταύτιση με τη ΝΔ στα μάτια των ευπειθών ψηφοφόρων του.
Τι ίσα κι όμοια με τη ΝΔ είναι αυτός ο άφθαρτος, που δικαιούται μιας ακόμη
ευκαιρίας; Ας πάει λοιπόν η χώρα άλλα δυο με τρία δις πίσω, με κίνδυνο μάλιστα,
εάν χαθεί οριστικά το μομέντουμ της ανακεφαλαιοποίησης για τις τράπεζες, να
κινδυνεύουν πια οι καταθέσεις με κούρεμα. Και τι έγινε;
Ο Αλέξιος να ‘ν’ καλά
και να ηγεμονεύει τη χώρα.
Όμως όσοι διαβάζαμε
γερμανικό τύπο την αποφράδα Κυριακή 6η Νοεμβρίου 2011, την ημέρα που ο Σαμαράς
θυσίασε την επικείμενη πολιτική ηγεμονία του, αποδεχόμενος συγκυβέρνηση με τον
ολετήρα της χώρας, τον ΓΑΠ, διαβάζαμε τους προπηλακισμούς που δέχθηκε από τα
ημιεπίσημα όργανα της γερμανικής κυβέρνησης επειδή ήθελε λέει να κυβερνήσει,
και μάλιστα «μόνος του».
Σοβαρά; Τώρα γιατί ωρέ παλικάρια δεν λέτε το ίδιο για
τον νέο ολετήρα της χώρας; Προς τον οποίο δείχνετε την ίδια ύποπτη ανοχή που
δείξατε επί δύο χρόνια και προς τον ΓΑΠ;
Όχι, σου λένε όμως οι
αμετανόητοι ψηφοφόροι. Να του δώσουμε ακόμη μια ευκαιρία του νέου ολετήρα. Μα
του δώσατε! Όχι, σου λένε. Τώρα άλλαξε. Μα δεν άλλαξε! Και με την «δεύτερη
ευκαιρία» που ζητάει και θέλετε να του δώσετε, πάλι σας κάνει κακό, κάνει κακό
σε όλους μας, ακόμη περισσότερο κακό. Για ωφεληθεί αυτός και μόνον αυτός!
Και πού να τη του δώσετε
κιόλας! Εκεί να δείτε τι έχει να σας κάνει ακόμη για το προσωπικό του όφελος
και μόνον!
Δεν σας έφτασε η πρώτη
οικτρή εξαπάτηση, μετά την πρώτη «δοκιμή»; Θέλετε και δεύτερη;
Αν δεν ακούτε τη φωνή
της λογικής, ακούστε τουλάχιστον τη διαχρονική προειδοποίηση του ποιητή
(Μπέρτολντ Μπρεχτ):
.png)
