Επέρχεται ως φαίνεται η πλήρης
αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ. Ενα «λεφούσι» διαφόρων τάσεων «μαρξιστικών» κατέρρευσε
υπό την πίεση των προσαρμογών που επιβάλλει η άσκηση της εξουσίας. Οι πάσης
φύσεως «συνιστώσες» δεν μπόρεσαν να ανεχθούν «προσαρμογές» που απεδέχθησαν ο κ.
Τσίπρας και η κυβέρνησή του· προτίμησαν τη διατήρηση της ιδεολογικής τους
καθαρότητος.
Η ουσία, όμως, είναι ότι η ελληνική Αριστερά υπήρξε πάντα
πεισιθάνατος· οι θούριοι και τα άσματά της δεν είναι παρά μοιρολόγια· προκαλεί
αναστάτωση, επιχειρεί ανατροπές, αλλά η ιδιότητα του «θύματος» τη συντηρεί και
τη ζωογονεί. Η «προδομένη επανάσταση» είναι η μόνιμη επωδός κάθε
αποτυχίας· προκαλεί έλξη ακατανίκητη και σε όσους εγκαταλείπουν
καθημερινώς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο κ. Αλέξης Τσίπρας θεωρεί από την πλευρά του ότι έχει
αποκτήσει σχέση αδιαμεσολάβητη με τους πολίτες. Ενδεχομένως να πλανάται πλάνην
οικτράν, αλλά εάν η εκτίμησή του επιβεβαιωθεί στην πράξη και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν
κατατροπωθεί στις εκλογές, θα πρόκειται για μία περίπτωση ιδιάζουσα. Στην
Ιστορία της μεταπολιτεύσεως υπήρξαν ηγέτες αδιαμφισβητήτου διαμετρήματος και
ικανοτήτων – ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Πίσω όμως από
αυτούς υπήρχαν εύρωστοι κομματικοί μηχανισμοί, στελέχη, οπαδοί, που αγωνίζονταν
με λύσσα για τη νίκη. Κάτι ανάλογο δεν συμβαίνει με τον παραιτηθέντα
πρωθυπουργό. Κατά τη διάρκεια του επταμήνου, ο κ. Τσίπρας διέψευσε με τρόπο
κραυγαλέο τις προσδοκίες των ψηφοφόρων του.
Δέχθηκε, όμως, σφοδρή επίθεση από
τις κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις της Ευρώπης και όταν τελικώς συνομολόγησε
μία συμφωνία με τους εταίρους της Ελλάδος, αντιμετώπισε τη μαζική αντίδραση των
βουλευτών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Από ηγέτης «εξεγέρσεως» πανευρωπαϊκών
διαστάσεων ο κ. Τσίπρας έγινε τελικώς «θύμα» των περιστάσεων, με άλλα λόγια το
απόλυτο «ιδανικό» της ελληνικής Αριστεράς.
Εχει, ωστόσο, ενδιαφέρον να
παρακολουθήσει κάποιος πώς θα αντιδράσουν προ της κάλπης οι Ελληνες πολίτες,
που επί μία πενταετία αισθάνονται –δικαίως ή αδίκως, αδιάφορον– ότι αποτελούν
θύματα βαναύσου συμπεριφοράς των Ευρωπαίων και «απιστίας» του παραδοσιακού
πολιτικού συστήματος της χώρας.
Σε πρακτικό επίπεδο, ο κ. Τσίπρας συνομολόγησε
το «απόλυτο» Μνημόνιο, που ενσωματώνει όλα όσα από το 2010 διάφορες κυβερνήσεις
«ευρωπαϊκού προσανατολισμού» έσπρωχναν κάτω από το χαλί, για να αποφύγουν το
άμεσο «πολιτικό κόστος». Διόλου παράδοξο ότι η απόφαση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ
–ή ό,τι απέμεινε από αυτόν– για προσφυγή στις κάλπες αντιμετωπίσθηκε με τρόπο
θετικό από τους ηγέτες της Ευρωζώνης και τους «θεσμούς».
Φυσιολογικώς, όσοι
διαδήλωναν υπέρ της παραμονής της Ελλάδος στο ευρώ θα έπρεπε να τον
υπερψηφίζουν· δεν θα το πράξουν, διότι ο βασικός στόχος των «ευρωπαϊστών» ήταν
η απομάκρυνση του κ. Τσίπρα από την εξουσία. Το τραγικό είναι ότι όποια
κυβέρνηση προκύψει από τις εκλογές θα είναι υποχρεωμένη να εφαρμόσει το
Μνημόνιο που διαπραγματεύθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Και τότε θα αρχίσει η τραγωδία.
.png)
