Είναι παγκοίνως γνωστό πως
οτιδήποτε φέρει τον επιθετικό προσδιορισμό «ιδιωτικό»- σε όλα τα γένη- προκαλεί
αλλεργικά συμπτώματα στην παρ’ ημίν Αριστερά που θέλει να εμφανίζεται ως
ευρωπαϊκή, ο εγκέφαλός της όμως παραμένει αθεράπευτα σταλινικός.
Η επιβολή του
ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση είναι η τελευταία πράξη μιας εκστρατείας κατά της
εκπαίδευσης, δημόσιας και ιδιωτικής, την οποία οργάνωσε και υλοποίησε το
ανεκδιήγητο δίδυμο του υπουργείου Παιδείας.
Ξεκίνησε με την ταλιμπανικής
εμπνεύσεως απαξίωση της αριστείας από τον κ. Μπαλτά, συνεχίστηκε με την
κατάργηση των προτύπων σχολείων, την επαναφορά της συμμετοχής των φοιτητών στη
διοίκηση των πανεπιστημίων, και διάφορα άλλα μέτρα που πέρασαν απαρατήρητα,
όπως η κατάργηση της λογοτεχνίας από τις Πανελλήνιες.
«Παιδεία δημόσια και δωρεάν για
όλους». Το παλιό σύνθημα της προοδευτικής ορθοδοξίας, όπως οι περισσότερες
επιταγές της ορθοδοξίας μόνον κατ’ οικονομία μπορεί να αναγνωσθεί. Παιδεία
δημόσια και δωρεάν για όλους που στοιχίζει μερικές χιλιάδες ευρώ το κεφάλι σε
φροντιστήρια, ινστιτούτα ξένων γλωσσών και λοιπές υπηρεσίες.
Ομως ο σοφός λαός
αρκείται στα δωρεάν βιβλία μιας χρήσεως των οποίων η καύση επιβάλλεται, όπως
και στην κατάργηση του εισιτηρίου των πέντε ευρώ στα νοσοκομεία το οποίο
αρειμανίως αναπληρούται από την αύξηση των κρατήσεων στις συντάξεις. Είναι
παγκοίνως γνωστό πως η ιδιωτική παιδεία σε όλες της τις εκδοχές, από τα σχολεία
ώς τα φροντιστήρια, είναι πυλώνας της Μέσης Εκπαίδευσης στη χώρα όπου το βαθύ
κράτος της δημόσιας παιδείας είναι κατάλληλο μόνον για τη διεκπεραίωση
διπλωμάτων.
Και όλα αυτά είναι γνωστά και
χιλιοειπωμένα. Οπως και το περίφημο και μη εξαιρετέο «είναι ζήτημα παιδείας»
όποτε ο κοινός νους προσκρούει στους ογκόλιθους της βλακείας και της αμορφωσιάς
που περιφέρονται σαν τα παγόβουνα ανάμεσά μας.
«Είναι ζήτημα παιδείας» λοιπόν,
με αποτέλεσμα να φτάσουμε παραμονή μιας ακόμη εκλογικής αναμέτρησης να συζητάμε
για τον ΦΠΑ. Εν έτει 2015, στην ερειπωμένη χώρα, το εκπαιδευτικό θα όφειλε να
είναι ένα από τα κεντρικά θέματα του πολιτικού διαλόγου.
Πώς θέλουμε το ελληνικό σχολείο;
Και δεν αναφέρομαι στον τρόπο των εξετάσεων, ούτε στον τρόπο της βαθμολογίας,
χωρίς να υποτιμώ τη σημασία τους. Τι θέλουμε να διδάσκει το ελληνικό σχολείο
στους μαθητές, με ποιον τρόπο να τους προετοιμάζει για να συμπεριφέρονται ως
πολίτες μιας δημοκρατικής πολιτείας και όχι ως ενεργούμενα μιας τυπολατρικής
παιδείας;
Κι όταν λέμε το βλακώδες ότι ο πολιτισμός είναι η βαριά βιομηχανία
της χώρας, με ποιον τρόπο η εκπαίδευση προετοιμάζει τους μελλοντικούς
διαχειριστές της; Εκεί ψηλά στον Υμηττό υπάρχει κάποιο μυστικό.
Ελάτε τώρα. Στον τομέα οι
πολιτικοί μας ταγοί δεν έχουν καν τη δικαιολογία των μνημονιακών υποχρεώσεων.
Κανείς δανειστής και καμία Λέσχη Μπίλντεμπεργκ δεν επέβαλε στην υποπολιτισμένη
χώρα την απαξίωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Το βαθύ κράτος την υποδούλωσε.
Και η τραγελαφική υπόθεση με τον ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση, που παραβιάζει
την κοινοτική νομοθεσία, δεν είναι παρά η απόδειξη της αδιαφορίας με την οποία
αντιμετωπίζουν το ζήτημα άνθρωποι που σπούδασαν μόνον προοδευτική ιδεοληψία.
Φοβούνται την παιδεία, όπως
φοβούνται τον ανταγωνισμό.
.png)
