.Η ένσταση της γραβάτας

Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και του φαινομένου που ακούει στο όνομα Τσίπρας. Στην αρχή φαντάστηκα ότι βρέθηκε στην κατάλληλη θέση την κατάλληλη στιγμή. Η συγκυρία των συμπτώσεων, είχα πει. Φυλλορροούσε το ΠΑΣΟΚ και συγκυριακά μάζευε ο ΣΥΡΙΖΑ. Κάποια στιγμή, μάλιστα, φάνηκε ότι ο συλλέκτης της κοινωνικής δυσαρέσκειας θα ήταν η ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη. Κι όμως δεν ήταν. 

Δεν ήταν γιατί ο Κουβέλης δεν θα μπορούσε να ενσαρκώσει τις λαϊκές προσδοκίες, τα λαϊκά φετίχ που εκπροσωπούσε ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, ο Ανδρέας Παπανδρέου. Έτσι φαντάστηκα ότι ο λαός θα έκανε το κέφι του και αφού θα εκπόρνευε το λαϊκό υποκατάστατο του Ανδρέα, θα έψαχνε για άλλες αγκαλιές. Αποδείχθηκε όμως ότι ο Τσίπρας δεν ήταν μια «ξεπέτα». Αποδείχθηκε ότι έχουμε να κάνουμε με κεραυνοβόλο και παθιασμένο παραληρηματικό έρωτα. Αποδείχθηκε ότι ο Τσίπρας ήρθε για να μείνει.  

Ποτέ δεν υπήρξε μεγαλύτερη αντίφαση προεκλογικών δεσμεύσεων προς τα κυβερνητικά πεπραγμένα. Κι όμως, ο έρωτας δεν χαμπαριάζει από τέτοια. Τσίπρας και τα μυαλά στα κάγκελα. Ο λαός προφανέστατα δεν ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η λαϊκή ψήφος γράφει Αλέξης Τσίπρας. Φέρνει μνημόνιο, κάνει δημοψήφισμα που κανείς δεν θα καταλάβει ποτέ το σκοπό του, συνεργάζεται με τον Καμμένο, τού φεύγει το μισό κόμμα το οποίο αντικαθιστά εν μια νυκτί, και παρόλα αυτά κάνει έναν υγιεινό περίπατο και παίρνει τις εκλογές.

Ο Γιώργος Κατσιφάρας είχε πει κάποτε το αμίμητο και όμως αληθινό και επίκαιρο. «Αν δεν ήταν ο Ανδρέας, δεν θα μας ήξερε ούτε ο θυρωρός μας». Οι του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να πάνε λίγο παραπέρα. Αν δεν ήταν ο Τσίπρας, δεν θα τους ήξερε ούτε η μάνα τους.
Ας πάμε τώρα και στο φετίχ της γραβάτας. Πιστεύω ότι πρόκειται για έναν αυτοεγκλωβισμό του ΣΥΡΙΖΑ σε αριστερά αρχέτυπα, θεωρώντας τη γραβάτα μια αστική, συντηρητική ενδυματολογική συνήθεια. Επειδή, μάλιστα, άπαντες έλκουν την καταγωγή τους από το ΚΚΕ, υιοθέτησαν την εργατική ενδυμασία που προφανέστατα δεν προβλέπει γραβάτα ούτε στο εργοστάσιο ούτε στην οικοδομή.

 Ωστόσο, υπάρχουν εκατομμύρια προλετάριοι ανά τον κόσμο (ιδιωτικοί υπάλληλοι, πωλητές, τραπεζοϋπάλληλοι) που γραβατώνονται καθημερινά. Υπάρχουν χιλιάδες αριστεροί δικηγόροι, δικαστές και δικαστικοί που υπακούουν, μπορεί και ευχάριστα, στον ενδυματολογικό κώδικα του επαγγέλματός τους, χωρίς να θίγονται καθόλου οι πολιτικές τους πεποιθήσεις. Πού είναι λοιπόν το πρόβλημα της κυβερνώσας Αριστεράς να πάψει να ξεχωρίζει ανά την υφήλιο σαν αγκυλωμένος αντίχειρας σε χιλιάδες προτεταμένα χέρια;

Διερωτώμαι: τι θέση θα έπαιρνε ο αρμόδιος Υπουργός ή ο Πρωθυπουργός αν κάποιος στρατηγός ή αστυνομικός διευθυντής ή δικαστής πήγαινε στη δουλειά του χωρίς γραβάτα;

Πώς αισθάνεται ο Πρωθυπουργός στις ευρωπαϊκές συνόδους κορυφής, στη γενική συνέλευση του ΟΗΕ, σε συναντήσεις με παγκόσμιου βεληνεκούς ηγέτες να εμφανίζεται παράταιρος, μοιάζοντας με τον φτωχό καταφρονεμένο συγγενή; Με μειωμένο εμφανισιακό κύρος και ενδεχομένως ψυχολογικό μειονέκτημα;

Πέρα από την πλάκα του Γιουνκέρ και του Ρέντζι δεν αντιλαμβάνεται και την ουσία των υπαινιγμών για έναν οφειλόμενο σεβασμό σε κάθε ομοιογενή ομήγυρη αξιωματούχων; Και καλά, θα μπορούσα να του δώσω δίκιο αν επρόκειτο για μια συνεπή σημειολογία ενδυμασίας. Αν δηλαδή ο Πρωθυπουργός φορούσε ρούχα απ’ τα καλάθια της Νέας Ιωνίας. Αν ως ένδειξη ηθικής συμπαράστασης προς το δοκιμαζόμενο λαό απεμπολούσε το απόλυτα αποδεκτό δικαίωμά του να φοράει ακριβά κοστούμια και μεταξωτά βρακιά ακόμα. Είναι όμως έτσι;

Το ευτράπελο είναι ότι ο Τσίπρας δημιούργησε μόδα. Δημιούργησε έναν εσωτερικό πολιτικό συρμό. Παρακολουθούμε εμβρόντητοι πλέον ακόμα και τον Άδωνη να καταργεί σταδιακά και όσο τον παίρνει, τη γραβάτα. Βλέπουμε τον Καμμένο να κυκλοφορεί ξεγραβάτωτος, όταν προ «συμμαχίας» φορούσε γραβάτα και με τις πιζάμες του. Ακόμα και το Μεϊμαράκη είδαμε να εμφανίζεται συχνά-πυκνά χωρίς γραβάτα. Στα τηλεοπτικά πάνελ επικρατεί πλέον το «δεξιό κάζουαλ». Τα κοστούμια και τις γραβάτες αντικατέστησαν τα καρό πουκαμισάκια και τα ανασηκωμένα μανίκια.

Ακόμα κι εδώ ο Τσίπρας νίκησε και επέβαλε το στιλ του. Εκτός βέβαια και θεωρεί το ξεγραβάτωτο στιλάκι το γούρι του και αρνείται να το αλλάξει σαν τον Αλέφαντο που όταν κέρδιζε δεν άλλαζε το κοντομάνικο. Τού συνιστούμε όμως, στο εξωτερικό όπου εκπροσωπεί τη χώρα, καλό είναι, αν έχει κρατήσει τη γραβάτα που του χάρισε ο Ρέντζι, ας κάνει την παλικαριά να τη φορέσει. Επιχειρήματα υπαναχώρησης δεν χρειάζεται να του υποδείξουμε. Ό,τι κι αν σοφιστεί, ο λαός θα το βρει υπέροχο. Ο ίδιος, δε, θα απεγκλωβιστεί και θα απεγκλωβίσει και τους συνεργάτες του. Ας το κάνει όταν διευθετήσει το χρέος, όπως το υποσχέθηκε.