.Το life style της λαοκρατίας

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

 Με όλο τον σεβασμό στον θεσμό και το πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας είμαι υποχρεωμένος να του ζητήσω να μην προκαλεί τα ήθη και τα έθιμα του τόπου. Διότι μόνον ως πρόκληση στα δημοκρατικά μας αισθήματα μπορώ να εκλάβω την επιμονή του στον λαιμοδέτη. Δεν ξέρω αν οφείλεται σε προσωπική κοκεταρία ή κάποια εμμονή σε αντιλήψεις παρωχημένου συντηρητισμού.

 Είναι κρίμα πάντως ο πρώτος πολίτης να δείχνει τόσο απροκάλυπτα ότι επιμένει στο «παλιό» τη στιγμή που η χώρα κατακλύζεται από την πλημμυρίδα του «νέου». Δίπλα του ο κ. Βούτσης με τη σφύζουσα από υγεία και όρεξη κοιλιά του, με το ανοιχτό πουκάμισο, φρέσκος και φαλακρούλης έμοιαζε με το πρόσωπο του μέλλοντος που χαμογελάει στο παρόν.

Η κατάργηση του πρωτοκόλλου που επιβάλλει λαιμοδέτη είναι τόσο παλιά και γερασμένη όσο η προοδευτική νοοτροπία της μεταπολίτευσης. Συμβαδίζει δε αρμονικά με τη γενική πορεία επί τα χείρω του δημόσιου βίου, την καθιέρωση της αγένειας ως πρότυπο κοινωνικής συμπεριφοράς, την αδιαφορία απέναντι στους κανόνες, ακόμη και τους στοιχειώδεις όπως οι διαβάσεις των πεζών, τον ηρωικό τσαμπουκά και τη γενικευμένη δυστροπία.

 Από τότε που πρώτος εμφανίστηκε με το περίφημο ζιβάννγκο -με δύο νι- ο Αείμνηστος ο λαιμοδέτης αντιμετωπίσθηκε ως ανάχωμα για την προώθηση των σύγχρονων ιδεών στη χώρα μας, όπως η υποχρέωση να λες «καλημέρα» στη γυναίκα σου το πρωί ακόμη κι αν αισθάνεσαι ότι θέλεις να τη χαστουκίσεις.

Δεν έχω αντίρρηση πως αρκετά ήταν τα θύματα της τήρησης του πρωτοκόλλου. Φίλος μού αφηγήθηκε επεισόδιο στη Βουλή με πρωταγωνιστή τον κ. Σπηλιωτόπουλο. 

Ηταν καλοκαίρι, η θερμοκρασία στους τριάντα πέντε βαθμούς και ο νέος τότε βουλευτής μπήκε στην αίθουσα χωρίς σακάκι. Μόλις τον είδε ο πρόεδρος Απόστολος Κακλαμάνης του έκανε παρατήρηση με αποτέλεσμα να πεταχτεί ο κ. Σιούφας, να τον οδηγήσει στο βεστιάριο και να του φορέσει σακάκι. Το επεισόδιο είχε τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα στην ψυχοσύνθεση του αενάως φερέλπιδος πολιτικού, ο οποίος έκτοτε κυκλοφορεί σαν ζωντανή διαφήμιση νεωτερισμών.

Ο λαιμοδέτης, ή το σακάκι στρατεύθηκαν στον πόλεμο που κήρυξε η «λαϊκή ειλικρίνεια» στην «αστική υποκρισία» στη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Ετάφησαν οριστικά και αμετάκλητα στο «χρονοντούλαπο» της Ιστορίας από όπου δεν βγήκαν ακόμη κι όταν ο πληθυσμός έπεσε θύμα της επιδημίας της ευμάρειας.

 Ο νεοπλουτισμός είχε τα δικά του γούστα και το life style το δικό του πανάκριβο κακοντυμένο ήθος. Σήμερα η απουσία λαιμοδέτη αναβαθμίστηκε σε πολιτικό πρόγραμμα. Είναι η στολή της χαλαρότητας και του πολιτικού και κοινωνικού «εντάξει μωρέ δεν έγινε και τίποτε».

Ο Στέφανος Κασιμάτης έγραψε χθες πως ως και ο αδέκαστος αριστερός Κόρμπιν φόρεσε λαιμοδέτη. Παραγνωρίζει το τροτσκιστικό του παρελθόν, κοινώς την έμφυτη τάση του για πολιτικό «ρεβιζιονισμό». 

Πρόκειται για προδότη των λαϊκών αγώνων. Ενώ οι δικοί μας, ως γνήσια τέκνα του Πατερούλη, δεν θα δεχθούν ποτέ να υποστείλουν το ανοιχτό πουκάμισο, το ενδυματολογικό πρωτόκολλο της λαοκρατίας: «όλοι θα είμαστε ίσιοι και ό,τι ντύνεται ο πιο μεγάλος αρχηγός του κράτους το ίδιο θα είναι και ο πιο μικρός». Από τις αναμνήσεις του Παπα-Καρτέρη που αναφέρουν οι Καλύβας - Μαραντζίδης στα «Εμφύλια Πάθη».