Υπάρχει κοινός παρονομαστής ανάμεσα στην ανατροπή μετά από πρόταση μομφής
της κυβέρνησης Κοέλιο στην Πορτογαλία, της αβεβαιότητας για την επόμενη μέρα
των βουλευτικών εκλογών του Δεκεμβρίου στην Ισπανία αλλά και για τις επιπτώσεις
των περιφερειακών εκλογών στη Γαλλία τον ίδιο μήνα; Δίχως αμφιβολία η
κρίση της Ευρωζώνης καθιστά κάθε εκλογική αναμέτρηση κυρίως στον Νότο εξέλιξη
με εικαζόμενη, αν όχι προεξοφλούμενη, πανευρωπαϊκή σημασία και επιπλέον
πυροδοτεί τον ευρωσκεπτικισμό από το Λονδίνο μέχρι τη Βαρσοβία.
Σήμερα ο Κάμερον ζητά από τους εταίρους του να τον διευκολύνουν να ζητήσει
από τους συμπατριώτες του να πουν «ναι» στο δημοψήφισμα για την παραμονή της
χώρας στην Ευρωζώνη. Πριν από δέκα χρόνια ο Μπλερ μελετούσε την προκήρυξη
δημοψηφίσματος για την ένταξη της Βρετανίας στην ΟΝΕ, ενώ τον Νοέμβριο του 2008
στην πρώτη στην Ιστορία Σύνοδο Κορυφής της Ευρωζώνης ήταν παρών ο πρωθυπουργός
της Βρετανίας Γκόρντον Μπράουν με πρωταγωνιστικό ρόλο.
Χωρίς την κρίση στην Ευρωζώνη και τα αδιέξοδά της, χωρίς την περιχαράκωση
της Γερμανίας στην άρνηση αμοιβαιοποίησης των κινδύνων δεν θα ανθούσε ο
ευρωσκεπτικισμός σήμερα στις όχθες του Τάμεση και του Βιστούλα.
Οι δύο εκλογικές αναμετρήσεις του Δεκεμβρίου σε Γαλλία και Ισπανία, οι
εξελίξεις των επόμενων ημερών στην Πορτογαλία, αλλά και η ταυτόχρονη κορύφωση
των διαβουλεύσεων με τη Βρετανία με ορίζοντα τη Σύνοδο Κορυφής του Δεκεμβρίου
και όλα τα παραπάνω μαζί στη σκιά του Προσφυγικού, με τις προσδοκίες για τη
Σύνοδο της Μάλτας χαμηλές, συνθέτουν μια χιονοστιβάδα εξελίξεων, μια πρόκληση
χωρίς προηγούμενο στην Ιστορία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Στο επίκεντρο του
ενδιαφέροντος και των εξελίξεων η Γερμανία που καλείται να διαμορφώσει σε όλα
τα παραπάνω μέτωπα, ισορροπίες ή μάλλον να περιφρουρήσει τις οριακά υφιστάμενες
σήμερα.
Τα όσα είπε ο Κάμερον προχθές Τρίτη είναι σε μεγάλο βαθμό και οι μύχιες
σκέψεις των ηγετικών ελίτ πολλών ευρωπαϊκών χωρών που θέλουν την Ευρώπη ως
ενιαία αγορά χωρίς πολιτική ενοποίηση. Είναι όμως ήδη φανερό ότι το ζητούμενο
από την πολλαπλή κρίση στην ΕΕ και Ευρωζώνη των δύο τελευταίων μηνών του 2015
δεν μπορεί να είναι η περιφρούρηση του status quo αλλά είτε η προωθητική φυγή
προς τα εμπρός, είτε η αντίθετη δυναμική, ή και αποσάθρωση των κεκτημένων της
ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Το τοπίο στην ΕΕ-Ευρωζώνη δεν θυμίζει σε τίποτε τους
συσχετισμούς που είχαν διαμορφωθεί στην κορύφωση της ελληνικής κρίσης στις
αρχές Ιουλίου.
.png)
