Ο Τζώνης κρατούσε στα χέρια του το χοντρό λεξικό του Μπαμπινιώτη κι έψαχνε
με μανία ανάμεσα στα λήμματα. Σάλιωνε το δάκτυλό του, μουρμούριζε ανάμεσα στα
δόντια του και γενικώς έδειχνε να βασανίζεται.
- «Τι ψάχνεις με τόση μανία, παιδάκι μου, στο λεξικό;» τον ρώτησε ο
Κατάλευκος.
- «Πρώτη φορά συναντώ τόσους ακαταλαβίστικους όρους σε κείμενο, αρχηγέ. Γι’
αυτό κατέφυγα στον Μπαμπινιώτη».
- «Σε ποιο κείμενο, ρε Τζώνη;»
- «Σ’ αυτό για τους πλειστηριασμούς και τα κόκκινα δάνεια. Ποιος είναι, ας
πούμε, ο στρατηγικός κακοπληρωτής;»
- «Στρατηγικός κακοπληρωτής;» έξυσε την κούτρα του ο Κατάλευκος. «Υποθέτω
αυτός που δεν πληρώνει το δάνειό του».
- «Εσύ πληρώνεις το δάνειό σου, αρχηγέ;»
- «Οχι, πώς να το πληρώσω; Αφού ο μισθός μου μειώθηκε κατά 50%. Αλλά δεν
νομίζω ότι λέει για μένα που προσπαθώ με όσα έχω. Προφανώς εννοεί αυτόν που
έχει, αλλά δεν πληρώνει επί τούτου».
- «Αρα εσύ, αρχηγέ, είσαι μεν κακοπληρωτής, αφού πληρώνεις στη χάση και στη
φέξη, αλλά όχι στρατηγικός».
- «Ας πούμε... ξέρω κι εγώ;»
- «Και αν δεν είσαι στρατηγικός, τότε τι είσαι; Τακτικός κακοπληρωτής;
Σκέτο κακοπληρωτής; Εκτός αν αναγνωρίζεται η πρόθεση, οπότε πληρώνοντας έστω
και λίγα δεν είσαι κακοπληρωτής, αλλά καλοπληρωτής».
- «Ξέρω γω, ρε Τζώνη, άσε με ήσυχο; Πονοκεφάλιασα με τα λογοπαίγνιά σου».
Ο Τζώνης έκλεισε το λεξικό με πάταγο, πλησίασε τον Κατάλευκο κι άρχισε να του
βγάζει λόγο:
- «Θα σου πω λοιπόν εγώ, αρχηγέ, τι συμβαίνει μ’ όλα τούτα τα ακαταλαβίστικα.
Επίτηδες τα βάζουν στους νόμους».
- «Επίτηδες; Γιατί;»
- «Διότι, όπως σου ‘πα και χθες, ο καλός ο τραπεζίτης δεν θέλει μόνο τα
λεφτά σου, αυτό που κυρίως θέλει είναι η ψυχή σου. Βάζουν λοιπόν το κράτος μέσω
των κυβερνήσεων να γεμίζει τους νόμους με ακατανόητες φράσεις και δήθεν
προσδιοριστικές ιδιότητες των προσώπων
. Στρατηγικός κακοπληρωτής, τακτικός
καλοπληρωτής, ουδέτερος οφειλέτης, συνεργάσιμος δανειολήπτης και άλλες τέτοιες
αηδίες. Το ανθρωπάκι που χρωστάει πρέπει πρώτα απ’ όλα να αποδείξει στους υπαλλήλους
του τραπεζίτη τι απ’ όλα αυτά είναι και τι δεν είναι. Μάταιος κόπος, βέβαια,
διότι οι όροι αυτοί είναι ελαστικοί, αχανείς και επίτηδες απροσδιόριστοι».
- «Και γιατί να το κάνουν αυτό;» σούφρωσε γεμάτος απορία τα χείλη ο
Κατάλευκος.
- «Διότι περισσότερο από τα λεφτά, τους ενδιαφέρει η εμπέδωση της ιεραρχίας
και η απόδειξη της υποταγής. Πρέπει λοιπόν να πας μόνος σου στον γκισέ τους και
να αυτοπροσδιοριστείς: Είσαι τελείως βλάκας, πολύ βλάκας ή λίγο βλάκας; Απλώς
τα γράφουν με άλλα ονόματα. Και μόλις αυτοτοποθετηθείς βαθιά μέσα στον βόθρο
της ιεραρχίας τους, με αυτούς βέβαια ψηλά στα ρετιρέ της, τότε μπορείς να
ελπίζεις σε μία κάποια επιείκειά τους. Απλό δεν είναι, αρχηγέ;»
- «Τι να σου πω, ρε Τζώνη. Φοβάμαι πως έχεις δίκιο τελικά».
Η γνώμη μου
Κακοί φόροι για κακές συνήθειες
Οι προηγμένες δυτικές κοινωνίες χρησιμοποιούν τη φορολογική τους πολιτική
όχι μόνο για να βρίσκουν τα αναγκαία για το κράτος έσοδα, αλλά παράλληλα για να
κατευθύνουν τους πληθυσμούς προς τα εκεί που επιστημονικά τοποθετείται το καλό
του ανθρώπου και της κοινωνίας.
Φορολογούν τα ρυπογόνα αυτοκίνητα για να καθαρίσει το περιβάλλον.
Φορολογούν το junk food, για να μειωθούν η παχυσαρκία κι οι καρδιοπάθειες.
Φορολογούν το σκληρό αλκοόλ για να κατευθυνθεί η κατανάλωση σε πιο ήπιες μορφές
αλκοόλ, όπως το κρασί, ώστε να μειωθεί ο αλκοολισμός.
Στην Ελλάδα κάνουμε ακριβώς το αντίθετο. Θα πείτε πως σε καιρό οικονομικής
κρίσης, αυτά είναι πολυτέλειες. Τον αλκοολισμό, την παχυσαρκία και τη ρύπανση
θα κοιτάξουμε τώρα ή πώς θα μπει κανένα ευρώ στο ταμείο; Διαφωνώ ριζικά μ’
αυτήν τη λογική, αλλά εδώ θαρρώ πως συμβαίνει κάτι πολύ χειρότερο: Σε λίγο θα
είμαστε η χώρα με τις πιο άσχημες συνήθειες, τα πιο θανατηφόρα πάθη και τα πιο
άδεια ταμεία.
.png)
