Όπως φαίνεται
οι σχέσεις Τσίπρα- Μέρκελ βρίσκονται σε πολύ καλό σημείο. Οι εντάσεις του
παρελθόντος (ποιος θυμάται πλέον εκείνο το επικό «go back, κυρία Μέρκελ»;) έχουν παραμεριστεί. Το σημερινό καλό κλίμα αποτυπώνεται παντού, με
αποκορύφωμα τα φωτογραφικά στιγμιότυπα στη σύνοδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη
Μάλτα.
Πρόκειται, ασφαλώς, για την πλέον ευχάριστη εξέλιξη στην εξωτερική πολιτική της χώρας, αν λάβουμε υπόψη μας όσα παρανοϊκά έλεγε ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ μέχρι πριν από λίγους μήνες για τη Γερμανία και την ηγεσία της. Δεν είναι μικρό πράγμα ο πρωθυπουργός να έχει αποκαταστήσει τέτοιο επίπεδο εμπιστοσύνης με την Καγκελάριο. Κι αν προσθέσουμε την ακόμα καλύτερη σχέση με τον Ολάντ, εύκολα μπορούμε να συμπεράνουμε ότι «έξω πάμε καλά», για να θυμηθούμε την παροιμιώδη ρήση του Καραμανλή (του μακαρίτη εννοείται-μόνο εκείνος έλεγε τέτοια).
Κάθε νοήμων άνθρωπος δεν μπορεί παρά να χαίρεται με αυτήν την πρόοδο. Πώς, όμως, μπορεί αυτή να αξιοποιηθεί στη διεκδίκηση ορισμένων απαιτήσεων που έχει η Ελλάδα από την Γερμανία; Ή μήπως αυτή η πρόοδος δυσχεραίνει αυτήν τη διεκδίκηση, όπως ακριβώς έγινε τα τελευταία 50 χρόνια; Μεγάλο το δίλημμα.
Ας θυμηθούμε. Ενάμισι μήνα μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας (Μάρτιος 2015) ο κ. Τσίπρας διακηρύσσει στη Βουλή ότι η κυβέρνησή του θα διεκδικήσει όλα όσα οφείλει η Γερμανία στην Ελλάδα από τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο (εδώ). Την επομένη ο -και νυν- υπουργός Δικαιοσύνης Νίκος Παρασκευόπουλος διαβεβαιώνει ότι είναι έτοιμος να βάλει την υπογραφή του, ώστε να εκτελεστεί η απόφαση του Αρείου Πάγου (του 2000) και να αποζημιωθούν οι συγγενείς των θυμάτων των Ναζί στο Δίστομο (εδώ).
Πρόκειται, ασφαλώς, για την πλέον ευχάριστη εξέλιξη στην εξωτερική πολιτική της χώρας, αν λάβουμε υπόψη μας όσα παρανοϊκά έλεγε ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ μέχρι πριν από λίγους μήνες για τη Γερμανία και την ηγεσία της. Δεν είναι μικρό πράγμα ο πρωθυπουργός να έχει αποκαταστήσει τέτοιο επίπεδο εμπιστοσύνης με την Καγκελάριο. Κι αν προσθέσουμε την ακόμα καλύτερη σχέση με τον Ολάντ, εύκολα μπορούμε να συμπεράνουμε ότι «έξω πάμε καλά», για να θυμηθούμε την παροιμιώδη ρήση του Καραμανλή (του μακαρίτη εννοείται-μόνο εκείνος έλεγε τέτοια).
Κάθε νοήμων άνθρωπος δεν μπορεί παρά να χαίρεται με αυτήν την πρόοδο. Πώς, όμως, μπορεί αυτή να αξιοποιηθεί στη διεκδίκηση ορισμένων απαιτήσεων που έχει η Ελλάδα από την Γερμανία; Ή μήπως αυτή η πρόοδος δυσχεραίνει αυτήν τη διεκδίκηση, όπως ακριβώς έγινε τα τελευταία 50 χρόνια; Μεγάλο το δίλημμα.
Ας θυμηθούμε. Ενάμισι μήνα μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας (Μάρτιος 2015) ο κ. Τσίπρας διακηρύσσει στη Βουλή ότι η κυβέρνησή του θα διεκδικήσει όλα όσα οφείλει η Γερμανία στην Ελλάδα από τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο (εδώ). Την επομένη ο -και νυν- υπουργός Δικαιοσύνης Νίκος Παρασκευόπουλος διαβεβαιώνει ότι είναι έτοιμος να βάλει την υπογραφή του, ώστε να εκτελεστεί η απόφαση του Αρείου Πάγου (του 2000) και να αποζημιωθούν οι συγγενείς των θυμάτων των Ναζί στο Δίστομο (εδώ).
Λίγες μέρες
μετά ο κ. Τσίπρας έθετε το θέμα αυτό, μαζί με άλλα, κατά την επίσκεψή του στο
Βερολίνο (εδώ). Και λίγες
μέρες μετά επαιρόταν γι΄αυτό και κατακεραύνωνε τους προκατόχους του («εγώ τα
έθεσα ενώπιον της Μέρκελ, εσείς τα είχατε ξεχάσει»).
Παρήλθαν οκτώ μήνες. Και δεν έγινε τίποτα, πουθενά. Βεβαίως, για να είμαστε δίκαιοι, μέσα στο χαμό που επικρατούσε, θα ήταν ανόητο να εγκαλέσει κάποιος την παρούσα κυβέρνηση ότι δεν προέταξε αυτό το θέμα. Καλώς έκανε και δεν το προέταξε, προέχουν άλλα.
Όμως, από την πρόταξη έως την αγνόηση -ή και τη λήθη- η απόσταση είναι μεγάλη. Μήπως ήρθε η ώρα να γίνει κάτι ουσιαστικό; Μέχρι τώρα οι ελληνικές κυβερνήσεις έθεταν το ζήτημα σε κάποια διπλωματική επαφή, έπαιρναν τη συνήθη γερμανική απάντηση («μα αυτά έχουν λυθεί στο παρελθόν») και μέχρι εκεί. Τι διαφορετικό έχει κάνει η παρούσα κυβέρνηση; Τίποτα. Το έθεσε (και) ο νυν υπουργός Εξωτερικών στον ομόλογό του της Γερμανίας και μέχρι εκεί.
Μήπως να γίνει κάτι πιο οργανωμένο; Αντί να διεκδικεί η Ελλάδα τα πάντα και (να μην παίρνει) τίποτα, να επικεντρωθεί στο θέμα της επιστροφής του κατοχικού δανείου, το μοναδικό στο οποίο υπάρχουν βάσιμες ελπίδες κάτι να πετύχει; Υπάρχουν ισχυρά στοιχεία (νομικά, οικονομικά), η Γερμανία το έχει αναγνωρίσει, οι περισσότεροι ειδήμονες συμφωνούν ότι υπάρχει σοβαρό πεδίο διεκδίκησης. Ας το κάνουμε με χαμηλούς τόνους, με στρατηγική, με οργάνωση.
Ιδού, λοιπόν, πεδίον δόξης για την παρούσα κυβέρνηση. Ας αφήσει τα (γενικόλογα και συνήθως άχρηστα) μεγάλα λόγια και ας κάνει κάτι συγκεκριμένο. Εκτός αν αυτό δεν το επιτρέπουν οι «παρούσες συνθήκες» (όλες οι κυβερνήσεις από τον Πόλεμο και μετά τέτοιες «συνθήκες» επικαλούνταν) και ο πολιτικός έρωτας Τσίπρα-Μέρκελ.
Παρήλθαν οκτώ μήνες. Και δεν έγινε τίποτα, πουθενά. Βεβαίως, για να είμαστε δίκαιοι, μέσα στο χαμό που επικρατούσε, θα ήταν ανόητο να εγκαλέσει κάποιος την παρούσα κυβέρνηση ότι δεν προέταξε αυτό το θέμα. Καλώς έκανε και δεν το προέταξε, προέχουν άλλα.
Όμως, από την πρόταξη έως την αγνόηση -ή και τη λήθη- η απόσταση είναι μεγάλη. Μήπως ήρθε η ώρα να γίνει κάτι ουσιαστικό; Μέχρι τώρα οι ελληνικές κυβερνήσεις έθεταν το ζήτημα σε κάποια διπλωματική επαφή, έπαιρναν τη συνήθη γερμανική απάντηση («μα αυτά έχουν λυθεί στο παρελθόν») και μέχρι εκεί. Τι διαφορετικό έχει κάνει η παρούσα κυβέρνηση; Τίποτα. Το έθεσε (και) ο νυν υπουργός Εξωτερικών στον ομόλογό του της Γερμανίας και μέχρι εκεί.
Μήπως να γίνει κάτι πιο οργανωμένο; Αντί να διεκδικεί η Ελλάδα τα πάντα και (να μην παίρνει) τίποτα, να επικεντρωθεί στο θέμα της επιστροφής του κατοχικού δανείου, το μοναδικό στο οποίο υπάρχουν βάσιμες ελπίδες κάτι να πετύχει; Υπάρχουν ισχυρά στοιχεία (νομικά, οικονομικά), η Γερμανία το έχει αναγνωρίσει, οι περισσότεροι ειδήμονες συμφωνούν ότι υπάρχει σοβαρό πεδίο διεκδίκησης. Ας το κάνουμε με χαμηλούς τόνους, με στρατηγική, με οργάνωση.
Ιδού, λοιπόν, πεδίον δόξης για την παρούσα κυβέρνηση. Ας αφήσει τα (γενικόλογα και συνήθως άχρηστα) μεγάλα λόγια και ας κάνει κάτι συγκεκριμένο. Εκτός αν αυτό δεν το επιτρέπουν οι «παρούσες συνθήκες» (όλες οι κυβερνήσεις από τον Πόλεμο και μετά τέτοιες «συνθήκες» επικαλούνταν) και ο πολιτικός έρωτας Τσίπρα-Μέρκελ.
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
.png)
