Ακούμε εδώ και καιρό το εξής καταπληκτικό «επιχείρημα»: Να υπάρξουν, λέει
«κουλτούρες κυβερνητικής συνεργασίας»…
Άρα, να μη αποκλείουμε ούτε την «απλή και άδολη» αναλογική - που οδηγεί
όμως, συνήθως σε ακυβερνησία - ούτε τη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ στο μέλλον…
Γιατί, άραγε;
Μα διότι οι κυβερνήσεις συνεργασίας είναι, λέει, «καλόν πράγμα» και είναι
ακόμα «δείγμα εξευρωπαϊσμού και εκσυγχρονισμού»!
Μααάλιστα! Το πιάσαμε το υπονοούμενο…
Όλα αυτά, βέβαια, είναι ανυπόφορες ανοησίες! Κουλτούρα να φύγουμε,
κυριολεκτικά, όπως έλεγαν οι παλιότεροι…
Όσοι τα λένε, ας αναρωτηθούν:
Θα ήθελαν, ας πούμε στη Βρετανία, να συγκυβερνούν οι Συντηρητικοί με το
UKIP, το Κόμμα του Φάρατζ;
Ή στην Ιταλία να συγκυβερνά ο Ρέντζι με τον… Πέπε Γκρίλο;
Ή στη Γαλλία να συγκυβερνούν οι Γκωλικοί με την Μαρί Λεπέν;
Ή, τι θα έλεγαν, αν στην Αυστρία εκλέγονταν οι ακροδεξιοί και
συγκυβερνούσαν με τους Χριστιανοδημοκράτες;
Η στη Φιλανδία, θα τους άρεσε να έμπαινε στην κυβέρνηση το Κόμμα των «True
Finns»;
Ή θα πρότειναν στην κα Μέρκελ, να συνεργαστεί με το AfD;
Ασφαλώς και δεν θα συζήταγαν τίποτε απ’ όλα αυτά;
Μη μας λένε λοιπόν, ανοησίες…
Η «κουλτούρα συνεργασιών» και οι «κυβερνήσεις συνασπισμού» είναι εφικτά και
επιθυμητά πράγματα, ανάμεσα σε κόμματα ευθύνης. Και ΜΟΝΟ!
Όχι με κόμματα ακραίου λαϊκισμού!
Ο Σαμαράς μπορεί να έκανε κριτική στο πρώτο Μνημόνιο, μπορεί να πήρε…
«παραμάζωμα» το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση (2010 μέχρι το
Νοέμβριο του 2011) κι ύστερα να έκανε συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ, αλλά εδώ
υπάρχουν τέσσερις κολοσσιαίες διαφορές, που αξίζει να τις δούμε, γιατί
διδάσκουν πώς οικοδομούνται οι κουλτούρες συνεργασίας στην πράξη:
- Πρώτον, ο Σαμαράς παρά την κριτική του στο πρώτο Μνημόνιο, ψήφιζε όλες
τις πραγματικά διαρθρωτικές αλλαγές που έφερνε η κυβέρνηση ΓΑΠ στη Βουλή.
Για την ακρίβεια, μερικές τις εισηγήθηκε κιόλας…
Όπως η αξιοποίηση της περιουσίας του δημοσίου. Θυμάστε;
Την οποία στην αρχή ο ΓΑΠ απειλούσε ότι θα βγάλει νόμο να την απαγορεύει…
Ο Σαμαράς λοιπόν, την «επέβαλε» στο ΓΑΠ.
Και αργότερα το ΠΑΣΟΚ την προσυπέγραψε πλήρως…
Τώρα πια την έχει προσυπογράψει και ο… Τσίπρας!
Θυμάστε, όμως, τη φασαρία είχαν κάνει όλοι αυτοί, τον Ιούλιο του 2010, μετά
το Ζάππειο Ι, όταν ο Σαμαράς για πρώτη φορά είχε εισηγηθεί την αξιοποίηση της
δημόσιας περιουσίας και εκτενές πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων;
Ο Σαμαράς, λοιπόν, είχε αποδείξει ότι ήταν ηγέτης ευθύνης ακόμα και τον καιρό
που κατακεραύνωνε το πρώτο Μνημόνιο…
- Δεύτερον, ο Σαμαράς τον καιρό που καταψήφιζε το πρώτο Μνημόνιο,
υπερψήφιζε ωστόσο, όλες τις περικοπές σπατάλης, για να μειωθεί το έλλειμμα.
Μερικές μάλιστα τις υιοθέτησε τότε η κυβέρνηση του ΓΑΠ μετά από πρόταση της
ΝΔ του Σαμαρά.
Ουσιαστικά το «Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα» που ψηφίστηκε τον Ιούνιο του 2011,
από το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ, μαζί με τη ΝΔ του Σαμαρά τότε, ήταν κατά 70%… copy paste
των προτάσεων Σαμαρά στο Ζάππειο ΙΙ, λίγες εβδομάδες νωρίτερα, αρχές Μαΐου του
2011…
Η «κουλτούρα της συνεργασίας», λοιπόν, είχε οικοδομηθεί στην πράξη.
Μέσα από πραγματικές συγκρούσεις και μέσα από ουσιαστικές συναινέσεις…
Και με απόλυτη υπευθυνότητα από την πλευρά του Σαμαρά τότε.
-Τρίτον, για να τα λέμε όλα, ο Σαμαράς επαληθεύθηκε πλήρως σε όλη του την
κριτική για το πρώτο Μνημόνιο!
Κι επί κυβέρνησης Παπαδήμου, την οποία στήριξε η ΝΔ, ο Σαμαράς
διαπραγματεύθηκε με την Τρόϊκα όλες τις αλλαγές που είχε εισηγηθεί τα
προηγούμενα χρόνια με την κριτική που είχε κάνει στο Πρώτο Μνημόνιο:
- «Αλλαγή δημοσιονομικών πολλαπλασιαστών», ώστε να βγαίνουν οι ενδιάμεσοι
στόχοι στο εξής...
- «Αλλαγή μίγματος πολιτικής», ώστε να βγει το νέο Πρόγραμμα συνολικά,
- και δραστική μείωση των «τιμωρητικών» επιτοκίων, ώστε να σταματήσει η
συνεχής διόγκωση του χρέους.
Κι έτσι το δεύτερο Μνημόνιο να πιάσει του στόχους του, καθώς το πρώτο δεν
έβγαινε με τίποτε…
Όλα αυτά τα διαπραγματεύθηκε ο Σαμαράς μαζί με το Βενιζέλο, με την Τρόϊκα,
επί κυβέρνησης Παπαδήμου.
Κι έδειξε τι θα πει ευθύνη, αλλά και τι θα πει αποτελεσματικότητα.
Και του ’φυγαν τότε 22 βουλευτές, του Σαμαρά…
Αλλά σε ένα μήνα μέσα «μάζεψε» πίσω του 12!
Κι έπεσαν τότε τα ποσοστά της ΝΔ στο 19%, το Μάϊο του 2012…
Αλλά η ΝΔ παρέμενε πρώτο κόμμα!
Και στις επόμενες, επαναληπτικές εκλογές ενάμιση μήνα αργότερα, τον Ιούνιο
του 2012, εκτοξεύθηκε στο 30%!
Ποτέ στο παρελθόν δεν έχει υπάρξει τόσο μεγάλη αύξηση ποσοστών ενός
κόμματος μέσα σε τόσο λίγο χρόνο!
Τότε ο Σαμαράς δίδαξε πως φτιάχνονται πραγματικές συγκλίσεις, μέσα από
συγκρούσεις όπου είναι απαραίτητο, αλλά και μέσα από ουσιαστική συναίνεση, όπου
γίνεται εφικτό…
Ας πάνε να πάρουν μαθήματα, όσοι ενδιαφέρονται για «κουλτούρα συνεργασιών»…
Και τέλος, όταν ανέλαβε ο Σαμαράς τη διακυβέρνηση (μαζί με το ΠΑΣΟΚ),
έπιασε τους στόχους του δεύτερου Προγράμματος!
Ενώ το πρώτο Πρόγραμμα, που κατέκρινε ο Σαμαράς, έπεφτε μονίμως έξω…
Επομένως ο Σαμαράς ως ηγέτης της ΝΔ τα δίδαξε όλα:
Έδειξε υπευθυνότητα από την αρχή ως το τέλος, επέκρινε μια λάθος πολιτική,
την διόρθωσε στην πορεία, τη στήριζε όπου ήταν σωστή και ως αντιπολίτευση και
την εφάρμοσε διορθωμένη ως κυβέρνηση!
Έτσι μπόρεσε να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ.
Και να ’χει το πάνω χέρι, για να σωθεί η χώρα από τα βράχια!
Ο Τσίπρας τι απ’ αυτά έκανε; Απολύτως τίποτε!
Ήταν ακραίος λαϊκιστής ως αντιπολίτευση. Απολύτως ανεύθυνος!
Πολιτεύθηκε ως απολύτως ανεύθυνος λαϊκιστής όταν ανέλαβε.
Πήγε τη χώρα στα βράχια, κυριολεκτικά...
Κι ακόμα συνεχίζει να ψεύδεται ασύστολα και να κατακρίνει τους αντιπάλους
του που δικαιώθηκαν σε όλα…
Τι και ποιος να συνεργαστεί μαζί του;
Συνεργασία μπορεί να υπάρξει ανάμεσα σε κόμματα που έχουν παραπλήσιους
στόχους.
Συνεργασία μπορεί να υπάρξει επίσης, ανάμεσα σε κόμματα που ΔΕΝ έχουν
παραπλήσιους στόχους, αλλά κάποιο κοινό πλαίσιο αναφοράς. Ας πούμε την
ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, τις αρχές της ανοικτής οικονομίας και της ελεύθερης
αγοράς κλπ.
Συναινέσεις μπορούν να υπάρξουν, ακόμα και ανάμεσα σε εντελώς διαφορετικά
κόμματα, που όμως νιώθουν εξ ίσου υπεύθυνα για το μέλλον της χώρας και την ανάγκη
να αποφευχθεί μια επερχόμενη κρίση ή να γλιτώσει η χώρα από μια συντελεσθείσα
καταστροφή…
Αυτοί που προτείνουν «συναινέσεις» με τον Τσίπρα, τι ακριβώς έχουν στο
μυαλό τους;
Να συναινέσουμε ή έστω να κάνουμε «τα στραβά μάτια» με το… «αριστερό
παρακράτος», που κατήγγειλε ακόμα και ο Πανούσης, ο πρώην υπουργός «προστασίας
του Πολίτη» του Τσίπρα;
Να συναινέσουμε, ή έστω να κάνουμε «τα στραβά μάτια», με τις αυξήσεις φόρων
που επιβάλει ο Τσίπρας και που τώρα δεν μπορεί να εισπράξει;
Ή με τις αυξήσεις ασφαλιστικών εισφορών σε επαγγελματίες, σε
αυτοαπασχολούμενους και σε αγρότες;
Ή με το «ξεπάτωμα» των αγροτών, που τους αύξησε το φόρο, τους αύξησε τις
προκαταβολές φόρου, τους τριπλασίασε τις ασφαλιστικές εισφορές και τους έβαλε
και ΕΝΦΙΑ στα… αγροτεμάχια;
Ή με τη μετατροπή της Ελληνικής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης σε αριστερά
σεμινάρια… «Κομσομόλων», για την αθεΐα και τον «ιστορικό υλισμό», από τον
κραυγαλέα απαίδευτο κ. Φίλη;
Αυτά όλα πρέπει να τα ανεχθούμε;
Μήπως πρέπει να τα «διαπραγματευθούμε»;
Πρέπει να προσπαθήσουμε να τα «διορθώσουμε» κάπως; Και πώς;
Πάντως σε αυτά δεν μπορούμε να συναινέσουμε!
Μόνο να συγκρουστούμε μαζί τους…
Γιατί υπάρχει ένα τεράστιο κομμάτι της κοινωνίας, που δεν τα θέλει, δεν τα
ανέχεται, δεν έχει καμία διάθεση να τα «βελτιώσει λιγουλάκι», ή καθ’ οιονδήποτε
τρόπο να… «συναινέσει» σε τέτοια καραγκιοζιλίκια.
Θέλει να τα ανατρέψει!
Κι είτε θα στηρίξει εμάς να το κάνουμε…
Είτε θα εγκαταλείψει εμάς, και θα πάει να το κάνει με κάποιους άλλους,
πιθανώς ακραίους, πιθανότατα επίσης λαϊκιστές…
Πάντως μεγάλο μέρος της κοινωνίας, τον Τσίπρα ούτε να τον βλέπει δεν θέλει!
Πόσο είναι αυτό το κομμάτι της κοινωνίας;
45%; 50%; 60%; Όσο και να ’ναι, είναι πολλοί, είναι οργισμένοι και κοιτάνε
προς τη μεριά μας! Ακόμα…
Κι αυτό το κομμάτι, είτε θα το εκπροσωπήσουμε εμείς, είτε θα πάει αλλού, κι
εμείς θα βρεθούμε στον αέρα.
Ενώ αυτοί που θέλουν «συναίνεση» με το ΣΥΡΙΖΑ, ΔΕΝ είναι δικοί μας, ΔΕΝ
είναι μαζί μας, κι όσοι είναι κοντά μας, διώχνουν τους υπόλοιπους δικούς μας
που δεν γουστάρουν τον Τσίπρα με τίποτε, ακόμα και για λάθος λόγους, και είναι
πολύ περισσότεροι πια…
Ένα μεγάλο κόμμα μπορεί να χάνει τις εκλογές πότε-πότε…
Κι όταν λέει την πικρή αλήθεια και γι’ αυτό χάνει πρόσκαιρα, μπορεί να το
«κεφαλαιοποιήσει» και να επανέλθει στην συνέχεια…
Δεν μπορεί όμως, να υποτάσσεται στα ψέματα των αντιπάλων του, ούτε να
στηρίζει όσους το ξεπάτωσαν και τον υπονόμευσαν!
Την αλήθεια αξίζει να τη λες, αν τη στηρίξεις ως το τέλος.
Αν χάσεις γιατί είπες την αλήθεια, κι ύστερα υποκλίνεσαι στα ψέματα όσων σε
υπονόμευσαν, τότε δεν είσαι απλά νικημένος…
Είσαι αξιολύπητος!
Και ο κόσμος μπορεί να πάει με τους ψεύτες ενίοτε…
Αλλά με τους αξιολύπητους δεν πάει ΠΟΤΕ!
Άει στην ευχή πια, με τις «κουλτούρες συνεργασίας»…
Μάθετε πρώτα τι είναι, μάθετε πώς γίνονται, πάτε να πάρετε μαθήματα
συνεργασίας από όσους την έκαναν στην πράξη, κι ύστερα ελάτε να… συνεργαστούμε:
Πώς θα φύγει ο Τσίπρας μια και καλή!
Η μόνη «συνεργασία εθνικής ευθύνης» μπορεί να υπάρξει για να τιμωρηθεί ο
λαϊκισμός παραδειγματικά!
Η μόνη συνεργασία ευθύνης μπορεί να
υπάρξει, όχι ΜΕ τον Τσίπρα, αλλά για να φύγει ο Τσίπρας το ταχύτερο!
.png)
