Οι λυσσώδεις επιθέσεις του κ. Λούλη κατά του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη
Σαμαρά, δεν προκαλούν πια καμία αίσθηση...
Θα μπορούσε να θεωρηθεί μια εμπαθής εμμονή του «αναλυτή» Λούλη κατά του
Σαμαρά...
Μια νοσηρή εμμονή αρμοδιότητας ψυχαναλυτών (ειδικευμένων σε βαριά
περιστατικά τέτοιων μανιακών εμμονών).
Ο «αναλυτής» προφανώς χρειάζεται ψυχανάλυση!
Πώς αλλιώς να εξηγήσεις τη συμπεριφορά ενός ανθρώπου, που θεωρεί σήμερα...
«σωτήρα-πρωθυπουργό» τον Τσίπρα και... «μοιραίο-Πρωθυπουργό» το Σαμαρά;
Ούτε οι πιο ορκισμένοι αντίπαλοι του Σαμαρά δεν λένε τέτοιες τερατολογίες.
Ούτε οι φανατικότεροι οπαδοί του Τσίπρα - όσοι του έχουν απομείνει, τέλος
πάντων - δεν εκστομίζουν τέτοια «εγκώμια» για τον Αλέξη...
Όλοι, όσο παθιασμένοι κι αν είναι, καταλαβαίνουν πού βρίσκονται τα όρια του
γελοίου. Κι αποφεύγουν να περνάνε τα όρια αυτά.
Ο Λούλης προφανώς ΔΕΝ έχει τέτοια αίσθηση...
Ο ίδιος ο Τσίπρας, εξ άλλου, σε πολλές περιπτώσεις, και σε κρίση
ειλικρίνειας, αναγνώρισε αμέσως ή εμμέσως το πρωτοποριακό έργο του Σαμαρά.
Άλλοτε για να ισχυριστεί ο ίδιος ότι «το πήγε μακρύτερα»! Όπως με την
επίσκεψή του στην Κίνα («φέραμε πίσω συμφωνίες που δεν τις διανοήθηκε ποτέ ο
Σαμαράς»).
Πλην όλοι, ακόμα και αντίπαλοι του Σαμαρά, γέλασαν με αυτή την
κομπορρημοσύνη του Τσίπρα...
Άλλοτε, πάλι για να δικαιολογήσει τα δικά του σφάλματα, ο Τσίπρας
αναγνώρισε στην ουσία το έργο του Σαμαρά: Όπως πρόσφατα, που είπε ότι το
πρωτογενές πλεόνασμα του 2014 ήταν μικρότερο από το στόχο.
Ξέχασε βέβαια, ότι ο ίδιος καλούσε τον κόσμο τότε, πριν τις εκλογές, να μην
πληρώνει φόρους! Κι έτσι, δημιουργήθηκε «τρύπα στα έσοδα» τους τελευταίους
μήνες του 2014 και τους πρώτους του 2015 (που λογιστικά μπαίνουν στη χρήση του
2014)...
Για την τρύπα αυτή, όμως, ευθύνεται ο ίδιος ο Τσίπρας!
Ξέχασε ακόμα ο Τσίπρας, ότι ο Σαμαράς παρέλαβε έλλειμμα 9,5% και ύφεση
(δηλαδή αρνητική ανάπτυξη) 7,2% τον Ιούλιο του 2012 όταν ανέλαβε...
Και δυόμιση χρόνια αργότερα παρέδωσε πρωτογενές πλεόνασμα για δεύτερη κατά
σειρά χρονιά και θετική ανάκαμψη 0,7%!
Τέτοια αντιστροφή προοπτικών και για την οικονομία και για τα δημοσιονομικά
δεν έχει γίνει ποτέ και πουθενά!
Ο ίδιος ο Τσίπρας, λοιπόν, καταλαβαίνει στο βάθος, ότι κάθε σύγκριση της
διακυβέρνησής του με την αντίστοιχη διακυβέρνηση Σαμαρά είναι μάταιη και
καταστροφική για τον ίδιο...
Όλοι το καταλαβαίνουν αυτό πια...
Εκτός από τον Λούλη, φυσικά...
Ο ίδιος ο Σαμαράς δεν χρειάζεται πια καμία «υπεράσπιση» για το έργο του...
Το έχουν αναγνωρίσει πλήρως πλήθος προσωπικοτήτων, εντός κι εκτός Ελλάδας:
- Ο Επίτροπος Οικονομικών Ντομπρόφσκις,
- ο Πρόεδρος του Eurogroup Ντάϊσεμπλουμ,
- ο Πρόεδρος της Κομισιόν Γιούνγκερ
- και οι τρείς έχουν επανειλημμένως δηλώσει πως η Ελλάδα επί Σαμαρά έβγαινε
από την κρίση...
- Ο Διοικητής της Τράπεζας Ελλάδος Στουρνάρας, που έχει πει κι αυτός τα
ίδια σε ποικίλες περιπτώσεις...
- Οι εκθέσεις του ΔΝΤ για το χρέος, που υπογραμμίζουν πως το Ελληνικό χρέος
ΗΤΑΝ «βιώσιμο» ως τα τέλη του 2014, μετά έγινε ΜΗ βιώσιμο. Επί Τσίπρα και εξ
αιτίας του!
- Ο Πρόεδρος του ΕΛΚ Αντόνιο Λοπέζ Ιστούριζ, που δημόσια είπε στη Μαδρίτη,
μπροστά σε εκατοντάδες ηγετικά στελέχη του ΕΛΚ από διάφορες χώρες, πως σε
περιόδους κρίσης χρειάζεσαι πάντα έναν ηγέτη όπως ο Σαμαράς!
- Και το ίδιο το ΕΛΚ, που συμπεριέλαβε τον Σαμαρά σε μια μικρή ομάδα
"σοφών" που "θα καθοδηγήσει τον προβληματισμό ολόκληρου του
ΕΛΚ" για τις μεγάλες αλλαγές που χρειάζονται στην Ευρώπη...
Και φυσικά προσωπικότητες από άλλους πολιτικούς χώρους στην Ελλάδα, πέραν
της ΝΔ, όπως ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Βαγγέλης Βενιζέλος, η Άννα
Διαμαντοπούλου, ο Ανδρέας Λοβέρδος και άλλοι, που έχουν όλοι τους, με διάφορους
τρόπους, εκφράσει την εκτίμησή τους για το μεταρρυθμιστικό έργο που έγινε επί Σαμαρά.
Για να μη πούμε για τις εκθέσεις του ΟΟΣΑ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, που
έχουν αναγνωρίσει πως επί Σαμαρά η Ελλάδα είχε βελτιωθεί στη διεθνή κατάταξη
ανταγωνιστικότητας κατά...50 θέσεις περίπου!
Πράγμα που δεν έχει προηγούμενο...
Ποτέ στο παρελθόν (με την εξαίρεση του Κωνσταντίνου Καραμανλή στη δεκαετία
του 70), δεν έχει ξανασυμβεί, πρώην πρωθυπουργός να έχει τόσο θετικά σχόλια και
τέτοια αναγνώριση του έργου, εντός κι εκτός της χώρας, μόνον ενάμιση χρόνο από
την αποχώρησή του. Ποτέ!
Όπως ποτέ στο παρελθόν, δεν συνέβη ένας πρωθυπουργός που τόσο «πολεμήθηκε»,
να εισπράττει καθημερινά τέτοια δικαίωση από τον απλό κόσμο:
Και για όσα έκανε στα δυόμιση χρόνια που κυβέρνησε, και για όσα δεινά
προειδοποίησε ότι θα φέρει ο αντίπαλός του.
Και που επαληθεύθηκαν όλα...
Ο ίδιος ο Τσίπρας, εξ άλλου, με τον «ίσκιο» του Σαμαρά αναμετριέται κάθε
τόσο!
Αυτό τον έχει «στοιχειώσει», κυριολεκτικά.
Γιατί με αυτό καταλαβαίνει ότι τον συγκρίνουν.
Και τη σύγκριση δεν την αντέχει ο ίδιος.
«Σύγκριση» δεν υπάρχει πια...
Τι να πει λοιπόν, και ο δόλιος ο... Λούλης; Και ποιός τον ακούει;
Υπάρχει όμως κάτι που πρέπει να σχολιάσουμε.
Όχι για την εμπάθεια Λούλη προς Σαμαρά πλέον.
Αλλά για τις υπόλοιπες «εμμονές» του.
Που πάντα υπήρχαν, αλλά τώρα πια δεν κρύβονται...
Ο Λούλης λοιπόν, συνεργάστηκε με δύο αρχηγούς της Νέας Δημοκρατίας: Τον
Μιλτιάδη Έβερτ και τον Κώστα Καραμανλή.
Τον Έβερτ, απλώς τον... χαντάκωσε!
Ο Κώστας Καραμανλής, αναγκάστηκε στο τέλος να τον απομακρύνει, γιατί δεν
τον άντεχε (τον Λούλη) κανένας μέσα στη Νέα Δημοκρατία.
Για όλα αυτά βεβαίως, δεν του έφταιγε ο... Σαμαράς!
Ταυτόχρονα, ο Λούλης εξέφρασε κατά καιρούς το «θαυμασμό» του για δύο
αρχηγούς του ΠΑΣΟΚ:
Για τον Κώστα Σημίτη, λίγο πριν... αποχωρήσει ο Σημίτης από την πολιτική!
Και για τον ΓΑΠ.
Αυτό το τελευταίο τα λέει όλα, νομίζω...
Ο Λούλης θεωρούσε ανέκαθεν «χαλασμένο προϊόν» τη Νέα Δημοκρατία!
Κι ήθελε, ουσιαστικά, να τη μετατρέψει σε ένα... «καλό ΠΑΣΟΚ»!
Δεν πίστευε στις αρχές και τις αξίες της Κεντροδεξιάς, δεν πίστευε στις
αρχές και τις αξίες των Χριστιανοδημοκρατικών κομμάτων της Ευρώπης: Στην
ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, στην αξιοκρατία, στην κοινωνική δικαιοσύνη η
οποία στηρίζεται στις ευκαιρίες για όλους, όχι στις παροχές σε όλους από...
δανεικά!
Στη χαμηλή φορολογία, στο μικρότερο και επιτελικό κράτος, στην περιφρούρηση
του δημόσιου συμφέροντος, στην ασφάλεια των πολιτών, στην ιδιωτική πρωτοβουλία,
στην ανόρθωση της πρωτογενούς παραγωγής, στη φορολογική μεταρρύθμιση, στις
ιδιωτικοποιήσεις.
Δεν καταλαβαίνει ούτε τι είναι οι μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η Ελλάδα
(και η Ευρώπη), ούτε πως γίνονται...
Ο Λούλης δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την ατζέντα των Χριστιανοδημοκρατικών
κομμάτων σε όλη την Ευρώπη, ίσα-ίσα την εποχή (2006-2016), που τα
Χριστιανοδημοκρατικά κόμματα κυριάρχησαν στην Ευρώπη, και κλήθηκαν να
διαχειριστούν τις «κατασκευαστικές ανωμαλίες» που τους κληροδότησαν τα
Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Τα οποία κυριαρχούσαν τα προηγούμενα χρόνια...
Δεν ενδιαφέρεται καθόλου ούτε για την ανασυγκρότηση της ΝΔ σε ένα σύγχρονο
Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα!
Γιατί, απλούστατα, αυτός μονίμως «αλλοιθωρίζει» απέναντι, προς την
Κεντροαριστερά.
Ίσα-ίσα την εποχή που τα κεντροαριστερά κόμματα στην Ευρώπη χάνουν έδαφος
με ραγδαίους ρυθμούς...
Ο Λούλης δεν εισηγήθηκε την πολιτική του «μεσαίου χώρου» για να «διευρύνει»
τα όρια της ΝΔ.
Δεν είναι παράλογο, άλλωστε, κάποιες στιγμές, ένα Κεντροδεξιό κόμμα να
κάνει «διεύρυνση», είτε προς την μια πλευρά είτε προς την άλλη, για να
βελτιώσει την εκλογική επιρροή του.
Αυτό είναι μια θεμιτή εκλογική τακτική (ανεξάρτητα αν είναι σωστή ή όχι).
Άλλωστε, η Νέα Δημοκρατία που παρέδωσε ο Σαμαράς είναι η ευρύτερη που
υπήρξε ποτέ:
Έχει στις γραμμές της από το Μάκη Βορίδη, ως τον Βασίλη Οικονόμου (πρώην
ΔΗΜΑΡ).
Πότε η ΝΔ ήταν «ευρύτερη»;
Αυτό θα έπρεπε να αναγνωρίζεται, τουλάχιστον, από τους οπαδούς μιας
πραγματικής διεύρυνσης του κόμματος.
Αλλά ο Λούλης ΔΕΝ ενδιαφέρεται γι' αυτό.
Δεν εισηγήθηκε μια εκλογική τακτική.
Εισηγήθηκε ουσιαστικά μια στρατηγική μετάλλαξης της ΝΔ από Κεντροδεξιό κόμμα
σε Κεντροαριστερό!
Να σβήσει εντελώς κάθε ανάμνηση της «δεξιάς»!
Ούτε «δημοκρατική δεξιά» ούτε «κεντροδεξιά». Τίποτε!
Ο Λούλης ήθελε τη ΝΔ να γίνει Κεντροαριστερό Κόμμα.
Ένα «καλό ΠΑΣΟΚ»!
Γι' αυτό και «χαντάκωνε» όσους ηγέτες της ΝΔ «συμβούλευε».
Γι' αυτό και εξέφραζε το θαυμασμό του προς τους ηγέτες του ΠΑΣΟΚ (ακόμα και
κάποιους που οι υπόλοιποι ΠΑΣΟΚοι δεν θέλουν ούτε να τους ακούνε πια)...
Γι' αυτό και σήμερα θαυμάζει τον... Τσίπρα!
Που δεν είναι ούτε κεντροαριστερός ακόμα, ούτε Αριστερός πια...
Αποτυχημένος είναι σε όλα και απελπισμένος.
Και, βεβαίως, ψεύτης! Μέγας ψεύτης...
Που τον έχουν πάρει χαμπάρι οι πάντες πλέον. Ακόμα και οι δικοί του.
Εκτός από τον κ. Λούλη, βέβαια...
Ο οποίος ζει στον κόσμο του! Σε ένα... παράλληλο σύμπαν!
Που όποιος του το κλονίζει, τον μισεί!
Και βγάζει παράλογη εμπάθεια, λυσσώδεις εμμονές και δηλητήριο...
Γραφική περίπτωση, λένε πολλοί...
Παθολογική, αναγνωρίζουν κάποιοι...
Νοσηρή προσθέτω εγώ. Πολύ νοσηρή!
.png)
