Από χθες το βράδυ η κυβέρνηση
παραληρεί θεσμικά», δήλωσε προχθές ο κ. Βενιζέλος. Βλέποντας την κ. Γεροβασίλη
ενόσω σχολίαζε την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, θα έλεγα πως η
κυβέρνηση παραληρεί νέτα - σκέτα. Το μάλλον αξιοθρήνητο ύφος της ξενυχτισμένης
συμπληρώθηκε από το ωραίο ηχητικό. Προσπάθησε να το κάνει έντεχνο μελό, αλλά
της βγήκε κοριτσάκι του Εξορκιστή που μιλάει με τη φωνή του δαίμονα.
Αλήθεια,
σε ποιους απευθυνόταν όταν έλεγε πως η απόφαση του ΣτΕ στερεί 15.000 παιδιά από
συσσίτια σε παιδικούς σταθμούς, 4.000 νοσηλευτές από νοσοκομεία και επιστρέφει
τόσα εκατομμύρια σε «πολύ πλούσιους επιχειρηματίες»; Είναι κρίμα που δεν
συμμετείχαν ιδιοκτήτες περιπτέρων στον διαγωνισμό, διότι αυτοί θα τα είχαν
πράγματι ανάγκη τα εκατομμύρια. Θα μου πείτε, κανείς που υποτίμησε τη νοημοσύνη
του Ελληνα ψηφοφόρου δεν βγήκε χαμένος. Και τι σχέση έχει το «μαύρο στην ΕΡΤ»,
που είχε κρίνει συνταγματικό το ΣτΕ, με το εκτόπλασμα που πήγαν να
δημιουργήσουν;
Η απορία είναι εύλογη. Γιατί τα
έκαναν τόσο χάλια; Γιατί να χάσουν πρώην υποστηρικτές τους στα ΜΜΕ και γιατί να
εμπλέξουν «πολύ πλούσιους επιχειρηματίες» σε μια εκ των προτέρων προβληματική
επιχείρηση;
Είναι τόσο ανίκανοι; Είναι τόσο
ηλίθιοι; Δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς; Το ένα δεν αποκλείει το άλλο, θα μου
πείτε. Αν και την απάντηση την έδωσε ο κ. Παππάς προ ημερών σε συνέντευξή του:
«Κατάφερα και τους μάντρωσα για τρία εικοσιτετράωρα». Αξιζαν αυτά τα τρία
εικοσιτετράωρα μια τέτοια πολιτική ήττα; Αν σκέφτεσαι πολιτικά, ή έστω λογικά,
το σταθμίζεις και αποφασίζεις.
Αν όμως ασκείς εξουσία σαν να θέλεις να βγάλεις
το άχτι σου, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, τότε αλλάζει και το μέτρο της αξίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε να γίνει κυβέρνηση
διότι έπεισε μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων ότι θα μπορέσουν να βγάλουν το άχτι
τους. Το άχτι με όσους πολιτικούς είχαν διαχειρισθεί έως τότε την κρίση. Το
άχτι με την Ευρώπη, που της έβγαζε γλώσσα ο ακατονόμαστος νάρκισσος. Η Ευρώπη
μπορεί να επέβαλε τους όρους της μέχρι κεραίας, όμως ο «λαός» έβγαλε το άχτι
του ψηφίζοντας Οχι.
Γι’ αυτόν τον λόγο το Οχι έγινε Ναι χωρίς να ανοίξει μύτη.
Σημασία δεν είχε η ανάληψη της ευθύνης του αποτελέσματος. Σημασία είχε ότι
βγήκε το άχτι πολλών.
Εισπράττοντας ήττες παντού, με την
οικονομία σε παρατεταμένη νεκροφάνεια, απομονωμένη στην Ευρώπη και χωρίς
ερείσματα εκεί που ο τυχοδιωκτισμός της την έσπρωξε να τα αναζητήσει, στη Μόσχα
και το Πεκίνο, η κυβέρνηση για να μην καταρρεύσει έπρεπε να βρει τρόπους για να
εκτονώνει το συσσωρευμένο άχτι.
Ο πόλεμος κατά των Θρησκευτικών, που κήρυξε ο
κ. Φίλης, δεν συγκίνησε κανέναν. Ο πόλεμος κατά των καναλαρχών όμως, των
«πλούσιων επιχειρηματιών», πρόσφερε πλούσιο θέαμα στους ιθαγενείς. Ηταν πόλεμος
κατά της διαπλοκής και μάλιστα μιας «διαπλοκής» της οποίας η εικόνα φτάνει έως
το τελευταίο σπίτι της επικράτειας. Κι όταν πας να βγάλεις το άχτι σου δεν
σκέφτεσαι ούτε κανόνες συμπεριφοράς, ούτε συναλλάσσεσαι – κάτι που γενικώς για
την Αριστερά θεωρείται κακό πράγμα. Κάνεις μια κατάληψη και αδιαφορείς για το
αποτέλεσμα.
Είναι ψυχολογικό το θέμα; Η
συμπεριφορά αυτή, απ’ τον Παππά έως τον Πολάκη και τον Τσίπρα, αγγίζει τις
ευαίσθητες χορδές της ελληνικής ψυχής που πάσχει από το σύμπλεγμα της
αναξιοπάθειας. «Δεν αξίζαμε να πάθουμε αυτά που πάθαμε. Κι αφού δεν έχουμε τη
δύναμη να απαλλαγούμε από τα πάθη μας, τουλάχιστον ας βγάλουμε το άχτι μας». Αυτό
είναι που νομιμοποίησε τη συνεργασία τους με τους Ανέλ.
Τι συμβαίνει, όμως, όταν ένα
ψυχολογικό σύμπλεγμα μετασχηματίζεται σε ιδεολογία; Συμβαίνει αυτό που ζούμε
σήμερα. Μην ξεχνάμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κομμουνιστογενής. Στις οργανώσεις της
ΚΝΕ και του ΚΚΕ έμαθε τα πέντε πολιτικά γράμματα που ξέρει ο Τσίπρας.
Είχε το
ταλέντο να μιμηθεί τον αείμνηστο Ανδρέα, όπως ο αείμνηστος μιμήθηκε την
εμφυλιοπολεμική Αριστερά. Χωρίς όμως τη μόρφωσή του, ούτε τον κοσμοπολιτισμό
του, ο ταλαίπωρος μαθητής νόμισε πως μαθαίνω γράμματα σημαίνει αποστηθίζω την
αλφαβήτα. Μια κυβέρνηση της κομμουνιστογενούς Αριστεράς είναι υποχρεωμένη να
συγκρούεται με τους θεσμούς, να αντιμετωπίζει τους συμβιβασμούς ως ήττες και τη
συναλλαγή ως υποχώρηση. Αυτά δεν λένε κάθε μέρα; Ο συμβιβασμός όμως και η
συναλλαγή είναι κύτταρα της δημοκρατίας. Από αρχαιοτάτων χρόνων, που λένε.
Προχθές ο Κυριάκος Μητσοτάκης
κάλεσε τον λαό σε δημοκρατική εγρήγορση. Την περασμένη Κυριακή ο Θεόδωρος
Πάγκαλος πρότεινε τη δημιουργία μιας δημοκρατικής πανστρατιάς, με επικεφαλής
τον Κυριάκο Μητσοτάκη, για την αντιμετώπιση της εκτροπής. Μήπως ήρθε η ώρα;
Μήπως τη δημοκρατική εγρήγορση του λαού θα τη δημιουργήσει η δημοκρατική
εγρήγορση της πολιτικής ηγεσίας;
Αν ο κ. Τσίπρας δεν θέλει να τον
περιφέρουν σαν τον παλαιοημερολογίτη μητροπολίτη πολιτικά νεκρό πάνω στον θρόνο
του πρωθυπουργού, αργά ή γρήγορα θα καταφύγει στις κάλπες.
Ελπίδα του, να
προκαλέσει πολιτική κρίση μετεκλογικά με τον ίδιο ζωντανό. Αυτό είναι το
λογικό. Στη ζωή, όμως, δεν είναι όλα λογικά. Διότι υπάρχει και το άχτι που,
όπως απέδειξε η αντίδραση στην απόφαση του ΣτΕ, είναι πάντα ζωντανό. Δεν
δείχνουν να τους νοιάζει ότι τσαλαπατώντας τους θεσμούς θέτουν εαυτούς εκτός
δημοκρατικού τόξου. Ισως γιατί στόχος τους είναι να θέσουν τη χώρα εκτός
ευρωπαϊκού τόξου, κοινώς εκτός πολιτισμένου κόσμου.
.png)
