,Η παγίδα της συναίνεσης

Να, λοιπόν, που αιφνιδίως, μετά τους «Τσολάκογλου» και τους «γερμανοτσολιάδες» βρεθήκαμε στον αστερισμό της συναίνεσης. Μόνο που δεν ξέρω αν θα πρέπει να γελάμε ή να κλαίμε. Γιατί, βέβαια, η όλη υπόθεση μυρίζει υποκρισία από μακριά.

Η συναίνεση για τον υποψήφιο πρόεδρο, για παράδειγμα, που πρότεινε ο κ. Τσίπρας δεν ήταν παρά ένα τρικ του ΣΥΡΙΖΑ για να μασκαρέψει τη βαθιά διχαστική του απόφαση να εκβιάσει πρόωρες εκλογές.

Παρ' όλα αυτά το ζήτημα της συναίνεσης, στο ένα θέμα για το οποίο είναι πραγματικά αναγκαία, τη διευθέτηση του χρέους, έχει μπει πλέον στο τραπέζι. Οχι από την καλή προαίρεση της αντιπολίτευσης. Το καθοριστικό στοιχείο ήταν η έκρηξη των σπρεντ με το που ανακοίνωσε η κυβέρνηση την πρόθεσή της να βγούμε από το Μνημόνιο.

Ξαφνικά ολόκληρη η χώρα συνειδητοποίησε πως όσα λέγονταν τόσα χρόνια για τις αγορές δεν ήταν κινδυνολογία, αλλά η σκληρή πραγματικότητα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Και η -προσωρινή;- ανακοπή της δυναμικής που είχε αρχίσει να εμφανίζει ο ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις ίσως σχετίζεται με αυτήν τη συνειδητοποίηση.

Το κατάλαβαν και ορισμένα στελέχη από την ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ετσι όλο και πιο πολύ προσπαθούν να αλλάξουν την εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ. Να τον εμφανίσουν όχι πια σαν κίνημα διαμαρτυρίας, αλλά σαν δύναμη ευθύνης που εγγυάται την πολιτική σταθερότητα και αποτελεί τον πιο αξιόπιστο συνομιλητή για τους Ευρωπαίους εταίρους. 

Το αν λένε την αλήθεια είναι άλλο ζήτημα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ωστόσο, το ζήτημα της συναίνεσης προκύπτει εκ των πραγμάτων - αν, βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ αναδειχθεί πρώτο κόμμα χωρίς αυτοδυναμία.

Γενικώς η συναίνεση, όπως και η σωτηρία της ψυχής άλλωστε, είναι «πολύ μεγάλο πράγμα». Ορισμένες φορές, ωστόσο, μπορεί και να αποδειχθεί παγίδα, ιδίως αν ξεπεράσουμε την επιχειρηματολογία του τύπου καλύτερα υγιής και πλούσιος παρά φτωχός και ασθενής.

 Στο ζήτημα του χρέους συγκεκριμένα, αν ο ΣΥΡΙΖΑ σχημάτιζε κυβέρνηση μειοψηφίας, η αντιπολίτευση θα μπορούσε εύκολα να μπει στον πει­ρασμό να αποδεχθεί ως «διαπραγμα­τευτικό στόχο» τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του και να τον αφήσει να βγάλει μόνος του το φίδι από την τρύπα. 

Ανεβάζοντας τον πήχυ και βάζοντάς τον απέναντι στα δικά του λόγια θα του έθετε το δίλημμα είτε να υποχρεωθεί σε ταπεινωτική υποχώρηση, είτε να οδηγήσει τη χώρα σε περιπέτειες. Ετσι, όμως, θα μπορούσε εύκολα να δημιουργηθεί μία δυναμική αποσταθεροποίησης με απρόβλεπτες συνέπειες.

Η άρρητη υπόθεση πολλών όψιμων υποστηρικτών του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι άλλα λέει τώρα και άλλα θα κάνει. Οτι τελικώς ο ρεαλισμός θα επικρατήσει. Σαν επιχειρηματολογία -ψηφίστε τον, μην πιστεύετε τι λέει- δεν ακούγεται πολύ τιμητική. Δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς δημοκρατική χώρα όπου η αναξιοπιστία των λόγων αποτελεί επιχείρημα υπέρ ενός κόμματος. 

Το χειρότερο, όμως, είναι ότι ο εικαζόμενος ρεαλισμός δεν προκύπτει και από τα πράγματα. Μόλις προχθές ο κ. Γ. Μηλιός, εκ των οικονομικών γκουρού του κόμματος, σημείωνε ότι ο δανεισμός από την Ευρώπη πηγαίνει εξ ολοκλήρου στην εξόφληση των τόκων, γι' αυτό- τόνιζε- οι εταίροι δεν μπορούν να μας εκβιά­σουν. 

Πώς θα αντιδρούσε, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στο ενδεχόμενο οι διαπραγματεύσεις για διαγραφή του χρέους να οδηγηθούν σε αδιέξοδο; Θα έκανε πίσω, με την αντιπολίτευση να τον λοιδορεί ή θα τα έπαιζε όλα για όλα; Και για να μη νομίσει κανείς ότι μόνο οι αριστεριστές εκ των στελεχών του είναι ο κίνδυνος, μην ξεχνάμε ότι ο σοβαρός Δραγα­σάκης μίλησε πρώτος για δημοψήφισμα.

Συναίνεση, λοιπόν, ναι, αλλά σε ποια βάση. Για να έχει αντίκρισμα, για να κάνει καλό στον τόπο, και όχι απλώς στα κόμματα, θα χρειαστεί απεμπλοκή της διαπραγμάτευσης για το χρέος από την κομματική αντιπαράθεση. 

Ανατροπή, δηλαδή, όλης της έως τώρα λογικής της αντιπολίτευσης. Συναίνεση αντιθέτως, με προσχώρηση στη λογική και την επιχειρηματολογία του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι καταστροφή.

 ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΚΑΨΗΣ