.Καθρέφτης του συστήματος είσαι Τσίπρα και του μοιάζεις…

Θυμάμαι το βράδυ της 25^ης Ιανουαρίου όταν κάποιος με ρώτησε αν απόψε αρχίζει η επόμενη εποχή στην ελληνική ιστορία. Τότε απάντησα πως δεν είμαι σίγουρος για το αν αρχίζει ο επόμενος κύκλος, η Νέα Μεταπολίτευση, αλλά νομίζω πως αρχίζει να κλείνει ένας κύκλος, ο Μεταπολεμικός. Σήμερα το μόνο που έχει αλλάξει μετά από 100 και πλέον μέρες της νέας διακυβέρνησης είναι το «νομίζω» το οποίο έχει γίνει «είμαι σίγουρος».

Με την ανάληψη της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ κατέπεσαν μια σειρά από μεταπολεμικούς μύθους. Την «αριστερά» δεν θα την αφήσουν ποτέ να κυβερνήσει, την «αριστερά» την πολεμάνε τα κυκλώματα και τα πολεμάει κι αυτή, οι «αριστεροί» είναι ηθικοί και δεν βολεύουν τους δικούς τους κ.ο.κ. Πλέον ο καθένας καταλαβαίνει πως ήταν μύθοι. Μύθοι τους οποίους η ίδια η αριστερά κατασκεύασε για να εδραιώσει το μεταπολεμικό ηθικό πλεονέκτημα του ηττημένου του εμφυλίου. 

Και κυρίως κατέπεσε το επιχείρημα πως όταν η αριστερά καταλάβει την εξουσία θα υπάρξει ευημερία και κοινωνική δικαιοσύνη διότι είναι σαφές πως δεν υπάρχει και ούτε πρόκειται και να υπάρξει με πρωθυπουργό τον Τσίπρα. Και αυτό γιατί όσο παραμένει το δόγμα του μεταπολεμικού συστήματος για τα αποπαίδια του ιδιωτικού τομέα είναι προφανέστατο ότι ο όρος κοινωνική δικαιοσύνη αποτελεί ανέκδοτο.

Η μεγαλύτερη ίσως απάτη που καλλιέργησε το μεταπολεμικό πολιτικό σύστημα ήταν πως καθιέρωσε στη συνείδηση του πολίτη πως αυτός φταίει για το μεγάλο δημόσιο διότι όλοι θέλουν να δουλέψουν στο δημόσιο. Ο Έλληνας έχει κάνει πολλές κουταμάρες με την ψήφο το και φταίει για πολλά, αλλά όχι για αυτό. 

Γιατί ποιος έχων σώας τας φρένας και χωρίς οικογενειακή παράδοση θα πει πως είναι καλύτερο να δουλέψει στον ιδιωτικό τομέα όταν εκεί δουλεύει με ανασφάλεια και με χαμηλότερες αμοιβές ενώ στο δημόσιο θα αμείβεται καλύτερα και θα έχει και εργασιακή ασφάλεια; Ποιος μπορεί να κατηγορήσει κάποιον που θα επιλέξει το δεύτερο; Είναι αυτό κοινωνικός ψυχαναγκασμός ή είναι μια λογική επιλογή;

Αυτός που είναι υπεύθυνος για το τεράστιο δημόσιο είναι το μεταπολεμικό πολιτικό σύστημα σε όλες του τις εκφάνσεις. Από τη Χούντα μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ. 

Από την άκρα αριστερά μέχρι την άκρα δεξιά. Και αυτό γιατί όλοι βάσισαν την πρότασή τους πάνω στη διαχείριση του κράτους και όχι στη δημιουργία μιας χώρας και μιας οικονομίας ισχυρής και αυτοδύναμης η οποία να δημιουργεί και όχι να περιμένει τα πάντα από το κράτος. ΟΛΟΙ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ. Από κτίσεως της νεοελληνικής Βαβυλώνας τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια.

Από τα πρώτα εκείνα χρόνια στην Ελλάδα κατίσχυσε μια παραφθορά του Σοσιαλισμού όπου το Άγιο Δισκοπότηρο των πολιτικών δυνάμεων υπήρξε η διανομή του κρατικού χρήματος δια του ελέγχου του κρατικού μηχανισμού.

 Και ο βασικός τρόπος απόσπασης της ψήφου του ελληνικού λαού ήταν με την υπόσχεση της συμμετοχής του στον δημόσιο τομέα και την αλλαγή της προσωπικής του θέσης από τα αποπαίδια του κράτους στους ευνοούμενούς του. 

Η δεξιά επένδυσε στην σπανιότητα αυτής της ευκαιρίας (μόνο μαζί μας μπορεί να έχεις κάποια ελπίδα και όχι με τους άλλους) ενώ η Κεντροαριστερά στον πληθωρισμό αυτής της ευκαιρίας (αν έρθεις μαζί μας κι εσύ θα έχεις αυτή την ευκαιρία). 

Η δε αριστερά πληθώρισε μεν ασύστολα (όλοι θα έχετε την ευκαιρία) αλλά λόγω της αδυναμίας της να καταλάβει την εξουσία επένδυσε περισσότερο στους μύθους της που αναφέρθηκαν πιο πριν. Οι οποίοι ήταν ψευδείς. 

Αλλά με αυτούς απέκτησε το ρόλο της συνείδησης του συστήματος (έτσι όπως τα λένε οι αριστεροί πρέπει να είναι τα πράγματα αλλά δεν γίνεται) και μέσω αυτού του ρόλου κατάφερε να εισχωρήσει στις αστικές παρατάξεις, τόσο ιδεολογικά ελέγχοντας τα δόγματα της πολιτικής στην Ελλάδα, όσο και σε επίπεδο πολιτικού προσωπικού δια της μεθόδου του εισοδισμού. 

Θα εκπλαγείτε αν μάθετε πόσα στελέχη του ΕΑΜ έπαιξαν κεφαλαιώδη ρόλο σε ολόκληρη (και της επταετίας συμπεριλαμβανομένης) ιστορία του μεταπολεμικού κράτους και της κοινωνίας (όχι μόνο στην πολιτική).

Απευθείας απόγονος αυτής της εισοδιστικής, αστικής και συστημικότατης αριστεράς είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι ευνοούμενοι (trustees) των ελίτ και σε μεγάλο βαθμό μέλη αυτών των ελίτ. Ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι το ΚΚΕ, γιατί αυτό όσο κι αν διαφωνεί κανείς μαζί του είχε τη λεβεντιά να στηρίξει ανοιχτά τις απόψεις του μέχρι σήμερα πληρώνοντας πολλάκις το τίμημα αυτής του της στάσης. 

Η «αριστερά» λοιπόν αυτή υπήρξε πάντοτε το πάρθιο βέλος στη φαρέτρα του πολιτικού συστήματος και εδραίωσε τη θέση της κατά τη Μεταπολίτευση όπου «η γενιά του Πολυτεχνείου» πλημμύρισε το κράτους και τους μηχανισμούς των εξουσιών (και των τεσσάρων) διαφοροποιώντας την μεταπολιτευτική εποχή από τη μεταπολεμική, κυρίως στα δευτερεύοντα στοιχεία της, και ξεγελώντας μας όλους πως η Μεταπολίτευση ήταν κάτι άλλο από το προδικτατορικό κράτος.

 Ενώ δεν ήταν! Και σαφής ένδειξη για αυτό είναι ότι ακόμα στην ουσία χρησιμοποιούμε το σύνταγμα του 1953 με λίγες αλλαγές. Στην ουσία η μόνη αλλαγή ήταν πως αλλάξαμε τον Βασιλιά με τον Πρόεδρο. 

Αλλιώς το σύνταγμα είναι πρακτικά το ίδιο.

Η διαρκής ισχυροποίηση της αριστεράς κατά τη μεταπολεμική περίοδο και η ολοκληρωτική της επικράτηση στην Παιδεία και τον Πολιτισμό (μην κρυβόμαστε..) σταδιακά μετέβαλαν τον ρόλο της και από συνείδηση του συστήματος έγινε η εφεδρεία του.

 Όταν πια δεν υπήρχαν οι κομμουνιστές σαν διεθνές μπλοκ και είχε στην ουσία εκλείψει ο κομμουνιστικός κίνδυνος άρχισε να ωριμάζει η ιδέα πως αφού πλέον δεν αποτελούν κίνδυνο τότε γιατί να μην μετέχουν της εξουσίας.

 Και το πείραμα έλαβε χώρα τον Ιούνιο του 1989 με τη συγκυβέρνηση ΝΔ-Ενιαίου Συνασπισμού αφήνοντας τεράστια τραύματα και στα δύο κόμματα. Βέβαια η «αριστερά» κατάφερε να φορτώσει με μεγάλη επικοινωνιακή μαεστρία τη συγκυβέρνηση στο ΚΚΕ πράγμα ιδιαζόντως μυστηριώδες, ειδικά όταν υπουργοί εκείνης της κυβέρνησης ήταν ο Δραγασάκης και ο Κουβέλης. 

(Για τα τραύματα της δεξιάς η συζήτηση αν ποτέ ανοίξει θα είναι πολύ μεγάλη και ενδιαφέρουσα αλλά δεν είναι της παρούσης…) Τελικά ο ΣΥΝ κατάφερε να διατηρήσει αν και εκλογικά πτωχός το ρόλο τόσο της συνείδησης του συστήματος όσο και της εφεδρείας.

Και όταν η λειτουργία του πολιτικού συστήματος κατέρρευσε κλήθηκε ως εφεδρεία χρησιμοποιώντας το ισχυρότατο επιχείρημα ότι αυτοί δεν κυβέρνησαν ποτέ, άσχετα αν μετείχαν σε σημαντικό ποσοστό στη νομή της εξουσίας με πολλούς και διαφόρους τρόπους (το κόμμα άλλωστε με το μικρότερο ποσοστό ανεργίας πριν το μνημόνιο).

Μετά την προσπάθεια Σαμαρά να διασώσει το σύστημα και την παράταση που το σύστημα και η χώρα πήρε χάρη στη διακυβέρνησή του διεφάνει ο κίνδυνος της ανατροπής της δυσλειτουργικής πυραμίδας της μεταπολεμικής Ελλάδας, της οριστικής αλλαγής της κοινωνικής διαστρωμάτωσης, η οποία θα σήμαινε και το τέλος του μεταπολεμικού συστήματος.

 Η δοκιμασία του μνημονίου θα έφερνε στο προσκήνιο αυτούς που θα επιβίωναν της κρίσης οι οποίοι θα δημιουργούσαν την νέα εθνική αστική τάξη. 

Και από τη στιγμή που αυτοί θα έβρισκαν μια νέα εργατική τάξη θα μπορούσαν να παράγουν και συνεπώς να πάρουν τον έλεγχο της οικονομικής και κατόπιν της πολιτικής εξουσίας εγκαινιάζοντας την νέα περίοδο της ελληνικής ιστορίας, αυτήν που κακώς ονομάσαμε Νέα Μεταπολίτευση καθώς οι ρίζες του παλαιού καθεστώτος βρισκόντουσαν στις αρχές της δεκαετίας του ΄50. 

Το σύστημα δεν θα μπορούσε να το επιτρέψει αυτό. Γιατί ήξερε πολύ καλά πως όποιος Έλληνας επιβίωνε μετά το μνημόνιο, τους Έλληνες πολιτικούς μετά θα τους είχε για κολατσιό.

Κι έτσι η κυβέρνηση Σαμαρά δεν ξεπέρασε το σκόπελο της εκλογής προέδρου για να αναλάβουν οι εφεδρείες του συστήματος τη διακυβέρνηση της χώρας. Τότε ήταν που πολλοί από εμάς πίστεψαν πως η αριστερά θα ξεκίναγε την νέα εποχή με τους δικούς της όρους.

 Με τη διθυραμβική υποδοχή του Τσίπρα ως Μεσσία. Ακόμα θυμάμαι έναν «σχολιαστή» να μιλάει για «τον θρίαμβο μιας γενιάς» και ξέρω πως μίλαγε και για τη δικιά μου γενιά (είμαι 36 ετών) και ξέρω επίσης πως τον Τσίπρα τον βλέπει σαν λύση απελπισίας, όχι σαν τον θρίαμβό της…

Αλλά οι εφεδρείες του βαθέος μεταπολιτευτικού ή καλύτερα του βαθέος μεταπολεμικού κράτους απέτυχαν. Το βλέπουμε όλοι. Το μνημόνιο ξανάρχεται και η γη τρέμει. Γιατί η αιτία της αποτυχίας δεν ήταν το μνημόνιο αλλά ο τρόπος λειτουργίας της Ελλάδας. Και όσο αυτός δεν αλλάζει, τόσο το μνημόνιο θα επανέρχεται. Όλο και πιο βάρβαρο. Μέχρι οι Έλληνες να αποδεχτούν τι φταίει.

Όχι να καταλάβουν αλλά να το αποδεχτούν. Γιατί το έχουν ήδη καταλάβει. Αν δεν αποδεχτούν πως πρέπει οι άνεργοι να δουλέψουν στον ιδιωτικό τομέα και μάλιστα στην παραγωγή ως βιομηχανικοί εργάτες λόγου χάρη και πως για να γίνει αυτό θα πρέπει να ηττηθεί το υπάρχον πολιτικό σύστημα στο δόγμα του για την υπεροχή του δημοσίου τομέα, τότε δεν γίνεται τίποτα. 

Αλλά αυτό το σύστημα δεν θα το επιτρέψει γιατί οι νέοι εργοδότες, η νέα εθνική αστική τάξη, θα είναι αυτοί που θα καταλάβουν την εξουσία και θα τους την αφαιρέσουν.

Ο Τσίπρας με την εκλογή του και το επικοινωνιακό μπαράζ που την ακολούθησε άφησε υποσχέσεις και δημιούργησε ένα πολιτικό κεφάλαιο. Μέσα σε 100 ημέρες το μετέτρεψε σε χαρτοπόλεμο. Και μαζί με το πολιτικό κεφάλαιο του Τσίπρα τελειώνει και το πολιτικό κεφάλαιο του μεταπολεμικού κράτους, η πτώση του οποίου θα μας οδηγήσει στην επόμενη μέρα. Κάπως έτσι τελειώνει η μεταπολεμική Ελλάδα.

Και αυτό δεν γίνεται γιατί ο Τσίπρας δεν έχει την ποιότητα ή την ικανότητα. Αυτές αποδεδειγμένα πλέον μετά τα πρώτα δείγματα διακυβέρνησης δεν τις έχει. Είναι γιατί ο Τσίπρας είναι σαρξ εκ της σαρκός του βαθέος συστήματος εξουσίας.

Καθρέφτης του συστήματος είσαι Τσίπρα και του μοιάζεις…