.Περί «θεσμικής δυσαρμονίας»... Εξευτελισμός της δημοκρατίας και της λειτουργίας των κοινοβουλευτικών θεσμών

Το πρόβλημα που λέγεται «θεσμική δυσαρμονία» όπως αυτό διατυπώθηκε από τον Τσίπρα για τη στάση της πρόεδρου της Βουλής Ζωής Κωνσταντοπούλου είναι ένα το κρατούμενο για τη σημερινή κατάντια της λειτουργίας του κοινοβουλευτικού μας πολιτεύματος.

Όμως πίσω από την κόντρα μεταξύ της Κωνσταντοπούλου και του Τσίπρα που παίρνει και χαρακτήρα αντιπαράθεσης μεταξύ εκπροσώπων των θεσμών της δημοκρατίας και μάλιστα ανάμεσα στους δεύτερο και τρίτο τη τάξη ανώτατο πολιτειακό παράγοντα της χώρας που ανήκουν και στο ίδιο κόμμα 

μάλιστα, κρύβονται πολύ πιο σοβαρά ζητήματα για τη λειτουργία της ίδιας της δημοκρατίας και της σχέσης του κοινοβουλίου με την κοινωνία. Επί της ουσίας έχουμε μια οξύτατη κρίση πολιτικής αντιπροσώπευσης της κοινωνίας σε επίπεδο θεσμικής λειτουργίας της βουλής.

Δεν είναι απλά η αντανάκλαση της εσωκομματικής κρίσης του ΣΥΡΙΖΑ που βρίσκεται αντιμέτωπος σε κυβερνητικό επίπεδο με τις αντιφάσεις της στρατηγικής του και πρακτικά έχουμε οδηγηθεί στο παράδοξο μιας κυβέρνησης μειοψηφίας, 

που για να πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους έχει πέσει και απλά υποδυόμαστε ότι υπάρχει μόνο και μόνο γιατί αυτή την κυβέρνηση δεν θέλει να τη ρίξει η αντιπολίτευση και η εσωκομματική αντιπολίτευση της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ.

Δεν είναι απλά τα διαφορετικά πολιτικά σχέδια και φιλοδοξίες του Τσίπρα και της Ζωής Κωνσταντοπούλου για το πολιτικό τους μέλλον. Είναι κάτι περισσότερο και αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι υπερβαίνει αυτή η αντιπαράθεση τους πρωταγωνιστές της και τα πρόσωπα που μετέχουν σ’ αυτή.

Το γεγονός είναι ότι για πρώτη φορά από την οικονομική κρίση και την επιβολή των μνημονίων έχουμε μια τέτοια αναντιστοιχία ανάμεσα στην στάση της πλειοψηφίας των βουλευτών με την εκφρασμένη θέληση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού όπως αποτυπώθηκε στις εκλογές του Ιανουαρίου και ακόμα περισσότερο στο δημοψήφισμα, ότι γνώμη και αν έχει κανείς γι’ αυτό το δημοψήφισμα, για την εγκυρότητά του (μια εβδομάδα προεκλογικής περιόδου κλπ), για το ερώτημα που τέθηκε (ασαφές ή μη κλπ).

Για να είμαστε απόλυτα ακριβείς οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι η ελληνική κοινωνία έχει εξουθενωθεί, έχει εξαθλιωθεί από την πολιτική των μνημονίων, όσο και αν αυτά από την άλλη μεριά θα μπορούσε κανείς να τα θεωρήσει αναγκαία για την παραμονή της χώρας στο ευρώ. 

Η κοινωνία, η πλειοψηφία των πολιτών έχει κουραστεί να φορτώνεται άλλο τα σπασμένα της κρίσης και χωρίς να βλέπει πουθενά φως στον ορίζοντα. Αυτή είναι η πραγματικότητα και πρέπει κανείς να βρει το θάρρος να την παραδεχτεί αν θέλει να παρέμβει αποτελεσματικά και να την αλλάξει.

Ότι και αν πιστεύει κανείς είναι αδιαμφισβήτητο ότι η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν αντέχει άλλο τα μνημόνια και αυτό εξέφρασαν με απόλυτο τρόπο οι 6 στους δέκα Έλληνες, αλλά και οι άλλοι 4 του ΝΑΙ ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, δεν ψήφισαν υπέρ των μνημονίων.

Σε κάθε περίπτωση το κύριο πρόβλημα αυτή τη στιγμή και ασχέτως των τυχοδιωκτισμών του Τσίπρα και της κυβέρνησης είναι ότι ο Ελληνικός λαός πήρε μέρος σε ένα δημοψήφισμα με συμμετοχή μάλιστα τέτοια, που από τη στιγμή που δεν αμφισβητήθηκε εμπράκτως η νομική εγκυρότητά του και η πολιτική του νομιμοποίηση το αποτέλεσμά του θα έπρεπε να είναι δεσμευτικό για τη βουλή και το νομοθετικό της έργο.

Ε, λοιπόν εδώ συμβαίνει το πλέον παράδοξο.

 Ο Τσίπρας που καλούσε σε υπερψήφιση του ΟΧΙ στις προτάσεις των δανειστών και επί της ουσίας σε ΌΧΙ σε νέο μνημόνιο νομοθετεί, παραβιάζοντας το δεσμευτικό σύμφωνα με το Σύνταγμα της χώρας δημοψήφισμα, το ακριβώς αντίθετο. 

Και εδώ πάνω πατάει η στάση της Ζωής Κωνσταντοπούλου ως προέδρου της βουλής.

Επιπλέον για όσους θέλουν να υπερασπιστούν τον κοινοβουλευτισμό και να μη δίνουν λόγο ύπαρξης στα Χρυσαύγουλα θα πρέπει να παραδεχτούν ότι αυτή η συνεχής επί χρόνια λειτουργία της βουλής με όρους εκτάκτου ανάγκης

 όπου ο κανονισμός της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και το Σύνταγμα της χώρας θεωρούνται περίπου πολυτέλεια και αποκτούν διακοσμητικό ρόλο και απλά διεκπεραιώνουν και επικυρώνουν την επιβολή της θέλησης των δανειστών δεν μπορεί να τραβήξει για πολύ.

 Και δεν μπορεί να τραβήξει για πολύ γιατί όχι μόνο οδηγούν σε ένα συνεχές αδιέξοδο τη δημοκρατία αλλά βυθίζουν στο ίδιο αδιέξοδο και την οικονομία και την κοινωνία και πρώτα από όλα τους πολίτες αυτής της χώρας και μάλιστα τους πιο φτωχούς πολίτες της χώρας που αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο τα τελευταία χρόνια.

Κάποια στιγμή αυτοί οι πολίτες που είναι η συντριπτική πλειοψηφία θα βαρεθούν να ταλανίζονται μέσα σ’ αυτό το λαβύρινθο και τότε κανείς δεν ξέρει πως θα ξεσπάσει η οργή τους. 

Το βέβαιο είναι ότι θα ξεσπάσει σε συνθήκες εξευτελισμού της ίδιας της δημοκρατίας και της λειτουργίας των κοινοβουλευτικών θεσμών και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο.