.Στηρίξτε τον Τσίπρα

Τραϊανού Χατζηδημητρίου 

Ο πρωθυπουργός ανέλαβε την ευθύνη και προχώρησε σε μια επώδυνη συμφωνία, απείρως βαρύτερη σε μέτρα και αφαίμαξη εισοδημάτων, από ό,τι αν την έκανε τον Φεβρουάριο, τον Απρίλιο ή προ δημοψηφίσματος. Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα... Στην πολιτική, ούτως ή άλλως, όλα εδώ πληρώνονται. Ακόμη κι αν πληρωθούν από όλους μας.

Η πραγματικότητα είναι «πολύ ξεροκέφαλη» για να την προσπερνάς ατιμώρητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ απομυθοποιήθηκε. Μαζί και η ψευδαίσθηση ότι υπάρχουν εύκολες λύσεις. «Δεν υπάρχει βασιλική οδός προς τη Γεωμετρία», έλεγε ο Ευκλείδης.

 Ούτε στην «εφηρμοσμένη» πολιτική. Χωρίς σχέδιο, καθαρούς κανόνες και σκληρή δουλειά. Με υπερτονισμένο, σε λαθεμένη βάση, έναν εθνικό εγωϊσμό. Σε έναν κόσμο που μέρα με τη μέρα ενοποιείται και διαφοροποιεί ταχύτατα τον καταμερισμό της εργασίας.

Η πολιτική όμως δεν είναι μάθημα ηθικής. Δεν μπορούν κάποιοι να επιχαίρουν και στο όνομα μιας δήθεν δικαίωσης να βγάζουν την ουρά τους απέξω.

 Κι όσοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν ότι τσαλακώθηκε ανεπιστρεπτί η αριστερή θεώρησή τους, να τους θυμίσω ότι ο Λένιν στην πολιτική διαδρομή του, άλλαξε πολλές φορές θέση για το ίδιο θέμα και κατέληξε σοφά, σε ένα «εργαλείο δράσης»: «Συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης». Αν δουν τη συμφωνία από αυτό το πρίσμα, ίσως αντιμετωπίσουν το είδωλό τους στον καθρέφτη με άλλη οπτική γωνία.

Τα πολιτικά κόμματα του ευρωπαϊκού τόξου και οι βουλευτές τους, οφείλουν να στηρίξουν χωρίς τσιριμόνιες την κοινή υπόθεση, δηλαδή την υλοποίηση της συμφωνίας. Και ελληνική «μαγκιά» αυτή τη φορά θα είναι να συνεννοηθούν οι πολιτικές δυνάμεις και χωρίς να κρύψουν τις διαφορές τους ή τα κοινωνικά συμφέροντα που θέλουν να εκπροσωπούν, να συνεργαστούν στα μείζονα. 

Όχι για 2-3 μήνες. Αλλά για δύο τουλάχιστον χρόνια. Να κάνουν το δικό τους «μνημόνιο συνεργασίας». Ακολουθώντας όσα αλλού είναι αυτονόητα. ΄Όσα πρόσφατα έκαναν οι πολιτικές δυνάμεις σε Ιρλανδία και Πορτογαλία.

 Ώστε να ολοκληρώσουν το πρόγραμμα ακόμη και νωρίτερα από ό,τι προβλέπεται. Να φανεί το «γύρισμα» στην οικονομία και να αποδώσει με μείωση της ανεργίας πριν από όλα. Να εκπονηθεί και εφαρμοστεί ένα πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Να γίνει η Ελλάδα μια «κανονική» χώρα, όπου το κράτος θα θέτει τους σταθερούς κανόνες και θα ελέγχει, αλλά δεν θα επιχειρεί, πλην εξαιρέσεων. Όπως σε όλον τον αναπτυγμένο κόσμο, αυτήν την πτυχή θα την αφήσει στον ιδιωτικό τομέα.

Αν ως αποτέλεσμα της αποδοχής ενός τέτοιου σκληρού «μνημονίου», αποδεχθούμε ότι στη χώρα δεν υπάρχουν «προδότες» και ριψάσπιδες, αλλά πολιτικοί που κάνουν, που πρέπει να κάνουν, δύσκολες επιλογές σε «κινούμενη άμμο», και ότι πάνω από το προσωπικό και το κομματικό συμφέρον, είναι -πρέπει να είναι- το όφελος της πατρίδας, τότε μπορεί η κρίση να αφήσει πίσω της κάτι καλό: τη συντριβή του παλιού κομματικού πελατειακού συστήματος που είναι η «γάγγραινα» της Ελλάδας και την έστω δειλή εμφάνιση μιας νέας ελπιδοφόρας πολιτικής εκπροσώπησης, χωρίς ρετσέτες, ιδεοληψίες και κολλήματα, που θα μπορεί να συζητά και να σχεδιάζει επί της ουσίας, να συνεργάζεται και να συγκρούεται, αλλά κυρίως να εφαρμόζει πολιτικές για το «γενικό συμφέρον» των πολιτών και της πατρίδας, σε βάρος των συντεχνιών και όσων απομυζούν ακόπως επί χρόνια τους χυμούς αυτής της χώρας.