Ο κύριος Γιάννης Δραγασάκης είναι μια αρχετυπική
φιγούρα υπερτιμημένου προσώπου στην ελληνική πολιτική σκηνή και κοινωνία. Θα
έλεγα ότι είναι ο ιδανικός πρωταγωνιστής για το νεοελληνικό ψυχόδραμα με τίτλο
"Θέλω να δείχνω κάτι (πολύ) περισσότερο από αυτό που πραγματικά
είμαι".
Για τον μέσο Έλληνα, το δράμα έλαβε χώρα κυρίως σε αντιπροσωπείες πολυτελών αυτοκινήτων, σε εργολαβικά γραφεία, σε κοσμηματοπωλεία και σε μπουτίκ. Όπου άνθρωποι κινούμενοι με συμπεριφορές νευρωτικού συνωστίζονταν για να αγοράσουν, αντίστοιχα, αυτοκίνητα, εξοχικά, πανάκριβα ωρολόγια αρμόζοντα σε βαλάντια εκατομμυριούχων, ενδύματα οίκων υψηλής ραπτικής και τιμολόγησης.
Αγοράζοντας στην ουσία μια κοινωνική εικόνα ανώτερη από τις πραγματικές οικονομικές τους δυνατότητες, ανώτερη από το αδήριτο κοινωνικό τους αντίκρυσμα, με μια λέξη αγοράζοντας ένα "φαίνεσθαι" ανώτερο από το "είναι" τους.
Οι περισσότεροι, σήμερα, δυστυχώς για τους ίδιους και όχι μόνο, εμπίπτουν στην κατηγορία "καθυστερημένο" ή "κόκκινο δάνειο". Καθώς εκείνες οι αγορές, δια κατοχής διαρκών ή παγίων καταναλωτικών αγαθών, ενός κοινωνικού καθεστώτος προς επίδειξη χρηματοδοτήθηκαν κυρίως από δάνεια.
Αν όμως για τους πολίτες η προσωπική ύβρις βρήκε προσωπική νέμεση, η προσωπική ύβρις των πολιτικών επέφερε, αλλοίμονο, νέμεση για τη συλλογικότητα. Γιατί η λύσσα των πολιτικών της ευρύτερης Αριστεράς, που αναδείχθηκαν μετά την Μεταπολίτευση, να ασκήσουν διακυβέρνηση, να επιδείξουν κάτι για το οποίο ήταν ανίκανοι, στοιχειοθέτησε τη σαραντάχρονη πολιτειακή εκτροπή η οποία καταχρέωσε και τελικά έσυρε τη χώρα δούλη στο διεθνές δουλεμπόριο, επιτρέποντας σε κάθε αλλοδαπό χειρουργό-σφαγέα να "κόβει και να ράβει" λύσεις-τομές πάνω στο εθνικό σαρκίο.
Μέχρι πριν τη δικτατορία, το κέντρο από όπου εκπορευόταν ο σχηματισμός και η ανανέωση της εγχώριας πολιτικής τάξεως ήταν το Παλάτι. Δευτερευόντως τα κόμματα, με την ανάδειξη κάποιων καινούριων προσώπων, από τους πλέον κοινωνικά ικανούς ή τους γόνους πολιτικών "τζακιών".
Ένα καθεστώς που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ελεγχόμενο. Ωστόσο, εκείνο το πατερναλιστικό καθεστώς, παρά τα εγγενή του μειονεκτήματα και τις ανισότητες, συγκρινόμενο με την μεταπολιτευτική φαυλοκρατία φαντάζει όαση αξιοκρατίας.
Η Μεταπολίτευση θα μπορούσε συνοπτικά να χαρακτηρισθεί μια αναίμακτη κοινωνική επανάσταση, όπου οι πληβείοι εκτόπισαν τους εκφυλισμένους μεν, εν τούτοις με βάση το ιστορικό αποτέλεσμα προτιμότερους, εγχώριους ψευδοπατρικίους. Επιβεβαιώνοντας εκείνες τις γιαγιάδες παλιότερα στα χωριά, οι οποίες παρότι αγράμματες διέθεταν την κοινωνική σοφία να συμβουλεύουν "παιδί μου, μην ψηφίσεις ποτέ νηστικόν" - αλλά ποιος τις άκουγε πλέον.
Μετά την Απελευθέρωση του 1821 δημιουργήθηκε μια κυβερνητική τάξη η οποία κατά το πλείστον αποτελείτο από απογόνους αγωνιστών, επιφανείς οικονομικά - διαπρέψαντες κυρίως στο εξωτερικό σε εμπόριο και ναυτιλία, νεο-φαναριώτες, μετα-κοτζαμπάσηδες, εθνικούς ευεργέτες και τον κύκλο τους. Κάποιους αγνούς, άλλους, αρκετούς, υπολογιστές και ιδιοτελείς.
Όμως το νεόκοπο Ελληνικό Κράτος θεμελιώθηκε κατά πολύ από την προσωπική προσφορά, σε κάθε πεδίο, στρατό, πολιτική, γράμματα, οικονομία, τέχνες, θεσμούς, μυριάδων αγνών, φλεγόμενων από την έλευση της Ανεξαρτησίας, πατριωτών, οι περισσότεροι από τους οποίους έμειναν ανώνυμοι στην Ιστορία. Οι οποίοι και έστησαν, παρόλη την ιστορική μεμψιμοιρία που συνήθως διακατέχει το δημόσιο λόγο, ένα αξιόλογο εθνικό κράτος. Πώς, για παράδειγμα, η εθνική παιδεία ακόμα παράγει επιστήμονες που διαπρέπουν διεθνώς;
Όλοι ετούτοι οι παραπάνω, αποτέλεσαν την "μαγιά" για τους ιθαγενείς "πατρικίους", την εθνική αστική τάξη η οποία αναπαραγόμενη, και εκφυλιζόμενη κατά τι σε κάθε γενιά, αναπαρήγαγε και το ελληνικό εθνικό κράτος. Παρά τις μειονεξίες τους, ήταν αταλάντευτοι φορείς της εθνικής ιδεολογίας και πρώτο τους μέλημα ήταν η υπηρεσία του εθνικού συμφέροντος, μέσα στο οποίο βέβαια συμπεριλάμβαναν και το προσωπικό τους ιδιοτελές.
Όταν στο πολιτικό τοπίο εμφανίσθηκε η Αριστερά ως έκφραση των πιο χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων, αυτούς καθόρισε ως αντιπάλους της στην επιδίωξη της να καταλάβει την εξουσία. Γνώριζαν ότι για καταλάβουν την εξουσία έπρεπε να "καθαρίσουν" τους καθεστωτικούς ταγούς. Το επεχείρησαν ένοπλα μετά την Κατοχή αλλά τελικά απέτυχαν λόγω εξωγενούς επεμβάσεως. Όμως κατά την "ερυθρά τρομοκρατία", από τον Νοέμβριο του 1944 έως τον Μάρτιο του 1945, το ΚΚΕ με την ΟΠΛΑ δολοφόνησε εκατοντάδες επιφανείς, τότε, αστούς. Με σημειολογική τη δολοφονία του Κίτσου Μαλτέζου, τελευταίου απογόνου του στρατηγού Μακρυγιάννη. Μπροστά στα μάτια του Λεωνίδα Κύρκου, ναι, εκείνου του κυρίου ο οποίος μεταπολιτευτικά φιλοτέχνησε την εικόνα του καλοκάγαθου πολιτικού-μουσικού με τη φυσαρμόνικα.
Η πρακτική ήταν ίδια με αυτήν ακριβώς του Στάλιν, ο οποίος "καθάρισε" στο Κατύν τον "ανθό" της Πολωνικής κοινωνίας, επιστήμονες, αξιωματικούς, πολιτικούς, με σκοπό να ηγεμονεύσει ύστερα στον πολωνικό χώρο.
Αυτό που δεν επέτυχαν τη δεκαετία του 1940-50 το πέτυχαν μετά το 1974, άοπλα. Κάθε "μουζίκος" άφησε γενειάδα, ώστε η φιγούρα του να παραπέμπει στην αντίσταση στην Κατοχή, ζώθηκε σαν φυσεκλίκια τη δήθεν αντίσταση κατά της δικτατορίας, την Νομική, το Πολυτεχνείο, και βγήκε στους δρόμους και στις πλατείες, να κάνει την προσωπική του μειονεξία πλεονέκτημα στην πορεία με προορισμό να απολαύσει χωρίς κόπο προνόμια που δεν άξιζε.
Όπλο τους η προπαγάνδα κατά της "επαράτου" Δεξιάς, στην οποία τους επετράπη να επιρρίψουν τα πάντα και να αποκτήσουν αυτό που ακόμα ανεμίζουν, το "ηθικό πλεονέκτημα". Μέσα σε έναν παροξυσμό πολιτικού συναισθηματισμού, με εμβατήρια, με συναυλίες, με θεατρικές παραστάσεις, με ταινίες, με βιβλία, με φεστιβάλ, όλα ποτισμένα από τις μολυσματικές ιδέες της Αριστεράς, κυρίευσαν το συλλογικό θυμικό και ιδίως αυτό της μεταπολιτευτικής νεολαίας η οποία θα έπαιρνε κατόπιν τα ηνία της κοινωνίας, και κατάφεραν να πλάσουν ένα δήθεν αλέκιαστο πρότυπο του "αριστερού αγωνιστή". Με αυτό όχημα, κατέλαβαν την εξουσία, όχι απολύτως το 1981, ολοκληρωτικά το 2015.
Χιλιάδες τενεκέδες ξεγάνωτοι έκαναν ρεσάλτο στην εξουσία. Και φτάσαμε να έχουμε υπουργό Υποδομών έναν στα εξήντα πέντε του αιώνιο φοιτητή, ο οποίος δεν αξιώθηκε να δημιουργήσει την παραμικρή προσωπική υποδομή, έναν λαφαζάνη (ερμηνεία στα Περσικά "κούφιος πολυλογάς", εξ ου και λαφαζανιές, ήτοι παρόλες) που πέρασε όλη του τη ζωή σε κομματικά γραφεία, σε ίντριγκες και ιδεολογικές φαντασιοπληξίες.
Φτάσαμε να έχουμε Υπουργό Υγείας έναν ο οποίος κατά την παράδοση του υπουργείου νόμισε ότι εκπέμπει καίρια πολιτική ειρωνεία, δηλώνοντας ότι "σήμερα παραδίδει ένας πατρίκιος και παραλαμβάνει ένας πληβείος". Μόνο που ο πολιτικός γυρολόγος κ. Κουρουπλής, ο οποίος ήδη έγινε ανέκδοτο, "Ποιοι είναι οι μόνοι που θα επιζήσουν μετά από πυρηνική καταστροφή; Βιολογικά οι κατσαρίδες και πολιτικά ο Κουρουπλής", με την φτωχή του αναλυτική ικανότητα δεν αντελήφθη ότι, τουλάχιστον για τον εαυτό του, φωτογράφιζε την πραγματικότητα, σαν να έβγαζε selfie. Αυτός και οι όμοιοί του είναι πληβείοι. Απόδειξη η τραγική ασχετοσύνη του η οποία απορήμαξε την δημόσια υγεία σε λίγους μήνες.
Όπως από τους αντιστοίχους του δεν έμεινε τίποτα όρθιο, από την Οικονομία μέχρι την Παιδεία και τον Πολιτισμό, ο οποίος κατέρρευσε σε μόλις δύο μήνες των ελέγχων διακίνησης κεφαλαίων.
Κι εδώ επιστρέφουμε σε αυτόν με το οποίο για σοβαρό λόγο ξεκινήσαμε, τον κ. Δραγασάκη. Ο οποίος θεωρείται το χωρίς εισαγωγικά βαρύ κυβερνητικό πεπόνι του ΣΥΡΙΖΑ. Ο πλέον σοβαρός, ο πλέον γνώστης, ο πλέον έγκυρος, τρομάρα μας.
Ο Δραγασάκης έχει δύο ικανότητες, χρήσιμες μεν κομματικά άχρηστες δε εθνικά. Πρώτον, έχει εξαιρετική πολιτική προσαρμοστικότητα και έχει έτσι επιβιώσει σε όλες τις καταστάσεις, από το ΚΚΕ απ' όπου ξεκίνησε μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεύτερον, παρότι με όλο του το πέρασμά από το London School of Economics βρίσκεται σε επίπεδο συνοικιακού λογιστή, έχει καταφέρει να πλάσει την δημόσια εντύπωση ότι είναι ισάξιος του John Maynard Keynes, μια ιερή αγελάδα των θεωρητικών τε και πρακτικών Οικονομικών.
Ο κ. Δραγασάκης λοιπόν μια ημέρα πριν από την ψήφιση του Τρίτου Μνημονίου προέβη στις πλέον συγκλονιστικές μετά τις 25 Ιανουαρίου αποκαλύψεις, που γίνονται συγκλονιστικότερες από το κούφιο πλην υπαρκτό, δημόσιο κύρος του. Δεν τα λέει ένας αμελητέος αλλά ο Αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως.
Από όλα όσα δήλωσε σταχυολογώ τρεις ενότητες.
Πρώτον, "Πιστεύαμε πως αν απειλούσαμε με έξοδο, οι Ευρωπαίοι θα τρόμαζαν. Αποδείχθηκε λάθος εκτίμηση. Πριν από 3 χρόνια μπορεί αυτό να ίσχυε, αλλά στο μεταξύ κι εκείνοι πήραν τα μέτρα τους. Προς έκπληξή μας ο κ. Σόιμπλε, πρότεινε αν θέλαμε να βγούμε από το ευρώ, να μας βοηθήσει κιόλας". Τα σχόλια περιττεύουν.
Δεύτερον, "αυτό που είχαμε πει το Γενάρη δεν το υλοποιήσαμε και κάποιος μπορεί να πει πως μένουμε για τις καρέκλες". Εδώ ο Δραγασάκης κάνει μια γνωστή πολιτική κουτοπονηριά, απευθυνόμενος σε ψηφοφόρους με διανοητικό επίπεδο το οποίο οδηγεί σε στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ. Προκαταλαμβάνει το ερώτημα που σχηματίζεται στον ακροατή όταν ακούει τί δηλώνει, δηλαδή "αφού αποτύχατε παταγωδώς γιατί κάθεστε;", και δίνοντας την απάντηση " κάποιος μπορεί να πει πως μένουμε για τις καρέκλες" θέλει να προκαταλάβει συναισθηματικά τον ψηφοφόρο, ότι να, και εγώ αναγνωρίζω ότι το σκέφτεσαι, επιδιώκοντας έτσι να αποσπάσει την αποδοχή του στο παρ' όλα αυτά να παραμείνουν στις καρέκλες!
Για το αν έχουν σημασία οι καρέκλες, σημειώνουμε ότι ο Αντιπρόεδρος της "πρώτη φορά Αριστερά" κυκλοφορεί με μια πολυτελέστατη BMW αν όχι εκείνη του κ. Βενιζέλου, αξίας λόγω θωράκισης 750.000 ευρώ για την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ είχε κάνει τον πολύ χαμό, τουλάχιστον μια ίσου εκτοπίσματος.
Τρίτον και κατά τη γνώμη μου το αποκαλυπτικότερο, "άλλο σημείο κυβερνητικής αδυναμίας, αποδείχθηκε η άγνοια των όρων διεξαγωγής της διαπραγμάτευσης, η οποία δεν γινόταν ελεύθερα, αλλά μέσω ενός ολόκληρου συστήματος «με κανόνες και επιτελεία»".
Μετάφραση : Πρώτο, κανένας μας, αφού περιθωριακοί των πάντων αρνητές είμαστε, δεν γνώριζε την τύφλα του από ευρωπαϊκές διαδικασίες. Και μ' όλα αυτά επαγγελθήκαμε μια "καλύτερη διαπραγμάτευση" κι εσείς, ζώα, μάς πιστέψατε.
Δεύτερο, το μόνο που γνωρίζουν οι ΣΥΡΙΖΑίοι από διαπραγμάτευση είναι μια καφενειακού τύπου συναλλαγή, όπου έρχεται ένας Κινέζος, προτείνει έναν φακό με πέντε ευρώ, "τρία" λέει ο ΣΥΡΙΖΑίος, ρελάνς "τέσσερα" ο Κινέζος και κλείνουν. Κάτι τέτοιο νόμιζαν οι πληβείοι ότι ισχύει στην Ευρώπη. Γι' αυτό ο Τσίπρας έβαζε μαντηλάκια και πήγαινε στις Συνόδους Κορυφής κάνοντας βαρύγδουπες δηλώσεις "προσερχόμαστε για πολιτική διαπραγμάτευση", δηλαδή "δώστε μας λεφτά χωρίς προτάσεις με οικονομικά στοιχεία".
Οι δηλώσεις Δραγασάκη κατέρριψαν όλους τους ισχυρισμούς που έχουμε ακούσει εδώ και εφτά μήνες, εξαέρωσαν όλα τα, χιλιάδες, non papers που έχει ξεφουρνίσει από το Μαξίμου ο Παππάς.
Και άφησαν ρεζουμέ αυτό που με επιμονή, γραφική ίσως για κάποιους, καταθέτουμε χρόνια : η Αριστερά είναι εξ ορισμού ανίκανη να κυβερνά, διότι συνιστά την πολιτική έκφραση των χαμηλών, προσωπικών, ικανοτήτων και δυνατοτήτων ατόμων και στρωμάτων.
Ποία άλλη ομολογία ανικανότητας από αυτή του Δραγασάκη θέλει να ακούσει η αντιπολίτευση για να την κάνει σημαία προς εκδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ από την εξουσία, αντί να χαριεντίζεται μαζί του χαιρετίζοντας την "ωρίμανσή" του;
'Η μήπως δεν βλέπουν τον απόλυτο ευτελισμό στον οποίο έχει οδηγήσει ο ΣΥΡΙΖΑ το Κοινοβούλιο, υποτίθεται ναό της αστικής δημοκρατίας; Τόσο με τις νομοθετικές ακροβασίες και τις προσωπικές αντιδικίες, που ακυρώνουν τη λειτουργία του επί της ουσίας οφειλόμενου να παραχθεί νομοθετικού έργου, αλλά και τους απαραίτητους κοινοβουλευτικούς ελέγχους.
Όσο και με την εμφάνιση των περισσοτέρων από αυτούς. Άπλυτοι, αξύριστοι, οικτρά ατημέλητοι, βγάζουν τα παπούτσια τους στην αίθουσα, ροχαλίζουν στα ορεινά, καπνίζουν όπου βρουν.
Έχουν μετατρέψει το Κοινοβούλιο σε ένα ρυπαρό φοιτητικό αμφιθέατρο της Μεταπολίτευσης όπου επιλύουν τις προσωπικές τους ιδεολογικοπολιτικές διαφορές. Αυτή είναι η μοναδική πολιτική και κοινωνική τεχνογνωσία της Αριστεράς, να διακρίνεται σε καυγάδες αμφιθεάτρων, αυτήν αναπαράγει, αυτή έχει κυριαρχήσει στο Κοινοβούλιο. Δεν μάς αξίζει.
Υπάρχει μια απολύτως αποδεκτή ένσταση. Αν αποκλείσουμε από την πολιτική διαδικασία την συγκεκριμένη, με τα χαρακτηριστικά της, ελληνική Αριστερά, όπως ξεκάθαρα προτείνουμε, για ποιο καθεστώς θα μιλάμε; Μια απολυταρχία της Δεξιάς, μια κοινωνικοπολιτική ακινησία, μια ιδεολογική ευθεία, μια αναπαραγωγή περιορισμένων πολιτικών περιβαλλόντων, τα οποία όπως ιστορικά έχει αποδειχθεί σήπονται; Από που θα προκύψει η απαραίτητη κοινωνική κινητικότητα που ανανεώνει τις κοινωνίες;
Μετά την Μεταπολίτευση, τον ρόλο των δυναμικών, ζωτικών στρωμάτων επιτράπηκε να διαδραματίσουν τα, υποτίθεται αδίκως, κοινωνικά παραμερισμένα στρώματα, αριστερού ιδεολογικού προσανατολισμού και οι μετά το 1974 προσήλυτοί τους. Έγκλημα.
Μεταξύ της ελέω Θεού Μοναρχίας ή των οικογενειακών πολιτικών δυναστειών και της Τσιπροκρατίας, μπορεί να υπάρξει μια μέση οδός. Αστικό πολίτευμα με αυστηρές προϋποθέσεις ανάδειξης πολιτικής ηγεσίας.
Όχι ανεπάγγελτοι. Όχι χωρίς ένσημα. Όχι αστράτευτοι. Όχι μειράκια. Όχι κομματόσκυλα. Όχι χωρίς λευκό ποινικό μητρώο. Όχι ασυλία. Όχι εκλέγεσθαι για δημόσιους λειτουργούς, μπορούν να στελεχώνουν μόνιμες επιτροπές υπερκομματικού χαρακτήρα, όπως στην εξωτερική πολιτική.
Με τέτοιες προϋποθέσεις, γνωρίζω, οι τουλάχιστον 200 από τους σημερινούς 300 θα βρίσκονταν εκτός Βουλής. Ναι, αλλά με τις ισχύουσες έχουμε τον Τσίπρα πρωθυπουργό. Το προτιμάτε;
Όμως στο προκείμενο, οι αποκαλύψεις Δραγασάκη συνιστούν μείζον πολιτικό ζήτημα παρά τη ραστώνη του Αυγούστου. Δανείζομαι γι' αυτό ένα εξαιρετικό σχόλιο. Ένας στο Διαδίκτυο, θέτοντας και το τεράστιο θέμα της μεταπολιτευτικής, πολιτικής ατιμωρησίας, σχολίασε για την αποστροφή του Δραγασάκη "Πιστεύαμε πως αν απειλούσαμε με έξοδο, η ΕΕ θα τρόμαζε- Κάναμε λάθος" :
Και ο Οιδίποδας νόμιζε ότι ο γάμος του με την Ιοκάστη δεν ήταν αιμομικτικός αλλά δεν το χρησιμοποίησε ως δικαιολογία όταν έμαθε την σκληρή αλήθεια. Εσείς λοιπόν πότε σκοπεύετε να βγάλετε τα μάτια σας;
Προσωπικά, είμαι πρόθυμος να τους εγχειρήσω ενώτια όπως της Ιοκάστης για να τα βγάλουν. Όμως ξέρω ότι δεν πρόκειται να το κάνουν. Έτσι θυμάμαι την εποχή που ο Ελληνισμός ήταν ισχυρός επειδή είχε την αποφασιστικότητα να επιδεικνύει σκληρότητα έναντι άκρως επίβουλων εχθρών. Την εποχή του Βουλγαροκτόνου.
Εκλογές έρχονται, κάποια στιγμή. Τυφλώστε τους, πολιτικά και εκλογικά εννοείται, και αφήστε έναν μονόφθαλμο σε κάθε εκατό να οδηγεί τους υπόλοιπους στον κομμουνιστικό παράδεισο.
.png)
