.Μία κριτική στην ευρωπαϊκή Αριστερά...... Αυτό είναι το πρόβλημα της Αριστεράς. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, δεν είναι σε θέση να προτείνει

H Aριστερά είχε ανέκαθεν υποστηρικτές αξίες που ήταν πιο ορατές , διαχρονικές και ανθεκτικές από τη Δεξιά. Η Αριστερά πίστευε σε ένα μοντέλο μιας κοινωνικής συμβίωσης επί ίσους όρους ελευθερίας και ισότητας για τον καθένα. Δε δυσκολεύτηκε να απαντήσει στα αιτήματα των καιρών και να βρει μια αξιόπιστη λύση , βασισμένη πάντα στην καθολική της πίστη για μια διευρυμένη κοινοκτημοσύνη που θα διοχετεύεται σε οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό επίπεδο.

Η Αριστερά, όμως, λόγω μιας καχυποψίας που ήταν διασυνδεδεμένη με το όραμά της, φάνταζε ανυπόφορη για τους συντηρητικούς επικριτές της. Σήμερα, η Αριστερά έρχεται να απαντήσει μια μεγάλη πρόκληση που είναι η οικονομική κρίση , μια γιγαντωμένη κρίση δημόσιου χρέους που μετεξελίχθηκε σε πολιτική κρίση, η οποία οδήγησε στη καταβαράθρωση κοινωνικών θεσμών και προτύπων.

Η πρόκληση φαντάζει τεράστια. Έτσι όπως εκφράζεται η σημερινή Αριστερά φαίνεται αδύναμη να απαντήσει σε ευρωπαϊκό επίπεδο για μια σοσιαλιστική κοινωνία. Το πρόβλημα της έγκειται στο γεγονός της έλλειψης ενός ουσιαστικού σχεδίου δράσης για το πώς μια αποτυχημένη νεοφιλελεύθερη ευρωπαϊκή διακυβέρνηση, όπως η σημερινή, θα αλλάξει σε μια αριστερή Κοινοπολιτεία, που θα ισοσταθμίζει τη δημοκρατία με το κοινωνικό κράτος.

Ας φύγουμε από το θεωρητικό κομμάτι. Ας πάμε στην ελληνική περίπτωση . Ο Τσίπρας είναι έναςνέος άνθρωπος, που δείχνει ότι έχει όρεξη . Οι προεκλογικές του δεσμεύσεις απορρίφθηκαν . Η κατάργηση του μνημονίου, όπως ισχυριζόταν, συνιστά αναγκαίο αίτημα για την ελληνική κοινωνία. Η αλήθεια είναι πως με την Κατάργηση του μνημονίου, που είναι η πηγή πολλών κακών συμβάντων στη χώρα μας, αυτόματα καταργείς κάθε σχέση με την Ευρωζώνη και το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Και αυτό είναι το πρόβλημα της Αριστερής Κοινότητας .Αμφιταλαντεύεται και παραπατάει ανάμεσα στην μοναξια και στη ευρωπαϊκή συλλογικότητα. Δυστυχώς, όμως, όταν αναλαμβάνεις το κυβερνητικό πηδάλιο της χώρας, τότε σκέφτεσαι τους ναύτες του καραβιού.
Έτσι , ο Τσίπρας αποφάσισε να πει ΝΑΙ στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να αλλάξει το κόμμα του από Αριστερό να μεταφερθεί στη σφαίρα της Κεντρο-Αριστεράς.

Τώρα, στην Ισπανία φιγουράρει μια προσωπικότητα που ακούει στο όνομα Πάμπλο Ιγκλέσιας, ο οποίος υπόσχεται κατάργηση όλων εκείνων των δεσμεύσεων που κρατούν την Ισπανία μακριά. Είναι μεγάλος οραματιστής, αλλά η ρητορεία του εξαντλείται στην υιοθέτηση ενός πολιτικού λόγου όχι και τόσου ορθολογικά δομημένος.

Αυτό είναι το πρόβλημα της Αριστεράς. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, δεν είναι σε θέση να προτείνει, να επιχειρηματολογήσει, να επιδοκιμάσει προτάσεις, μεταρρυθμίσεις, κοινωνικά κεκτημένα. Προβάλλεται σαν μια σύγχρονη ευρωπαϊκή αντιπολίτευση που αρέσκεται να κάνει κριτική χωρίς να αντιπαραβάλλει κάτι σημαντικό. Αυτό την κάνει να διώκεται ως ένα πολιτικό φάντασμα μέσα στη νεοφιλελεύθερη και συντηρητική Ευρώπη.

Εάν μας έδειξε κάτι η κρίση, είναι πως η Ελλάδα με τις υφιστάμενες υποδομές δε μπορεί να προχωρήσει και οι μεταρρυθμίσεις δεν πρέπει να καθυστερούν. Το πρόβλημα είναι φανερό σε όλα τα επίπεδα.

 Η Αριστερά πρέπει να κοιτάξει την αποστολή της :να αλλάξει την Ευρώπη. Η Ευρώπη δεν αντέχει άλλο νεοφιλελεύθερες πολιτικές και ο ρόλος της είναι καθοριστικός. Η Αριστερά οφείλει στην ιστορία της να αναδιατάξει την ατζέντα των προτάσεών της και να δει το πρόβλημα κατάματα. Οι φλυαρίες, οι αοριστολογίες και οι άνευ επίγνωση επιχειρηματολογίας ανήκουν στη σφαίρα του ιδεατού.

Η Ευρώπη χρειάζεται μια αριστερή πρωτοβουλία, που θα είναι έτοιμη να παράξει γόνιμες λύσεις σε ζητήματα, όπως: η οικονομία, το κοινωνικό κράτος, το μεταναστευτικό ( κάτι που μας απασχολεί άμεσα). Μέσα σε αυτά τα πλαίσια πρέπει να κινείται η Αριστερά , γιατί μόνο έτσι μπορεί να εξασφαλιστεί τόσο η ευρωπαϊκή βιωσιμότητα όσο και η δημοκρατική αλληλεγγύη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που στηρίχθηκε πάνω στην ιδέα της ισοτιμίας και της συνεισφοράς