Η εφαρμογή του μνημονίου, η τήρηση των
δεσμεύσεων, οι μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν αλλά και η έναρξη του
διαλόγου για άρση των αδικιών και κυρίως για απομείωση του χρέους, προϋποθέτουν
εθνική συνεννόηση. Κι όπως έχουμε γράψει, προϋποθέτουν και μεγάλη πλειοψηφία στη
Βουλή που θα παίρνει και δύσκολες αποφάσεις με γνώμονα την καλυτέρευση της
θέσης της Ελλάδας στην Ευρώπη.
Αν ήταν δυνατόν ένας
μεγάλος συνασπισμός, με τη συμμετοχή ίσως κι άλλων μικρότερων κομμάτων θα
δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για να υπάρξει σταθερότητα στην κοινωνία, την
οικονομία και βεβαίως το πολιτικό πεδίο δεν θα ήταν κινούμενη άμμος.
Κάποιοι παπαγάλοι,
βάζοντας πάνω απ’ όλα τα μικροκομματικά τους συμφέροντα, μιλούν για «δοτές»
κυβερνήσεις, για στημένα παιχνίδια της διαπλοκής που θέλουν οικουμενικές
κυβερνήσεις. Βεβαίως αδιαφορούν για τη ζημιά που θα μπορούσε να προκαλέσει μια
αδύναμη διακυβέρνηση ή μια ακυβερνησία που θα οδηγούσε σε νέες εκλογές.
Από αυτά που είδαμε στο
χθεσινό ντιμπέιτ και από αυτά που σίγουρα θα δούμε στην τηλεμαχία Τσίπρα –
Μεϊμαράκη τη Δευτέρα, δεν είμαστε καθόλου αισιόδοξοι για τη δημιουργία ενός
ενιαίου μετώπου που θα προωθήσει τις αλλαγές που απαιτούνται. Και τις δύσκολες
και επώδυνες αλλά και τις αναγκαίες που θα φέρουν ανταγωνισμό, ανάπτυξη, έξοδο
από την ύφεση.
Με τα δεδομένα που έχουν δημιουργηθεί μοιάζει αδύνατον ο μεγάλος
συνασπισμός, όχι γιατί δεν το θέλει η ΝΔ αλλά γιατί δεν μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο
οποίος μπορεί να διασπάστηκε και να έχει μείνει μισός αλλά δεν αποκλείεται να
ξαναδιασπαστεί. Όποιος ξέρει λίγα πράγματα από αυτά που συμβαίνουν στην
Κουμουνδούρου θα καταλαβαίνει ότι μια κυβερνητική συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ θα
οδηγούσε σε νέα έξοδο βουλευτών από την Κουμουνδούρου.
Στο χώρο της Αριστεράς
άλλωστε έχει μείνει ως βαρύ τραύμα ο μεγάλος συνασπισμός Μητσοτάκη – Φλωράκη –
Κύρκου και δεν μπορούν να αντέξουν και άλλον. Για ορισμένους ιδεοληπτικούς της
Κουμουνδούρου ακόμη κι αν η χώρα κινδυνεύει η ιδεολογική «καθαρότητα» είναι πιο
σημαντική.
Και η «επάρατος Δεξιά» παραμένει ο εχθρός παρ’ ότι τελικά ο εχθρός
είναι η οικονομική καταστροφή από την οποία η Ελλάδα δεν έχει ξεφύγει.
Έτσι, λοιπόν, αν
αποφασιστεί από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μια συμφωνία με τη ΝΔ είναι δεδομένο ότι
θα έχουμε μαζική εγκατάλειψη του Αλέξη. Οπότε θα είναι δώρο άδωρον μια
κυβέρνηση ευρείας πλειοψηφίας αν σε κάποιο κρίσιμο νομοσχέδιο καταψηφίσουν οι
περισσότεροι Συριζαίοι.
Παράλληλα, το βρόμικο
παιχνίδι που παίζει ο Τσίπρας, με 38άρι πιστόλι τον Πάνο Καμμένο και στόχο τη
ΝΔ, δεν μπορεί να αποτελεί τη βάση για μελλοντική συνεργασία.
Πρόκειται για μια
στημένη απόφαση που πήραν τα δύο συναιτεράκια της ντροπής για να σταματήσουν
την κατρακύλα τους. Και που δείχνει το επίπεδό τους αφού τέτοια κόλπα είχαν
κάνει και στις πρώτες εκλογές με την στημένη δωροδοκία του Χαϊκάλη που ούτε ο
ίδιος κατάλαβε.
Αλλά και οι κατηγορίες
του Μεϊμαράκη κατά του Τσίπρα για έλλειψη σχεδίου, για επικίνδυνη εθνική
πολιτική όταν μιλά για απουσία θαλασσίων συνόρων, για μικροκομματικό συμφέρον
όταν αρνείται το διάλογο, επιβεβαιώνει την αδυναμία
να συνεργαστούν μετεκλογικά
τα δύο κόμματα.
Όσο κι αν η ΝΔ προσπαθεί να βρει μια γραμμή προσέγγισης η άλλη
πλευρά είναι παντελώς αρνητική, κι όχι μόνο για προεκλογικούς σκοπούς. Εδώ που
τα λέμε και στη Ρηγίλλης δεν υπάρχει κουλτούρα συνεργασίας με τον εχθρό και θα
υπάρξουν κι εκεί αναταράξεις σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Τη Δευτέρα στο ντιμπέιτ
Τσίπρα – Μεϊμαράκη θα επιβεβαιωθεί το χάσμα των δύο πλευρών που δεν μπορεί να
το κλείσει καμιά μετεκλογική αναγκαιότητα. Οπότε δύο είναι τα σενάρια, ανάλογα
με το ποιο κόμμα θα κερδίσει τις εκλογές.
Να υπάρξει συνασπισμός
με τουλάχιστον 3 κόμματα και κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ ή τη ΝΔ.
Βεβαίως αυτό σχετίζεται
με τα ποσοστά και τις έδρες. Αν δηλαδή το πρώτο κόμμα πάρει γύρω στους 120
βουλευτές ή και κάτω από αυτούς τα άλλα δύο ή τρία κόμματα (ουσιαστικά μιλάμε
για ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, αν δεν μπουν οι ΑΝΕΛ) θα πρέπει να έχουν συνολικά πάνω
από 35-40 βουλευτές ώστε η επόμενη κυβέρνηση να μην στηρίζεται σε 151 ή λίγους
παραπάνω. Διότι τότε θα είναι μια θνησιγενής, αδύναμη, «ευνουχισμένη» κυβέρνηση
που σύντομα θα καταρρεύσει. Υπάρχει βεβαίως και το ενδεχόμενο το πρώτο κόμμα να
πάρει πάνω από 125 βουλευτές και να έχει μεγαλύτερη ευελιξία για συνεργασίες.
Το δεύτερο σενάριο είναι
δυστυχώς να μην τα βρει κανείς με κανέναν και να οδηγηθούμε σε νέες εκλογές που
κανείς, και κυρίως η ίδια η χώρα, δεν θέλει. Όμως είναι πολύ πιθανό και την
ευθύνη θα την φέρει ο ίδιος ο κ. Τσίπρας.
Υπάρχει και ένα τρίτο παραπλήσιο σενάριο.
Η ΝΔ να κάνει συνεργασία με άλλα κόμματα αν βγει πρώτη και ο Τσίπρας να ρίχνει
πέτρες από το απέναντι πεζοδρόμιο, να βάζει φωτιά στην Αθήνα, να γίνεται ξανά
αντιμνημονιακό κόμμα και να σαμποτάρει κάθε εθνική προσπάθεια. Παλιά του τέχνη
κόσκινο κι όπως βλέπετε κάθε σενάριο έχει έναν βασικό υπονομευτή της Ελλάδας.
Τον κ. Τσίπρα.
.png)
