Απόστολος
Διαμαντής
Η
επιμονή μερικών υπουργών να προβάλλουν, λίγες μέρες μόνον μετά την ανάληψη των
καθηκόντων τους, τις ιδεολογικές τους θέσεις έναντι των κυβερνητικών, προκαλεί
μεγάλη ένταση στο πολιτικό επίπεδο και δημιουργεί συνθήκες διχασμού.
Σύριζα και κυβέρνηση δεν είναι το ίδιο πράγμα. Η
κυβέρνηση είναι συμμαχική και όχι αυτοδύναμη. Και επίσης, η κυβέρνηση
εκπροσωπεί το σύνολο του λαού και του έθνους και επομένως υποχρεούται να
κινείται στα πλαίσια της γενικής βούλησης. Δεν νοείται λοιπόν υπουργός της
κυβέρνησης να εκφράζει απόψεις που έρχονται σε σύγκρουση με αποφάσεις της
Βουλής, με εθνικές και λαϊκές πεποιθήσεις, ανασύρωντας τις γνωστές ιδεολογικές
διαφορές μεταξύ εθνικιστών και αντιεθνικιστών.
Επί του θέματος: Η γενοκτονία των Ποντίων από τον
κεμαλικό καθεστώς είναι ένα ζήτημα νομικής και πολιτικής τάξης, δεν είναι
αρμοδιότητας των ιστορικών. Ο ιστορικός παρουσιάζει τα γεγονότα και την
ερμηνεία τους. Το πως θα χαρακτηριστούν τα γεγονότα είναι απόφαση πολιτική και
παράγει συγκεκριμένα νομικά αποτελέσματα. Προφανώς, για έναν ιστορικό, η
διαφορά μεταξύ εθνοκάθαρσης και γενοκτονίας είναι ένα ζήτημα δευτερεύον.
Ο
ιστορικός παρουσιάζει τις πηγές, λέει πως το κεμαλικό καθεστώς συστηματικά και
με σχέδιο εξόντωσε 350 περίπου χιλιάδες έλληνες του Πόντου και από κει και πέρα
έρχονται οι διεθνείς οργανισμοί και χαρακτηρίζουν αυτό το γεγονός. Εάν το
χαρακτηρίσουν “γενοκτονία”, ο ιστορικός δεν έχει κανένα λόγο να διαφωνήσει.
Ο
χαρακτηρισμός αυτός αποδίδεται στη βάση κάποιων κριτηρίων και παράγει νομικά
αποτελέσματα, υποχρεώνει δηλαδή άτομα και κράτη να τον λάβουν υπόψιν τους και
προσδιορίζει επίσης και άλλες υποχρεώσεις εναντίον εκείνου που ευθύνεται για
την γενοκτονία.
Είναι δηλαδή ένα καθαρά πολιτικό ζήτημα. Επομένως ο κ.
Φίλης, ως υπουργός, δεν είχε κανένα λόγο να υποστηρίξει ότι κατά τη γνώμη του
δεν υπάρχει γενοκτονία των ποντίων, διότι, πολύ απλά, με τον τρόπο αυτό πλήττει
τις ελληνικές θέσεις για το ζήτημα και ενισχύει τις θέσεις αυτών που αρνούνται
τη γενοκτονία.
Όταν έχουν σφαγεί εκατοντάδες χιλιάδες ποντίων από το τουρκικό
καθεστώς, όταν έχει προηγηθεί η καταστροφή του μικρασιατικού ελληνισμού- μια
εθνική καταστροφή καίριας ιστορικής σημασίας- δεν τίθεται ζήτημα για συζήτηση
στο εσωτερικό της χώρας.
Είναι γνωστό πως στις τάξεις της αριστεράς υπάρχει η
γνωστή αντι-εθνική ιστορική σχολή, που εδώ και μερικές δεκαετίες προτάσσει
έντονες ιδεολογικές θέσεις για το εθνικό ιστορικό παρελθόν, υποστηρίζοντας
μέσες άκρες, πως το εθνικό ιστορικό πλαίσιο δεν συνιστά ιστορική
πραγματικότητα, αλλά απλώς ένα “αφήγημα”, της σύγχρονης εποχής.
Μέσα σ' αυτό το
ιδεολογικό πλαίσιο- το οποίο σημειωτέον εισήχθη κυρίως από την αμερικανική και
αγγλική ιστορική σχολή και προσπαθεί να συνδυάσει τον διεθνισμό του μαρξισμού
με τον διεθνισμό του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου-έρχεται τώρα ο κ.
Φίλης να ανασύρει μια ιστορία εντελώς κλεισμένη από πάσης απόψεως, την ιστορία
της γενοκτονίας των Ποντίων.
Δηλαδή, τι ακριβώς θέλει να πει ο υπουργός,
ανασύροντας την διαφορά μεταξύ εθνοκάθαρσης και γενοκτονίας; Αυτό που είναι
σαφές είναι πως προκαλεί ένταση, δημιουργώντας σύγχυση μεταξύ του όρου εθνικός
και του όρου εθνικισμός.
Όποιος υποστηρίζει τα εθνικά συμφέροντα προφανώς δεν
είναι εθνικιστής και όποιος επίσης δεν δέχεται την γενοκτονία και προτιμά την
εθνοκάθαρση, επίσης δεν είναι εχθρός του έθνους. Όταν όμως αυτός ο κάποιος
είναι υπουργός, τότε έχουμε κάποιο πρόβλημα. Η κυβέρνηση παρουσιάζεται σαν να
αμφισβητεί την έννοια του εθνικού συμφέροντος, προτάσσοντας ιδεολογικές θέσεις.
Είναι γεγονός πως ο καθένας έχει δικαίωμα της
προσωπικής γνώμης. Κανένας δεν μπορεί να του το αμφισβητήσει αυτό και ο
πρόσφατος νόμος που πονικοποιεί την έκφραση γνώμης είναι απαράδεκτος, είναι
ολοκληρωτικός. Ακόμα και οι ναζί θα έπρεπε να έχουν το δικαίωμα της γνώμης.
Αυτό είναι το θεμέλιο του δυτικού πολιτισμού. Εάν αυτό το θεμέλιο κάνει ρωγμές,
τότε μπαίνουμε σε νέα ιστορική εποχή, όπου οι απόψεις δεν θα είναι πλέον
ελεύθερες, αλλά θα πρέπει να υπακούουν σε κανόνες που θέτει η εξουσία.
Ό κ. Φίλης λοιπόν επ' αυτού έχει δίκιο. Όμως είναι υπουργός.
Και οι υπουργοί, δεν έχουν το δικαίωμα της προσωπικής άποψης, την ώρα της
τέλεσης των καθηκόντων τους. Είναι υποχρεωμένοι να εκφράζουν την κυβέρνηση,
δηλαδή το λαό και το έθνος.
Η κυβέρνηση έχει φουρτούνες μπροστά της και βασίζεται
στην ευρύτερη δυνατή συναίνεση. Δεν εξελέγη για να μας μάθει ιστορία, αλλά για
να μας βγάλει από την κρίση. Την ιστορία του ο λαός τη γνωρίζει. Δεν περιμένει
από τους υπουργούς να του την μάθουν.
.png)
