Με κάθε τρόπο οι εταίροι
επιδιώκουν να διευκολύνουν τον κ. Τσίπρα. Οσο μάλιστα ακολουθεί τη «σωστή
κατεύθυνση», τόσο περισσότερο τον υποστηρίζουν. Αυτό που του ζητούν είναι,
πρώτον, να εφαρμόζει τα συμφωνημένα με το Τρίτο Μνημόνιο, έστω και με
καθυστερήσεις, έστω και με υπαναχωρήσεις.
Δεύτερον, να μην αποτολμήσει νέα ελλείμματα, που δεν έχουν προβλεφθεί στο Τρίτο Μνημόνιο, αφού δεν υπάρχει ευχέρεια νέου δανεισμού κι ας περίσσεψαν χρήματα από τις τράπεζες.
Τρίτον, η Ευρώπη ζητεί από τον πρωθυπουργό να υποστηρίζει, αν όχι και να διευκολύνει, ό,τι αφορά τον πόλεμο εναντίον του Ισλαμικού Κράτους, αλλά και για την αντιμετώπιση της μετανάστευσης προσφύγων που προκαλείται από τις πολεμικές συνθήκες. Σκεφτείτε πόσο μπορεί να βοηθήσει τον «φίλο Φρανσουά» Ολάντ, να διπλασιάσει το ποσοστό δημοτικότητας μεταξύ των Γάλλων.
Υπάρχει βεβαίως κι ένας τέταρτος, εξίσου σπουδαίος, λόγος, που δεν μπορεί όμως κανείς να τον επικαλεστεί δημοσίως. Οι εταίροι βλέπουν όσα βλέπουμε κι εμείς. Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν θα έχει αποκτήσει νέα και συνεκτική ηγεσία πριν από τα τέλη Ιανουαρίου. Δηλαδή, τέσσερις μήνες μετά τις τελευταίες εκλογές και περισσότερο από ένα έτος από τότε που αρχικώς προέκυψε πραγματική και επείγουσα ανάγκη ανασύνταξης του κόμματος της Ν.Δ.
Οι μεγάλες πρωτεύουσες διαπιστώνουν επίσης ότι τα υπόλοιπα τμήματα της αντιπολίτευσης δεν είναι σε θέση να αναλάβουν σοβαρές πρωτοβουλίες, ικανές να υπηρετήσουν τα κοινά πράγματα. Η Δημοκρατική Συμπαράταξη συμπεριφέρεται «ως το 6% να είναι... 36%» και το μόνο που χρειάζεται να κάνει η συμπαθέστατη κ. Γεννηματά είναι να περιμένει τις επόμενες εκλογές για να πάρει την αυτοδυναμία!
Η συμπεριφορά πολλών στελεχών του ΠΑΣΟΚ θυμίζει εκνευριστικά τις επί δεκαετίες εσκεμμένες παραλείψεις των κρατικοδίαιτων σοσιαλιστών, πριν και κατά τη διάρκεια της μεγάλης κρίσης.
Στη ρητή μνήμη όσων παρακολουθούμε με επάρκεια τα δημόσια πράγματα, είναι τουλάχιστον προσβλητικό αυτοί που εμπόδισαν την ολοκλήρωση της δομικής αναδιοργάνωσης του ασφαλιστικού (που θεμελίωσε η κυβέρνηση Μητσοτάκη μέχρι το 1993), να έχουν την απαίτηση να ξεχάσουμε τις ευθύνες τους.
Ας μη μας θυμίζουν την παρουσία τους. Να μη ζητούν τη συμμετοχή μας σε γραφειοκρατικές «απεργίες». Ούτε να θεωρούν ότι θα δικαιολογήσουμε την άρνησή τους να συνδράμουν στην εξεύρεση μακρόπνοης λύσης για να κλείσει η τεράστια «μαύρη» τρύπα στο σύστημα χρηματοδότησης των συντάξεων.
Οπως θύμισε προχθές ο κ. Σαχινίδης «ο κρατικός προϋπολογισμός το 2009 έδινε περίπου 4,5 δισ. για 1,2 εκατομμύρια ασφαλισμένων του ΙΚΑ και 750 εκατομμύρια για 36.000 ασφαλισμένους της ΔΕΗ». Δηλαδή, 3.759 το κεφάλι για τον απόμαχο του ιδιωτικού τομέα έναντι 20.830 για τα ρετιρέ των ΔΕΚΟ!
Δεύτερον, να μην αποτολμήσει νέα ελλείμματα, που δεν έχουν προβλεφθεί στο Τρίτο Μνημόνιο, αφού δεν υπάρχει ευχέρεια νέου δανεισμού κι ας περίσσεψαν χρήματα από τις τράπεζες.
Τρίτον, η Ευρώπη ζητεί από τον πρωθυπουργό να υποστηρίζει, αν όχι και να διευκολύνει, ό,τι αφορά τον πόλεμο εναντίον του Ισλαμικού Κράτους, αλλά και για την αντιμετώπιση της μετανάστευσης προσφύγων που προκαλείται από τις πολεμικές συνθήκες. Σκεφτείτε πόσο μπορεί να βοηθήσει τον «φίλο Φρανσουά» Ολάντ, να διπλασιάσει το ποσοστό δημοτικότητας μεταξύ των Γάλλων.
Υπάρχει βεβαίως κι ένας τέταρτος, εξίσου σπουδαίος, λόγος, που δεν μπορεί όμως κανείς να τον επικαλεστεί δημοσίως. Οι εταίροι βλέπουν όσα βλέπουμε κι εμείς. Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν θα έχει αποκτήσει νέα και συνεκτική ηγεσία πριν από τα τέλη Ιανουαρίου. Δηλαδή, τέσσερις μήνες μετά τις τελευταίες εκλογές και περισσότερο από ένα έτος από τότε που αρχικώς προέκυψε πραγματική και επείγουσα ανάγκη ανασύνταξης του κόμματος της Ν.Δ.
Οι μεγάλες πρωτεύουσες διαπιστώνουν επίσης ότι τα υπόλοιπα τμήματα της αντιπολίτευσης δεν είναι σε θέση να αναλάβουν σοβαρές πρωτοβουλίες, ικανές να υπηρετήσουν τα κοινά πράγματα. Η Δημοκρατική Συμπαράταξη συμπεριφέρεται «ως το 6% να είναι... 36%» και το μόνο που χρειάζεται να κάνει η συμπαθέστατη κ. Γεννηματά είναι να περιμένει τις επόμενες εκλογές για να πάρει την αυτοδυναμία!
Η συμπεριφορά πολλών στελεχών του ΠΑΣΟΚ θυμίζει εκνευριστικά τις επί δεκαετίες εσκεμμένες παραλείψεις των κρατικοδίαιτων σοσιαλιστών, πριν και κατά τη διάρκεια της μεγάλης κρίσης.
Στη ρητή μνήμη όσων παρακολουθούμε με επάρκεια τα δημόσια πράγματα, είναι τουλάχιστον προσβλητικό αυτοί που εμπόδισαν την ολοκλήρωση της δομικής αναδιοργάνωσης του ασφαλιστικού (που θεμελίωσε η κυβέρνηση Μητσοτάκη μέχρι το 1993), να έχουν την απαίτηση να ξεχάσουμε τις ευθύνες τους.
Ας μη μας θυμίζουν την παρουσία τους. Να μη ζητούν τη συμμετοχή μας σε γραφειοκρατικές «απεργίες». Ούτε να θεωρούν ότι θα δικαιολογήσουμε την άρνησή τους να συνδράμουν στην εξεύρεση μακρόπνοης λύσης για να κλείσει η τεράστια «μαύρη» τρύπα στο σύστημα χρηματοδότησης των συντάξεων.
Οπως θύμισε προχθές ο κ. Σαχινίδης «ο κρατικός προϋπολογισμός το 2009 έδινε περίπου 4,5 δισ. για 1,2 εκατομμύρια ασφαλισμένων του ΙΚΑ και 750 εκατομμύρια για 36.000 ασφαλισμένους της ΔΕΗ». Δηλαδή, 3.759 το κεφάλι για τον απόμαχο του ιδιωτικού τομέα έναντι 20.830 για τα ρετιρέ των ΔΕΚΟ!
.png)
