Εχοντας «περιφερειακή», μόνο, σχέση με
το Ασφαλιστικό ως παλιός υποδιοικητής του ΙΚΑ, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι με
τη λογική της κυβέρνησης το πρόβλημα είναι απλώς... άλυτο. Οταν είναι αδύνατον
να βρεις δύο άτομα με παρόμοιο ασφαλιστικό παρόν, ακόμη και αν γεννήθηκαν,
άρχισαν να δουλεύουν, και συνταξιοδοτούνται την ίδια μέρα, με την ασφαλιστική
«κουρελού» που έφτιαξαν σαράντα χρόνια πολιτικών διευθετήσεων και ρουσφετιών,
δεν μπορείς να βρεις τίποτα που να πλησιάζει στο δίκαιο και βιώσιμο.
Δεκαετίες πολιτικής ανευθυνότητας και
ιδιοτέλειας, εγκληματική υποταγή στους ισχυρούς του συνδικαλισμού για πολιτική
επιβίωση και εξαπάτηση των ψηφοφόρων προς ίδιον όφελος, έφεραν χαριστικές
συντάξεις, πρόωρες αποχωρήσεις και α λα καρτ ρυθμίσεις για ελάχιστα, ακόμη και
ατομικά συμφέροντα.
Αυτά δεν μπορούν να χρηματοδοτηθούν από τη σημερινή
οικονομία της απόλυτης ύφεσης και τη σημερινή οικονομική λογική της κυβέρνησης,
που διασφαλίζει τερατώδη ανεργία για δεκαετίες.
Στο σημερινό σύστημα οι εισφορές των
σήμερα ασφαλισμένων πληρώνουν τις συντάξεις όσων έχουν ήδη φύγει. Δεν υπάρχει
όμως καμία εγγύηση ότι αυτοί που εργάζονται σήμερα θα έχουν κάποιον να
εργάζεται για να συνταξιοδοτηθούν αυτοί. Σίγουρα δεν υπάρχει μέλλον για όσους
σήμερα δεν «κολλούν ένσημα».
Συνεπώς, ένα σύστημα που στηρίζεται σε εισφορές
της εργασίας είναι μη βιώσιμο. Για τον λόγο αυτό, προέχει η άμεση κατάργηση των
εισφορών για σύνταξη. Αλλωστε, με τα σημερινά επίπεδα της ανεργίας η έννοια της
ασφάλισης για μελλοντική σύνταξη αποτελεί κοροϊδία, ή και πολιτική απάτη.
Η κατάργηση των ασφαλιστικών εισφορών θα
έχει άμεση και δραματική επίπτωση στην ανάπτυξη, στην απασχόληση και, συνεπώς,
στα φορολογικά έσοδα από εργασία και επιχειρηματική δραστηριότητα.
Με ανάπτυξη
5% ή και περισσότερο τον χρόνο, κάτι που θεωρώ εφικτό υπό προϋποθέσεις απόλυτης
στοχοπροσήλωσης στην ανάπτυξη, το Ασφαλιστικό θα έμπαινε εκ των πραγμάτων σε
άλλη βάση, με διαχωρισμό από το επίπεδο της απασχόλησης.
Θεωρώ ως λύση την άμεση καθιέρωση
εθνικής σύνταξης ίδια για όλους με όριο ηλικίας στα 65 ή 67. Το ύψος της θα
έπρεπε να καθορίζεται με βάση την αναμενόμενη πορεία της οικονομίας. Παράλληλα,
θα λειτουργούσε η ιδιωτική ασφάλιση και ενδεχομένως κλαδικές συντάξεις με βάση
καθαρά προαιρετικές ρυθμίσεις.
Φυσικά, απαιτείται πλαφόν στις ήδη
καταβαλλόμενες συντάξεις, ώστε να τις αντέχει ο προϋπολογισμός. Επαναλαμβάνω
ότι με ανάπτυξη του ΑΕΠ 5%+ η όλη αριθμητική αλλάζει. Φυσικά, βασική προϋπόθεση
είναι η άμεση αλλαγή κυβέρνησης.
.png)
