.Προϋπόθεση της γνήσιας πολιτικής αλλαγής

Η ​​Βουλγαρία, η πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (το «κρατίδιο», χάρη στο οποίο έχουμε μια ψευδαίσθηση ισχύος), ώς και αυτή η αγαπημένη Αλβανία (γενέτειρα του Υπαρκτού Ελληνισμού, χάρη στην πολιτική παράδοση του Αλή Πασά) ξεπέρασαν την Ελλάδα ως προς τη διευκόλυνση της επιχειρηματικής δραστηριότητας. Παρ’ όλα αυτά, η ωραιότερη χώρα του κόσμου διατηρεί τα πρωτεία στην Ευρώπη ως προς το ύψος των κρατικών δαπανών εν σχέσει με το ΑΕΠ. (Ισως επειδή η ωραιότερη χώρα κατοικείται από τον εξυπνότερο λαό του κόσμου...)

Περιμένατε κάτι διαφορετικό μήπως; Λυπάμαι· δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική η πραγματικότητα, διότι οι βόρειοι γείτονές μας έχουν περάσει τα δεινά του κομμουνισμού και ξέρουν, ενώ εμείς (οι πανέξυπνοι!) κατευθυνόμαστε προς τον κομμουνισμό ή, τέλος πάντων, προς μια εξίσου επικίνδυνη παραλλαγή του. Δεν κατευθυνόμαστε εκεί βάσει σχεδίου· κατρακυλάμε προς τα εκεί. Κατρακυλάμε, επειδή εκεί οδηγούν η παιδεία, οι παραστάσεις και οι γνώσεις αυτών που μας κυβερνούν. 

Οι καθυστερήσεις, οι ηρωικές αντιστάσεις, τα κουτοπόνηρα παιχνιδάκια και τα ψέματα δεν είναι χωρίς κόστος. Εχουν επιπτώσεις σωρευτικές: κουράζουν και εκείνους που μας βοηθούν να επιβιώνουμε στην εντατική και εμάς που υφιστάμεθα το μαρτύριο του Σισύφου· οδηγούν και τις δύο πλευρές στα όριά τους.

Ας σηκώσουμε λίγο το βλέμμα από τον αφαλό μας. Γύρω μας, ο κόσμος αλλάζει και η ισορροπία δυνάμεων αναδιατάσσεται παγκοσμίως, καθώς η Ευρωπαϊκή Ενωση υφίσταται τη μεγαλύτερη υπαρξιακή κρίση της ιστορίας της. Από την κρίση αυτή ένα είναι βέβαιο: ότι η Ενωση θα βγει διαφορετική και ίσως μικρότερη.

 Γι’ αυτό έχει σημασία να φύγει η σημερινή κυβέρνηση. Η ανικανότητά της βυθίζει τη χώρα βαθύτερα στο τέλμα της αδυναμίας της· τη φέρνει όλο και περισσότερο στη θέση, ώστε να είναι το πιθανό θύμα του περιβόητου «ατυχήματος», που θα μας θέσει εκτός Ενωσης. 

Αν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε η διολίσθηση (μπορεί να είναι και τροχάδην – είμαστε η πατρίδα του αθλητισμού, μην ξεχνάτε...) προς μια νεοκομμουνιστική κατάσταση με έντονα εθνικοσοσιαλιστικά στοιχεία δεν θα είναι πια απίθανη· και, μπροστά της, πιστέψτε το, η ακυβερνησία θα είναι παράδεισος. Πιθανόν να μη θερίσει ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ αυτούς τους καρπούς, αφού θα έχει πληγεί και ο ίδιος από τη ρήξη, όμως η περαιτέρω πορεία είναι προβλέψιμη...

Υπό το πρίσμα αυτό έχει δίκιο ο Γιώργος Κουμουτσάκος, που λέει ότι «η χώρα χρειάζεται πολιτική αλλαγή για να βγει από το αδιέξοδο». Εχει δίκιο όμως και ο Αδωνις Γεωργιάδης – δίκιο επί της ουσίας, όχι στη διατύπωση. Μάλιστα, για να έχουν οι λέξεις «πολιτική αλλαγή» το πλήρες (ξεχασμένο) νόημά τους, το δίκιο του Γεωργιάδη είναι προϋπόθεση του δίκιου του Κουμουτσάκου. 

Αν δεν απομυθοποιηθεί η Αριστερά τώρα, με όσα απίθανα ζούμε, πραγματική αλλαγή πολιτικής δεν μπορεί να υπάρξει. Ο μύθος της Αριστεράς στην Ελλάδα βρίσκεται στον πυρήνα του ελληνικού λαϊκισμού. Αν είναι πραγματικά «να γυρίσουμε σελίδα», κατά το δημοφιλές στερεότυπο, πρέπει ως κοινωνία να ξεφύγουμε από τον μύθο της Αριστεράς.

Ομως, η διατύπωση του Γεωργιάδη (ότι στις χώρες του άλλοτε ανατολικού μπλοκ τους κομμουνιστές τους βάζουν «φυλακή») ήταν λάθος και θα έπρεπε αμέσως να είχε πει συγγνώμη· δεν έφτανε μόνο ο ισχυρισμός ότι η αρχική δήλωσή του «παρερμηνεύθηκε». Ναι, παρερμηνεύθηκε εξαιτίας μιας λάθος λέξης, την οποία είπε. Αν ευθέως –όχι πλαγίως– έλεγε μια συγγνώμη, θα ενίσχυε την εικόνα της ευθύτητας που προβάλλει.

Είναι κρίμα ότι δεν το έκανε, διότι ένα τέτοιο λάθος είναι λεπτομέρεια μπροστά σε αυτά που έχει κάνει μέχρι τώρα ο Γεωργιάδης ως αντιπρόεδρος της Ν.Δ. Δεν είναι ο μόνος, βέβαια, υπάρχουν και άλλοι· όμως, ο Γεωργιάδης είναι η ισχυρότερη φωνή που αποδομεί την κυβερνώσα Αριστερά με εργαλείο την κοινή λογική. Συμψηφίζοντας όλους τους παράγοντες (συχνότητα λόγου, απλότητα επιχειρημάτων κ.λπ.), ο Γεωργιάδης είναι σε αυτό ο καλύτερος. Αυτά ως προς την πολιτική ουσία.

Οσον αφορά τώρα τις εσωτερικές ισορροπίες, ο αντικομμουνισμός του Γεωργιάδη, που αναστατώνει μια πρασινίζουσα και «μη ου άπτου» Ν.Δ. η οποία θυμίζει θλιβερά ΠΑΣΟΚ βορείων προαστίων, δεν είναι κάτι που σοκάρει τον πρόεδρο του κόμματος. 

Κυρίως λόγω παιδείας, αλλά και οικογενειακής προέλευσης, ο Μητσοτάκης τρέφει και ο ίδιος μέσα του απέχθεια και φόβο για τα πάσης φύσεως ολοκληρωτικά καθεστώτα, είτε φασιστικά είτε μαρξιστικά. 

(Το δείχνει στη Βουλή, για όσους παρατηρούν προσεκτικά τις αγορεύσεις...) Επομένως, η τακτική του Γεωργιάδη να επιτίθεται κατά μέτωπον στον ιδεολογικό πυρήνα της Αριστεράς λειτουργεί συμπληρωματικά ως προς τον Μητσοτάκη – υπό την απαραίτητη προϋπόθεση ότι ο Γεωργιάδης δεν κάνει λάθη όπως το συγκεκριμένο.

Αν η Ν.Δ. πρόκειται να εξελιχθεί σε σύγχρονη, φιλελεύθερη Κεντροδεξιά, ένας από τους όρους είναι να απαλλαγεί η ίδια από το ηλίθιο, κομπλεξικό δέος της για την Αριστερά, που το οφείλει στην ανομολόγητη λατρεία της για τον Ανδρέα Παπανδρέου και τα θαυμαστά επιτεύγματά του. 

Λαμπρότερο παράδειγμα αυτής της καταγέλαστης στάσης (το οξύμωρο είναι και αυτό μέρος της πραγματικότητας...) δεν υπάρχει από εκείνο που μας προσφέρει ο Απόστολος Τζιτζικώστας, του οποίου η ηθική αγανάκτηση τάραξε τον συνήθως σιωπηρό στόμφο του (ξανά απαραίτητο το οξύμωρο). 

«Αλίμονο, αν κάποιος γενικεύει και χαρακτηρίζει την Αριστερά και την πορεία της, με βάση το τι κάνει μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων σήμερα στη χώρα», είπε και ελάλησε ο αντιπεριφερειάρχης. Αλίμονο, λέω εγώ, αν για κάτι τέτοιους χαλβάδες βρεθούμε εκτός Ευρώπης, να πειραματιζόμαστε με τη νεκρανάσταση του κομμουνισμού. (Σόρι, Τζίτζι. Υπάρχουν και όρια...)

Εθεάθη

Λίγο μετά το μεσημέρι, στη γωνία Βουκουρεστίου και Πανεπιστημίου, να περιμένει στο φανάρι. Ηταν ο εξωκοινοβουλευτικός πολιτικός αρχηγός Απόστολος Γκλέτσος («Τελεία»). Φορούσε μαύρο μπλουζάκι τύπου polo – μάλλον πενθεί επειδή η χώρα είναι υπό ευρωπαϊκή κατοχή. Ως προς την όψη, ο πρόεδρος της «Τελείας» συμμορφώθηκε εμφανώς με το υπόδειγμα των λοιπών συναδέλφων του: πάχυνε (πολύ) και, επιπλέον, έχει καμπουριάσει.

 Προφανώς, βρίσκεται στην Αθήνα για πολιτικές επαφές. Ισως για να δει τον Γιώργο; Γιατί αυτός προσπαθεί με συναντήσεις να ξαναζεστάνει τη σούπα της Κεντροαριστεράς. Αν δεν του κάτσει τίποτε, ας δοκιμάσει Απόστολο. Βρίσκεται Αθήνα!..