.Το νομοσχέδιο για τα ΜΜΕ

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΚΑΨΗΣ 

Για μια σημαντική μερίδα του πολιτικού κόσμου το κύριο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας είναι η «διαπλοκή» και η παντοδυναμία των Μέσων Ενημέρωσης. Παραδόξως αυτή η παντοδυναμία δεν επιβεβαιώνεται πάντα στην πράξη. Το αντίθετο. Ο ασφαλέστερος τρόπος για να εκλεγεί κανείς πρωθυπουργός είναι να παραστήσει τον πολέμιο της «διαπλοκής», όπως αποδεικνύουν τα παραδείγματα των κ. Κώστα Καραμανλή και Αλέξη Τσίπρα. 

Αυτά στην πολιτική. Γιατί στην οικονομία σαν παράδειγμα της παντοδυναμίας αναφέρουν πολλοί τα 800 περίπου εκατομμύρια των δανείων που έχουν δοθεί στα ΜΜΕ. Λησμονείται ότι σχεδόν τα μισά δόθηκαν σε «καναλάρχες» που βρέθηκαν στη φυλακή. Και από τα υπόλοιπα μεγάλο μέρος είναι σε εφημερίδες και κανάλια, που προ κρίσης μπορούσαν να τα εξυπηρετήσουν. 

Εντάσσονται με άλλα λόγια στην κατηγορία των «κόκκινων» δανείων που έχει φέρει η ύφεση σε όλη την οικονομία.

Με αυτή την έννοια δεν είναι καθόλου σαφές τι ακριβώς επιδιώκει η κυβέρνηση με το νομοσχέδιο για τα ΜΜΕ. Πέρα από το γεγονός δηλαδή ότι καθιστά τον υπουργό υπέρτατο κριτή και κατά συνέπεια υποθηκεύει εν δυνάμει την ανεξαρτησία των ΜΜΕ.

 Αυτό το επιτυγχάνει κυρίως με το να του δίνει τη δυνατότητα να ορίζει αυτός τον αριθμό των αδειών που θα χορηγούνται όπως και την τιμή εκκίνησης της δημοπρασίας. Την τελευταία μαζί με τον υπουργό των Οικονομικών. Παρά το ότι δεν ορίζονται κριτήρια, η διευκρίνιση που δίνεται είναι ότι όλα αυτά θα προσδιορίζονται ανάλογα με τις δυνατότητες της αγοράς. Αλλά βέβαια ποιας αγοράς;

Του 2007, της σημερινής ή του 2018; Η επίκληση της αγοράς είναι προσχηματική γιατί, όπως γνωρίζουν και πρωτοετείς φοιτητές των οικονομικών, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τις τάσεις στην οικονομία ούτε τα επιχειρηματικά μοντέλα που μπορεί να προκύψουν ιδίως στην ψηφιακή εποχή. Εξίσου προβληματική είναι η πρόβλεψη για τον ελάχιστο αριθμό των απασχολουμένων και το μίνιμουμ περιεχόμενο του προγράμματος.

 Στην πραγματικότητα επιβάλλεται ένα μοντέλο ΕΡΤ και στους ιδιωτικούς σταθμούς και αυτό τους καθιστά εξ αρχής οικονομικά προβληματικούς.

Την ώρα μάλιστα που στο εξωτερικό κρατικές τηλεοράσεις όπως το ΒΒC, αντί για εσωτερικές παραγωγές, υιοθετούν μοντέλα συνεργασίας με ανεξάρτητους παραγωγούς, καθώς έτσι μειώνουν το κόστος, ενισχύουν την εγχώρια πολιτιστική βιομηχανία και ευνοούν διεθνείς συνεργασίες. Το αστείο είναι ότι ο νόμος με κανέναν τρόπο δεν αποθαρρύνει τη «διαπλοκή». 

Τίποτα δεν εμποδίζει για παράδειγμα μια ανώνυμη εταιρεία του εξωτερικού να συντηρεί έναν ιδιωτικό σταθμό αυξάνοντας όποτε χρειάζεται το μετοχικό του κεφάλαιο. Αντιθέτως το κάνει πιο πιθανό, καθώς κανένας υγιής επενδυτής δεν θα έχει κίνητρο να μπει στον χώρο των ΜΜΕ. Αλλά βέβαια αυτός είναι πιθανότατα και ο στόχος του νομοσχεδίου: φύγε εσύ, έλα εσύ...