.Σκόνη και θρύψαλα

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΑΜΨΙΑΣ 

Τώρα που η σκόνη κάθισε και αποκαλύπτεται πια σε όλο της το μεγαλείο η απάτη του ΣΥΡΙΖΑ, άρχισαν και τα αστεία ή μάλλον τα κωμικοτραγικά που επιβεβαιώνουν το χάος που επικρα­τεί σε αυτήν την παρέα εξουσίας. Την ώρα λοιπόν που καταστρέφουν ό,τι έχει απομείνει στην οικονομία και διαλύουν κάθε προο­πτική ανάκαμψης, έχουν βαλθεί να τρελάνουν κόσμο και γι' αυτό μεταξύ άλλων αστειοτήτων κάλεσαν και για μαζική συμμετοχή στην απεργία κατά του εαυτού τους. Πέραν της φαιδρό­τητας, υπάρχει και η ουσία, καθώς θεωρούν ότι μπορούν να παίζουν ταυτοχρόνως όλους τους ρόλους.

Αφού το κόλπο της... ανατροπής στην Ευρώπη δεν έπιασε και η έξοδος από το ευρώ τους φόβισε τόσο που αναγκάστηκαν να υπογράψουν το χειρότερο Μνημόνιο όπως όπως, τώρα με την ίδια ελαφρότητα αποδέχονται ό,τι τύχει αρκεί να μείνουν στην εξουσία. 

Δεν ξέρουν, δεν ρωτούν και δεν συμβουλεύονται εκείνους που γνωρίζουν όχι μόνον από αλαζονεία και έπαρση. Λειτουργούν κυρίως με κουτοπο­νηριά, καθώς βολεύονται με τα ψεύδη τού άλλα λέμε και άλλα κάνουμε, θεωρώντας ότι αυτό μπορεί να κρατήσει επ' άπειρον. Φαίνεται πως μέχρι πρόσφατα αυτό το... τρικ έπιανε και λειτουργούσε μια χαρά, με το επιχείρημα ότι δεν υπάρχει πολιτικός αντίπαλος για να τους αμφισβητήσει τον κυρίαρχο ρόλο στο πολιτικό παιχνίδι, καθώς η αντιπολίτευση είναι χαμένη στον δικό της κόσμο.

Αυτό που δεν έχουν υπολογίσει βεβαίως είναι ότι στην πολιτική αθροίζονται όλα και εκεί που τα πάντα μοιάζουν υπό έλεγχο έρχεται μια στιγμή που όλα χάνονται εν μία νυκτί, χωρίς κανείς να μπορεί να εξηγήσει το γιατί. Η μακαριότητα που πιστεύουν ότι ακόμη επικρα­τεί στους πολίτες είναι αυταπάτη και το διάδοχο σχήμα προκύπτει από τη δική σου καταστροφή με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το 3% έγινε 16% και μετά 27% και 35%.

Με την ίδια, αν όχι και μεγαλύτερη ταχύτητα, μπορούν όλα να γίνουν σκόνη και θρύψαλα. Στην πολιτική ο πολλαπλασιασμός είναι η δύσκολη άσκηση, ενώ η διαίρεση που οδηγεί στον αφανισμό η εύκολη, αρκεί να έρθει το πλήρωμα του χρόνου, που στις μέρες μας τρέχει με άλλες ταχύτητες από ό,τι συνήθως.

Ποιος θα περίμενε για παράδειγμα ότι ο μέχρι πριν από δύο μήνες υπουργός Γιάννης Πανούσης, τον οποίο στήριζε με πάθος ο Αλέξης Τσίπρας, θα γινόταν ο εφιάλτης τους. Αυτά συμβαίνουν όμως όταν η παρέα της εξουσίας αντιλαμβάνεται τον ρόλο της πέρα και έξω από θεσμούς, παραδόσεις και κανόνες ως κάτι νομοτελειακό και περίπου θεόπεμπτο, που έχουμε υποχρέωση να αποδεχθούμε ό,τι και αν γίνει.