Ο ρεπόρτερ Κατάλευκος διάβαζε με γουρλωμένα μάτια το χειρόγραφο -τρόπος του λέγειν
αφού ήταν τυπωμένο από κομπιούτερ- που είχε μπροστά του. Ηταν το πόνημα του
βοηθού του Τζώνη, τον οποίον ο Κατάλευκος είχε βάλει να παρακολουθήσει από
κοντά την επίσκεψη του Φρανσουά Ολάντ στην Αθήνα. Δυσκολευόταν ν’ αποφασίσει αν
ήταν ένα κείμενο σιχαμερό ή εμπνευσμένο, γι’ αυτό το διάβαζε μεγαλοφώνως:
«Ο Φρανσουά Ολάντ είναι ένας κοντούλης σουβλομύτης, με κάτι μαύρους κοκάλινους
σκελετούς γυαλιών που τον κάνουν να μοιάζει με κουκουβάγια. Είναι να απορεί
κανείς τι του βρίσκουν οι γυναίκες, αφού όλο τον πρώτο χρόνο της Προεδρίας του
τον κατανάλωσε στα γκομενικά του. Φαίνεται ότι τώρα έχει ησυχάσει απ’ αυτά,
οπότε βρίσκει χρόνο να βοηθήσει τον Τσίπρα που οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι τον έχουν
γραμμένο στου διαόλου τα κατάστιχα.
»Το κλίμα ανάμεσα στον Ολάντ και τον Τσίπρα ήταν πολύ καλό τις δυο αυτές μέρες.
Ολο χαμογελούσαν ο ένας στον άλλον και αγκαλιάζονταν και φιλιόντουσαν στα
σκαλιά και στους διαδρόμους σαν ερωτευμένοι. Βγήκανε και στο Γκάζι βραδινή
μπαρότσαρκα, αλλά απ’ όλα τα μαγαζιά ο Τσίπρας τον πήγε στο πιο ξενέρωτο.
Ακούσανε, λέει, κάτι γαλλικά τραγούδια, παρέα με τον Λαζόπουλο, μιλάμε για την
απόλυτη ξενερωσιά... αλλά περί ορέξεως αριστερή κολοκυθόπιτα. Μια-δυο φορές
πήρανε μαζί τους και τον Καμμένο, αλλά αυτός είναι πολύ χοντρός και τους
χαλούσε την εικόνα. Σαν μπόντιγκαρντ ήταν πίσω τους.
»Ηταν πολύ ωραίο το ταρατατζούμ στην πλατεία Συντάγματος, με την κατάθεση
στεφάνου και τα «παρουσιάστε» των φαντάρων, κυρίως όταν άρχισαν ξαφνικά να
τραγουδάνε όλοι μαζί τον εθνικό ύμνο. Αλλη φορά, όταν φτιάχνουν τιμητικό άγημα
να μη διαλέγουν τους εμφανίσιμους αλλά τους πιο καλλίφωνους, διότι οι
περισσότεροι είχαν κάτι γαϊδουροφωνάρες που φοβήθηκα ότι από την τρομάρα του ο
Ολάντ θα λακίσει. Ομως αυτός φάνηκε γενναίος κι έμεινε.
Ο άλλος πίσω του με το
βαλιτσάκι των πυρηνικών αγρίεψε κομμάτι, αλλά ευτυχώς δεν πάτησε κανένα κουμπί.
Στο δείπνο του Προεδρικού επίσης, φάγανε καλά. Μόνο που ο Παυλόπουλος έφερε σε
απόγνωση τους μεταφραστές, γιατί εκεί που μιλούσε ελληνικά, το γύριζε ξαφνικά
στο γαλλικό και πάλι πίσω.
»Ο Ολάντ είχε φέρει μαζί του και επιχειρηματίες για ν’ αγοράσουν την Ελλάδα
που πουλιέται, όπως έγραψε η «Φιγκαρό». Τους παρότρυνε να επενδύσουν στην
Ελλάδα κι αυτοί ξετίναξαν τα duty free του αεροδρομίου. Αλλη επένδυση δεν είδα,
αλλά αυτά θα φανούν στο μέλλον, διότι Ελλάς και Γαλλία είναι προαιώνιοι σύμμαχοι.
Ασχετο αυτό, όμως έπρεπε να το γράψω διότι το έλεγαν σε κάθε προσφώνησή τους.
»Τέλος, φοβάμαι πως αυτός ο Ολάντ είναι λίγο γκαντεμάκος. Μόλις ήρθε στην
Ελλάδα σκοτώθηκαν καμιά πενηνταριά δικοί του σε αυτοκινητιστικό στη Γαλλία,
αλλά πλάκωσαν κι εδώ νεροποντές που έπνιξαν ανθρώπους κι έκαναν μαντάρα τα
δυτικά της Αθήνας. Ευτυχώς δεν τον πήγαν εκεί τον ξένο άνθρωπο, διότι θα
ξεφτιλιζόμασταν στα μάτια του».
Η γνώμη μου
Τα ΜΜΕ και η λεπτή γραμμή
Ολες οι κυβερνήσεις θεωρούν τα μη κρατικά μέσα ενημέρωσης ενοχλητικά. Αυτός
είναι γενικός κανόνας, καθώς η βασική δουλειά των εφημερίδων, των τηλεοράσεων
και των ραδιοφώνων είναι η κριτική στην εξουσία. Δεν θυμάμαι κυβέρνηση να μη
διαμαρτύρεται ότι τα ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης την αδικούν, δεν θυμάμαι υπουργό
να μην εξανίσταται ότι το πελώριο θετικό του έργο εξαφανίζεται τεχνηέντως, για
να προβληθούν μόνο επουσιώδεις παραλείψεις ή ασήμαντα σφάλματά του. Αυτό
συμβαίνει όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σ’ όλο τον δυτικό κόσμο.
Υπάρχει όμως μια λεπτή γραμμή που καθορίζει τη στάση των κυβερνήσεων.
Υπάρχουν εκείνες που θεωρούν τα μέσα ενημέρωσης κομμάτι του πολιτικού σκηνικού
κι εκείνες που τα θεωρούν εχθρό του.
Οι πρώτοι προσπαθούν να τα επηρεάσουν ή να
τα ποδηγετήσουν. Οι δεύτεροι θέλουν απλώς να τα καταργήσουν. Ούτε οι μεν ούτε οι
δε ομολογούν τις προθέσεις τους, οι πράξεις τους όμως προς τα εκεί
κατευθύνονται. Σύντομα θα μάθουμε σε ποια κατηγορία ανήκει η σημερινή
κυβέρνηση.
.png)
