Οι κομμουνιστές, τα παλαιότερα χρόνια που δεν είχαν τη δυνατότητα
να αντιτίθενται στην οφθαλμοφανή διαφορά μεταξύ της κοινωνίας που εκείνοι
πρότειναν με την Δυτική αλλά κι ελληνική κοινωνία που αναπτυσσόταν ραγδαία,
στήριζαν την πολιτική τους σε ένα δίπτυχο: Την
ειρήνη για την οποία
προπαγάνδιζαν (κι ας εισέβαλλαν βιαίως οι αδελφοί τους Σοβιετικοί σε κράτη κι
υποδούλωναν λαούς στο όνομα του σοσιαλισμού) και στο «εποικοδόμημα Παιδεία –
Πολιτισμός – ΜΜΕ.
Οι παρεμβάσεις του Φίλη στην Παιδεία, δεν είναι τίποτα περισσότερο
από επιστροφή στην στασιμότητα και το τέλμα της δεκαετίας του ογδόντα.
Οι προθέσεις του Φίλη, δεν είναι τίποτα περισσότερο από την
απολύτως πατερναλιστική θεώρηση της κοινωνίας ως αδικημένης από τις ρεαλιστικές
πολιτικές του… κεφαλαίου.
Και σπεύδει να ικανοποιήσει τις επιθυμίες του οπισθοδρομικού
πόπολου.
Τι θέλετε; Να μάθουν τα παιδιά γράμματα; Εμείς μπορούμε να τους
στέλνουμε το πτυχίο στο σπίτι…
Τι θέλετε; Να μπαίνουν τα παιδιά στα πανεπιστήμια; Εμείς μπορούμε
να μειώνουμε τις βάσεις και να μπαίνουν όλα…
Τι θέλετε; Να καταργηθούν οι εισαγωγικές εξετάσεις; Εμείς το
σχεδιάζουμε και θα σας το πούμε προεκλογικά…
Κλασσική Αριστερή λογική της ήσσονος προσπάθειας.
Ισοπέδωση των πάντων. Κατάργηση των φίλτρων αξιοσύνης και
αριστείας. Επαναφορά των αιωνίων φοιτητών και κατάργηση του ανώτατου χρόνου
σπουδών.
Αλίμονο, μη κοπιάσουν τα παιδιά.
Αλίμονο, μη τυχόν πιεστούν για να πάρουν σοβαρά την μόρφωση.
Αλίμονο, μη τυχόν και τα αναγκάσουμε να έχουν υποχρεώσεις κι όχι
μόνο δικαιώματα.
Χώρια που πρέπει να εκλέγουν και τους καθηγητές τους!
Η Αριστερά, λοιπόν, σε αγαστή συνεργασία με το εκπαιδευτικό
συνδικαλιστικό κατεστημένο, είχε καλλιεργήσει ως αντιπολίτευση και σήμερα κάνει
πράξη ως κυβέρνηση τις λογικές της ήσσονος προσπάθειας, των χαμηλών προσδοκιών
και των δικών της πελατειακών και κομματικών συμφερόντων.
Όραμα; Χαμηλά ο πήχης!
Θυμηθείτε:
Η Αριστερά δεν ψήφισε τον νόμο Διαμαντοπούλου που ήταν (με όλες
τις παραλείψεις ή συμβιβασμούς του) η επιτομή της μεταρρύθμισης στην Παιδεία.
Κι ήταν πάντα πρόθυμη να προσφέρει στήριξη στις συντεχνίες της
Παιδείας που κατατρώγουν τις σάρκες της.
Σήμερα δε, με υπουργό έναν «αιώνιο φοιτητή», η Αριστερά την οδηγεί
στην ακόμη μεγαλύτερη παρακμή. Αργόσυρτη και καταστροφική.
Την ώρα που δεν υπάρχει πανεπιστήμιο στο εξωτερικό που να μη
συνδέει την μόρφωση με την αγορά εργασίας, την ώρα που είναι αναγκαία πέραν
κάθε άλλης φοράς η εντατικοποίηση των σπουδών για την αντιμετώπιση των
προκλήσεων, η Ελλάδα πορεύεται με … Φίληδες… κι εξοντώνει ακόμη και τους αρίστους
της, έρμαια των ανόητων ιδεοληψιών και πολέμια κάθε πολιτικού και εκπαιδευτικού
ορθολογισμού…
Πού πάμε; Πώς θα σωθεί αυτός ο τόπος;
Ο βαθύς αναστεναγμός προβληματισμού και απόγνωσης που απαντάει σ’
αυτά τα ερωτήματα, είναι χαρακτηριστικός…
Στον δεύτερο τομέα της αρμοδιότητας του Νίκου Φίλη; Των
θρησκευμάτων;
Κι εδώ, μούσκεμα τα κάνει ο πληθωρικός υπουργός.
Ωε «γνήσιος απόγονος» των ερυθρών Χμερ, επιχειρεί να επιβάλλει
βιαίως διαδικασίες κοινωνικών μεταβολών, σοκάροντας την κοινωνία.
Προσέξτε:
Η προσέγγιση κι η πρόθεση του Ν. Φίλη για αλλαγή στον
τρόπο διδασκαλίας των θρησκευτικών στα σχολεία, είναι στη σωστή κατεύθυνση.
Δεν υπάρχει αμφιβολία επί τούτου.
Να μάθουμε και να συνειδητοποιήσουμε ότι αν δεν υπήρχε η Ευρώπη, ο
Διαφωτισμός, οι διανοούμενοι κι όσοι δημιούργησαν την Φιλική εταιρεία, η
εκκλησία ακόμη θα μας έλεγε ότι πρέπει να συντασσόμαστε με τον Τούρκο.
Είναι καιρός να απομακρυνθούμε από το Μεσαίωνα και να σταματήσουμε
την υποχρεωτική κατήχηση για να βρούμε την ελευθερία επιλογής στη γνώση.
Και για να συναντήσουμε επιτέλους τη Δύση, πρέπει να παύσουμε
να είμαστε βαθιά Ανατολή.
Άλλωστε η θρησκεία του καθενός αποτελεί προσωπική του πνευματική
αναζήτηση και δεν έχει καμιά σχέση με τα θρησκευτικά στα σχολεία.
Και δεν είναι μόνο τα θρησκευτικά.
Είναι κι αυτή η βούλα στο Σύνταγμα της χώρας, η υποδοχή του αγίου
φωτός με τιμές αρχηγού κράτους, ο ταλιμπανισμός των κωδωνοκρουσιών, τα
παραμύθια της ιστορίας, η δημοσιοϋπαλληλία του κλήρου και τόσα άλλα.
Μέγιστες γελοιότητες του ελληνικού κράτους και εν πολλοίς
απαξιωμένες.
Υπάρχει όμως το «αλλά».
Ο Υπουργός επιχειρεί να επιβάλλει το θεωρητικά σωστό εντελώς
διχαστικά για την κοινωνία.
Αντί να αναδείξει τα ζητήματα με τρόπο τέτοιο ούτως ώστε να γίνουν
αποδεκτά από το μεγάλο μέρος της κοινωνίας, εκείνος κάνει πράξη το προεκλογικό
δόγμα του ΣΥΡΙΖΑ «ή εμείς ή αυτοί»…
Κι ανοίγει ένα τεράστιο μέτωπο με το κατά τεκμήριο μεγάλο κομμάτι
της ελληνικής κοινωνίας, που είτε από άγνοια είτε από συντηρητισμό είτε από
πίστη, δεν είναι εύκολο να αποδεχτεί θεμελιώδεις αρχές της επιστήμης που
αντιμάχεται η θρησκεία…
Κι ανεβάζει στα κάγκελα τους παπάδες, που θεωρητικά με όσα έχουν
διαπράξει εναντίον του έθνους στο όνομα της θρησκείας (Βυζάντιο, σκοταδισμός,
ανηλεής πόλεμος στον διαφωτισμό, άκρατη συντηρητικότητα, στήριξη δικτατόρων,
άμεση εμπλοκή στην άσκηση ακόμη κι εξωτερικής πολιτικής, σκάνδαλα κλπ) θα
έπρεπε να είναι κρυμμένοι σε κατακόμβες… Ή έστω μόνο στους άμβωνες.
Είπαμε, όμως.
Κυβερνούν με τη λογική «ή εμείς ή οι άλλοι»… Κι όπου ακόμη έχουν
δίκιο, το χάνουν…
Το δε φάντασμα του κομμουνισμού, μπορεί να μην πλανάται επάνω από
την Ευρώπη, όπως με σαρκαστικό τρόπο έλεγε ο Μαρξ, αλλά έχει καθίσει επάνω από
την Ελλάδα…
.png)
