Ο ρεπόρτερ Κατάλευκος τακτοποίησε τα χαρτιά και τα μολύβια του πάνω στο
γραφείο, κλείδωσε τα συρτάρια του και ετοιμάστηκε να φύγει. Είχε τελειώσει το
μεροκάματο, έξω είχε νυχτώσει από ώρα. Στράφηκε στον Τζώνη που κάτι χάζευε στο
κομπιούτερ του:
- «Νωρίς τελειώσαμε σήμερα νεαρέ. Πάμε να κάνουμε μια βόλτα στην Αθήνα;».
- «Τώρα αρχηγέ; Πού να πάμε οκτώ η ώρα; Να ήταν μετά τις έντεκα, θα
πηγαίναμε σε κανένα μπαράκι. Ενώ τώρα...».
- «Να περπατήσουμε στους δρόμους βρε. Αμάν πια μ’ αυτά τα μπαράκια. Μόνο να
μπεκροπίνετε ξέρετε εσείς; Να πάμε να χαζέψουμε στο κέντρο. Είναι στολισμένο
για τις γιορτές και μ’ αρέσει».
- «Τι σ’ αρέσει δηλαδή;».
- «Ο χριστουγεννιάτικος στολισμός Τζώνη».
- «Ποια; Αυτά τα χαζά λαμπάκια πάνω στα δέντρα και οι γιρλάντες στους
στύλους της ΔΕΗ; Σε είχα για πιο απαιτητικό αρχηγέ...».
- «Πιο απαιτητικό σε τι πράγμα;».
- «Στην αισθητική. Ε όχι να σ’ αρέσει και το φωτισμένο χαζοδεντράκι στο
Σύνταγμα... Για όνομα...».
- «Ρε άντε από κει που θα μου κάνεις και μαθήματα αισθητικής, εσύ που
μέρα-νύχτα βλέπεις τσόντες στο Ιντερνετ».
- «Αυτό είναι χόμπι. Μα σοβαρά τώρα αρχηγέ, σ’ αρέσει να κυκλοφορείς στους
δρόμους τέτοιες μέρες;».
- «Γιατί ρε Τζώνη, κακό είναι δηλαδή να χαρεί λίγο η ψυχή του ανθρώπου;».
- «Ετσι χαίρεται εσένα η ψυχή σου; Μ’ αυτό το κατασκευασμένο καταναλωτικό
πράγμα;».
- «Ολα κατασκευασμένα είναι νεαρέ μου. Αμάν πια μ’ αυτόν τον μηδενισμό σας.
Χάλια τα Χριστούγεννα, χάλια το Πάσχα, χάλια οι γιορτές... άντε επιτέλους. Λίγη
ανάταση να νιώσουμε βρε. Τι θα πει κατασκευασμένο και καταναλωτικό και
αρλούμπες; Ψάξε εσύ να βρεις το αυθεντικό λοιπόν. Εγώ το βρίσκω στα γλομπάκια».
- «Καλά, δεν σε κατηγορώ, απλώς εγώ γελάω με όλα τούτα. Βιτρίνες,
λαμπιόνια, δωράκια, δεντράκια, φάτνες, έλκηθρα, ρεβεγιόν και τα τοιαύτα. Αηδίες
αρχηγέ».
- «Με αηδίες είναι παραγεμισμένο το κούφιο κεφάλι σου Τζώνη. Επειδή είσαστε
ανίκανοι να νιώσετε οτιδήποτε, αυτο-ονομαστήκατε σκεπτικιστές. Των
Χριστουγέννων, της Λαμπρής, των εθνικών εορτών... Σιγά τους σκεπτικιστές.
Κούφιοι είστε».
- «Κούφιοι; Επειδή μας τη βαράει το καρουζέλ και οι Αγιοβασίληδες με τα
πόνι. Που τους μαζεύουν οι δήμαρχοι για να κάνουν το κομμάτι τους...».
- «Ναι οι δήμαρχοι σου φταίξανε. Βρε τα Χριστούγεννα είναι ευκαιρία να σμίγουνε
οι άνθρωποι. Να συζητούν, να φύγουν από την τσόντα που βλέπουν μόνοι τους στο
κομπιούτερ και να βγούνε έξω. Εστω και στα χαζά λαμπάκια».
- «Ε καλά ρε αρχηγέ, μη σε πιάνει τα παράπονο. Αφού το θέτεις έτσι, πάμε.
Αλλά θα πιούμε και καμιά μπίρα. Δεν θα τη βγάλουμε ξεροσφύρι».
- «Εσυ μπίρα, εγώ τσάι Τζώνη».
- «Αντε λοιπόν αρχηγέ, πάμε να δω κι εγώ πως είναι η χαζο-Αθήνα».
- «Α, δεν την είδες... Και τότε, πώς την κατηγορείς;».
- «Από πεποίθηση. Εξάλλου, τίποτα της προκοπής δεν έχουν οι πορνοσελίδες
σήμερα».
H ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ
Αντ’ αυτού, Λεπέν
Oταν στην ευρωπαϊκή ατμομηχανή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των πολιτικών
ελευθεριών κερδίζει η Λεπέν, τότε η ΕΕ πρέπει κατεπειγόντως να ξαναμελετήσει τα
μέτρα και τα σταθμά της. Διότι αν πέφτουν κάστρα σαν τη Γαλλία, τι θα γίνει με
περιοχές που έχουν άσχημη προϊστορία; Φανταζόμαστε πώς θα είναι η Ευρώπη σε
δέκα χρόνια με τέτοια πορεία.
Βεβαίως, δεν μπορώ να μη χαμογελάσω πικρά όταν σκέπτομαι τι πίστευαν οι
Ελληνες μόλις πριν από λίγους μήνες. Οτι μόλις κερδίσει η εγχώρια Αριστερά,
όλοι οι ευρωπαϊκοί συσχετισμοί θα σαρωθούν από έναν αέρα προοδευτικής πολιτικής
και φιλολαϊκών οικονομικών επιλογών.
Δεν το πίστευαν μόνοι τους, ο ΣΥΡΙΖΑ τούς διαβεβαίωνε σε μια εποχή που ο
Τσίπρας κατείχε το παπικό αλάθητο. Μπερδεύοντας λοιπόν την επιθυμία με την
πραγματικότητα, ήμασταν ευτυχείς που η Αριστερά χτυπά τη θύρα της Ευρώπης, για
να φέρει μεταξύ όλων και την απαλλαγή απ’ τις περιοριστικές πολιτικές. Αντ’
αυτού, την πόρτα μας χτυπούσε τελικά η ακροδεξιά. Βουλωμένο γράμμα διαβάζουμε.
.png)
