Μερικές φορές οι λεπτομέρειες ορισμένων πράξεων είναι πιο
διαφωτιστικές από τα γεγονότα αυτά καθαυτά. Οπως η συνομιλία του εντεταλμένου
συμβούλου του υπουργού Δικαιοσύνης με ληστές και τρομοκράτες. Υποστηρίχθηκε,
λοιπόν, ότι ο κ. Λάμπρου συνομιλεί με κατάδικους επειδή ενδιαφέρεται για τα
δικαιώματά τους.
Μπορεί να είναι κι έτσι. Οι υποσχέσεις, βέβαια, για αλλαγές
στον τρόπο χρήσης του DNA, για παράδειγμα, καμία σχέση δεν έχουν με τις
συνθήκες κράτησης. Αν παραπέμπουν κάπου, είναι σε μια συνολική διαπραγμάτευση
με τους τρομοκράτες για το πώς θα γίνει πιο δύσκολη η αποδεικτική διαδικασία
και κατά συνέπεια θα καταδικάζονται και πιο δύσκολα. Ας είναι.
Υποστηρίχθηκε, επίσης, ότι οι απειλές που διατύπωσαν κατά του κ.
Πανούση είναι συνήθεις σε αυτούς τους κύκλους και δεν αποδεικνύουν τίποτα.
Σωστό, εν μέρει. Το ενδιαφέρον, ωστόσο, είναι ότι τις διατυπώνουν μπροστά σε
έναν εκπρόσωπο του υπουργείου Δικαιοσύνης. Φαντάζεται κανείς να το έκαναν
μπροστά σε έναν αξιωματικό της Αστυνομίας;
Ομολογούν ουσιαστικά ένα έγκλημα,
λέγοντας ότι καλά κάναμε και βάλαμε βόμβα. Και αυτοενοχοποιούνται για ένα
πιθανό μελλοντικό έγκλημα, απειλώντας ότι θα του λιώσουν το κεφάλι. Ε, λοιπόν,
αυτό δεν το κάνεις αν δεν έχεις σχέσεις απόλυτης αλληλεγγύης, αν όχι συνενοχής,
με τον συνομιλητή σου. Και είναι ακόμα μία ψηφίδα που αποδεικνύει τη συμβιωτική
σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τη βία. Εξ όνυχος...
Το ενδιαφέρον είναι ότι την ίδια στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να
θεσμοθετήσει μορφές κοινωνικής αυθαιρεσίας ακόμα και με αλλαγές στον νόμο. Ετσι
το υπουργείο Δικαιοσύνης, για παράδειγμα, προτείνει αλλαγές στον Ποινικό
Κώδικα, σύμφωνα με τις οποίες μια σειρά από πλημμελήματα που σχετίζονται με
καταλήψεις δρόμων, καταλήψεις κτηρίων και παρεμπόδιση των συγκοινωνιών και των
τηλεπικοινωνιών δεν θα τιμωρούνται, αν ο κίνδυνος που μπορούσε να προκληθεί
είναι ασήμαντος ή αν η πράξη έγινε για την «προάσπιση μείζονος κοινωνικού
συμφέροντος».
Θα μπορούν, δηλαδή, όπως εύστοχα επισημάνθηκε από τον Πάσχο
Μανδραβέλη, να κάνουν ατιμωρητί άνω-κάτω τη χώρα «για το καλό μας». Σε εποχές
που αναζητούμε τρόπους να επιστρέψουμε στην κανονικότητα και την ανάπτυξη η
κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για να το εμποδίσει.
Αλλά και στο πανεπιστήμιο. Υστερα από αλλεπάλληλες αρπαγές
της κάλπης που είχαν ακυρώσει τις εκλογές οργάνων και οδηγούσαν σε παραλυσία τα
εκπαιδευτικά ιδρύματα, είχε θεσμοθετηθεί η ηλεκτρονική ψηφοφορία. Ετσι όχι μόνο
είχε λυθεί το πρόβλημα, αλλά είχαν απλουστευθεί και οι διαδικασίες. Οχι πια. Η
κάλπη επέστρεψε μαζί με την ακύρωση των συμβουλίων και την επιστροφή στο
καθεστώς της συνδιαλλαγής με τους φοιτητοπατέρες. Η επιβράβευση της
παθογένειας.
Συνδιαλλαγή με τους εκπροσώπους της βίας, θεσμοθέτηση της αυθαιρεσίας η μια όψη της πολιτικής.
Η άλλη είναι η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να γίνει «καθεστώς» με την άλωση του
κράτους αλλά και την ακύρωση κάθε δυνατότητας αμφισβήτησής του. Ακόμα και όταν
αυτό προϋποθέτει αμφισβητούμενες διαδικασίες ως προς τη δημοκρατικότητά τους.
Η
μήνυση Παρασκευόπουλου - Τόσκα εναντίον Πανούση και μέσων ενημέρωσης, για
διαρροή απορρήτων και μάλιστα με την επίκληση κινδύνων για την εθνική ασφάλεια,
είναι ενδεικτική. Ούτε η «επάρατη» Δεξιά δεν είχε τολμήσει να επιχειρήσει με
ποινικές διαδικασίες να κουκουλώσει σκάνδαλα, παρότι και στο παρελθόν είχαν
κυκλοφορήσει αναρίθμητες δικογραφίες με απομαγνητοφωνημένες συνομιλίες.
Κάτω από διαφορετικές συνθήκες ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε
εύκολα να
προχωρήσει σε χειρότερες ακρότητες. Αν δεν είχε γίνει η διάσπαση, με τη Ζωή και
τον Λαφαζάνη στο εσωτερικό του αλλά και χωρίς την τρόικα, είναι βέβαιο ότι θα
προχωρούσε σε ένα εκτεταμένο πρόγραμμα κρατικοποιήσεων.
Με πρόσχημα τον πόλεμο
στην πλουτοκρατία, εξάλλου, και με την αξιοποίηση της θεσμοθετημένης «λαϊκής»
αυθαιρεσίας έχει κάνει σαφές ότι θα επιχειρούσε να επιβάλει τους όρους του στην
κοινωνία και την οικονομία.
Ο θαυμασμός στον Τσάβες δεν ήταν διόλου αθώος.
Σήμερα όμως μια τέτοια πολιτική δεν είναι εφικτή. Τα στελέχη του, βέβαια,
προσπαθούν να είναι ταυτόχρονα και κυβέρνηση και αντιπολίτευση, καλώντας τους
πολίτες σε απεργία εναντίον των μέτρων που του επιφυλάσσουν!
Μια τέτοια πρωτοβουλία, ωστόσο, απλώς συντηρεί τις φράξιες και τις
ψευδαισθήσεις στο εσωτερικό του. Σε όλους τους υπόλοιπους προκαλεί γέλιο. Και
δείχνει ότι η σημερινή πλειοψηφία δύσκολα θ' αντέξει σε βάθος χρόνου. Μπορεί
καθημερινά να γινόμαστε μάρτυρες ενός κλιμακούμενου αυταρχισμού, στην
πραγματικότητα ωστόσο όλες αυτές οι κινήσεις αποτελούν και εκδήλωση αδυναμίας.
Οταν κόβεις συντάξεις, βάζεις φόρους στη λαϊκή κατανάλωση και συνεχίζεις τις
ιδιωτικοποιήσεις, δεν γίνεσαι λαϊκός ήρωας. Και το καθεστώς της αυθαιρεσίας που
πριμοδοτείς κινδυνεύει να γυρίσει εναντίον σου. Ισως δεν είναι καθόλου τυχαία η
ομολογία, από βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ αυτήν τη φορά, ότι αν δεν υπήρχε το Μνημόνιο
θα έπρεπε να το είχαμε εφεύρει. Τελικώς η απόσταση από τον Κάρολο στον Γκρούτσο
Μαρξ ήταν πολύ μικρότερη από ό,τι νομίζαμε.
.png)
