.Οι μαραθωνοδρόμοι

 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΜΠΟΥΡΑΚΗΣ 

Ο ρεπόρτερ Κατάλευκος κατάφερε να φτάσει στα γραφεία της εφημερίδας αργά το μεσημέρι, σε αντίθεση με όλες τις υπόλοιπες μέρες που έφτανε νωρίς το πρωί, ακόμα και τις Κυριακές.

-«Ηταν αδύνατο να περάσω απέναντι τον δρόμο» είπε ο Κατάλευκος. «Μου άρεσε όμως πολύ. Στάθηκα εκεί και έβλεπα τους χιλιάδες μαραθωνοδρόμους να περνούν. Ατέλειωτοι ήταν».

-«Σαράντα τρεις χιλιάδες» γέλασε ο Τζώνης. «Για φαντάσου! Σαράντα τρεις χιλιάδες άνθρωποι ξύπνησαν απ’ τα χαράματα για να πάνε έως τον Μαραθώνα και να τρέξουν ή για να τσαλαπατηθούν ανάμεσα στις πολυκατοικίες της Αθήνας».

-«Ούτε αυτό σ’ άρεσε ρε Τζώνη;» στραβομουτσούνιασε ο Κατάλευκος. 

«Μα ήταν ένα εκπληκτικό θέαμα. Μεγάλοι, μικροί, παιδιά, Ελληνες, ξένοι... πανηγύρι κανονικό ήταν».

-«Ε, αυτό λέω κι εγώ. Πανηγύρι. Μόνο τα νταούλια λείπανε».

-«Ρε βλάκα, όταν λέω πανηγύρι, εννοώ ότι οι άνθρωποι ήταν χαρούμενοι. Υπάρχει τίποτα άλλο πιο ευεργετικό στην εποχή μας;».

«Εντάξει αρχηγέ, χαρούμενοι ήταν, τους είδα. Απλώς μου τη βαράει λίγο αυτό που γίνεται της μόδας, του συρμού, πώς να το πω; Πολιτικοί, ηθοποιοί, τηλεπαρουσιαστές, όλοι εκεί μαζευτήκανε για να κάνουν το κομμάτι τους».

-«Μην μπερδεύεις τον απλό κόσμο που πάει να τρέξει δίχως κανένα όφελος, μ’ όλους αυτούς που βρίσκουν ευκαιρία να προβληθούν. 

Εγώ, Τζώνη, ομολογώ ότι συγκινήθηκα βλέποντας όλους αυτούς τους ανθρώπους να παίρνουν μέρος. Κάτι θέλουν να πουν όλοι αυτοί».

-«Ασε ρε αρχηγέ, που κάτι θέλουν να πουν. Για ποιο πράγμα; Για την παγκόσμια ειρήνη;».

-«Και για την παγκόσμια ειρήνη και για ό,τι άλλο πιστεύει ο καθένας. Αλλά κυρίως διότι η συμμετοχή δείχνει ότι ο κόσμος δεν παραδίδει τα όπλα στην κρίση, στην κατάθλιψη, στην απελπισία».

-«Λάθος αρχηγέ, ανάποδα είναι τα πράγματα. Οποιος θέλει αν μην παραδοθεί στην κρίση και στην κατάθλιψη της κρίσης, δεν βάζει ένα κοντοβράκι και πάει να τρέξει στον Μαραθώνιο. Σφίγγει τη γροθιά και βγαίνει στους δρόμους, όχι χαζοχαμογελώντας».

-«Γιατί, εμποδίζει κανέναν ο Μαραθώνιος να βγει και την επόμενη μέρα στον δρόμο;».

-«Δεν τον εμποδίζει θεωρητικώς, αλλά πρακτικώς εγώ έχω να δω τόσο κόσμο σε απεργία και πορεία από τον καιρό του Νώε» ξέσπασε ο Τζώνης. «Κατέβα ρε στην απεργία, τον παροτρύνεις, δεν μπορώ, σου απαντά. Πώς θα πάω, πώς θα έρθω, μπελάς μεγάλος. Ενώ να πάει έως τον Μαραθώνα δεν είναι μπελάς και ταλαιπωρία. Λες στην άλλην, έλα κυρά μου στην πορεία, δεν γίνεται, έχω τα παιδιά, απαντά. Ενώ τώρα, πώς παίρνει τα παιδιά με τα καρότσια και τρέχει γύρω γύρω;».

-«Βρε μανία να κατέβουν στον δρόμο. Τέλος πάντων, θα γίνει κι αυτό Τζώνη».

-«Αν κατέβουν αρχηγέ, σου υπόσχομαι ότι θα τρέξω κι εγώ του χρόνου στον Μαραθώνιο. Αλλά να το ξέρεις, μέσα στα προσχήματα είναι ο κόσμος, οπότε και του χρόνου από το παρτέρι της Μεσογείων θα τους κοιτάμε πάλι».

Η γνώμη μου
Γκρίζα ζώνη

Είναι πλέον φανερό ότι η κυβέρνηση παίζει τα ρέστα της στο θέμα των «κόκκινων» δανείων και των πλειστηριασμών. Οι δανειστές θεωρούν τη διευθέτηση του ζητήματος ουσιώδη για την εξυγίανση του ελληνικού τραπεζικού τομέα και η κυβέρνηση τη θεωρεί σημείο καμπής για τη σχέση της με τη μεσαία τάξη. Τα δεδομένα δείχνουν αδιέξοδο.

Ανάμεσα στους πλούσιους και τα πολύ φτωχά λαϊκά στρώματα, υπάρχει μια γκρίζα ζώνη που εμπεριέχει την περίφημη μεσαία τάξη με όλα της τα πραγματικά προβλήματα και όλα τα παραχαϊδεμένα χούγια της. Ποια είναι η αόρατη κρίσιμη γραμμή ανάμεσα στα δύο; Δύσκολο να πει κανείς, δυσκολότερο είναι ν’ αποφασίσει η κυβέρνηση.

Τέτοιες αποφάσεις, εκ των πραγμάτων εμπεριέχουν βαρύ πολιτικό κόστος. Οι πλειστηριασμοί, ακόμα και για σπίτια κακοπληρωτών, μπορεί να αποκτήσουν για τον ΣΥΡΙΖΑ την καταστροφική ισχύ που απέκτησε ο ΕΝΦΙΑ για τις κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Ομως θα πάρουν απόφαση, αφού επέλεξαν να κυβερνούν και μάλιστα μόνοι.