Ο Τζώνης είχε χώσει τα μούτρα του στους πίνακες και στις διατάξεις του
καινούργιου Ασφαλιστικού, πράγμα που προφανώς του είχε δημιουργήσει πονοκέφαλο
διότι ήταν κατακόκκινος. Ο Κατάλευκος, παραδίπλα, κάθε τόσο σήκωνε τα μάτια και
χάζευε τον βοηθό του που βουρλιζόταν. Τον άφησε να βασανίζεται, μέχρι που
κατέφθασε η πρώτη ερώτηση του νεαρού:
- «Αρχηγέ, μπορείς να με βοηθήσεις; Πάνω που νόμιζα ότι κάτι είχα καταλάβει
απ’ το Ασφαλιστικό, έγιναν πάλι όλα μαντάρα στο μυαλό μου».
- «Για πες μου μικρέ, τι δεν καταλαβαίνεις αυτήν τη φορά...».
- «Δεν καταλαβαίνω τον θόρυβο που έχει ξεσπάσει με τις ασφαλιστικές
εισφορές των ελευθέρων επαγγελματιών. Γιατί φωνάζουν τόσο; Εμένα μου φαίνεται
δίκαιο το καινούργιο σύστημα».
- «Ποιο δηλαδή σου φαίνεται δίκαιο;».
- «Οσο πιο πολλά βγάζει κανείς τόσο περισσότερες εισφορές να πληρώνει.
Είναι λογικό να πληρώνει τις ίδιες εισφορές αυτός που βγάζει 6.000 ευρώ τον
χρόνο μ’ αυτόν που βγάζει 60.000;».
- «Φαίνεται να είναι δικαιότερο επιφανειακά, αλλά στην ουσία δεν είναι Τζώνη.
Και ξέρεις γιατί; Διότι μπερδεύεις στο μυαλό σου το θέμα των εισφορών με το
θέμα της φορολογίας, που είναι δυο διαφορετικά πράγματα».
- «Τι σχέση έχει η φορολογία ρε αρχηγέ; Εδώ μιλάμε για τις συντάξεις. Μη με
μπερδεύεις περισσότερο».
Ο ρεπόρτερ Κατάλευκος σηκώθηκε απ’ το γραφείο του, πήρε το δασκαλίστικο ύφος του και
άρχισε το μάθημα στον νεαρό βοηθό του που τον κοίταζε με σμιχτά φρύδια:
- «Λοιπόν Τζώνη, εσύ λες: Βγάζεις πολλά κύριε; Πληρώνεις πολλά. Αν βγάζεις
λίγα, πληρώνεις λίγα. Είναι θέμα κοινωνικής δικαιοσύνης. Κι εγώ σου απαντώ:
Αυτό γίνεται στη φορολογία, όχι όμως στην ασφάλιση που είναι ανταποδοτική.
Στη
φορολογία δίνεις όσα μπορείς, αλλά δεν παίρνεις ανάλογα μ’ αυτά που δίνεις.
Πληρώνει ο Αθηναίος φόρους και φτιάχνονται δρόμοι στην Ηπειρο για παράδειγμα ή
φυλάσσονται τα νησιά. Στη φορολογία λοιπόν, που το ύψος της εξαρτάται από τις
γενικές ανάγκες του κράτους, πρέπει να υπάρχει δικαιοσύνη στην αφαίμαξη των
πολιτών ανάλογα με τις οικονομικές δυνατότητες».
- «Ενώ η ασφάλιση...;».
- «Η ασφάλιση είναι ανταποδοτική. Οσα δίνεις όσο δουλεύεις τόσα θα πάρεις
όταν συνταξιοδοτηθείς. Πλήρωσες λίγες εισφορές ως εργαζόμενος; Θα πάρεις μικρή
σύνταξη όταν αποσυρθείς. Πλήρωσες πολλές; Θα πάρεις μεγάλη σύνταξη.
Εως τώρα,
λοιπόν, και ο φτωχός και ο πλούσιος ελεύθερος επαγγελματίας πλήρωναν τις ίδιες
εισφορές, αλλά στο τέλος έπαιρναν την ίδια σύνταξη. Γι’ αυτό είχαν και κλίμακες
να επιλέξουν. Ενώ με το καινούργιο, ο πλούσιος θα πληρώνει πολλά, ο φτωχός
λίγα, αλλά η σύνταξη θα συνεχίσει να παραμένει ίδια».
- «Για κάτσε ρε αρχηγέ. Αυτό όμως γίνεται και στους μισθωτούς. Ανάλογα με
το τι βγάζουν πληρώνουν ποσοστιαία».
- «Γι’ αυτό εγώ λέω πως είτε πρέπει να καταργηθεί το πλαφόν είτε να
θεσπιστεί κόφτης εισφορών, η κράτηση αντίστοιχος με την αναλογία του πλαφόν της
σύνταξης».
- «Οπα αρχηγέ, γιατί αυτοί είναι καινούργιοι όροι...».
- «Αύριο Τζώνη, μην τα μάθεις όλα μονομιάς...».
Η ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ
Η αιώνια Τουρκία
Χρειάστηκε να ξεβραστούν 30 πνιγμένοι πρόσφυγες στις τουρκικές ακτές, όλοι φορώντας
σωσίβια που δεν τους βοήθησαν, για να δεήσουν οι τουρκικές Αρχές να κάνουν
έφοδο σε παράνομο εργοστάσιο κατασκευής σωσιβίων-μαϊμού, που ακριβο-πληρώνονται
μεν, αλλά δεν σώζουν τους δυστυχείς κατόχους τoυς. Η αιώνια Τουρκία... Αυτό που
ξέρουν χιλιάδες νεοφερμένοι πρόσφυγες, δεν το ξέρουν δήθεν οι τοπικές Αρχές. Κι
όταν ζοριστούν, κάνουν μια κίνηση εκτόνωσης.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο η αιώνια Τουρκία, αλλά και η αιώνια Ελλάδα και η
αιώνια Ευρώπη. Η πρώτη ξέρει, παριστάνει ότι δεν ξέρει, δεν κάνει τίποτα και
πλουτίζει. Η δεύτερη ξέρει, παριστάνει ότι ασκεί εξωτερική πολιτική και απλώς
στο τέλος της μέρας υπερήφανα πληρώνει. Και η τρίτη ξέρει, παριστάνει ότι δεν
ξέρει-δεν βλέπει-δεν ακούει και στο τέλος τα ρίχνει όλα στην Ελλάδα. Κι έτσι
ζούμε εμείς καλά, αυτοί καλύτερα και οι πρόσφυγες συνεχίζουν να πνίγονται. Ο
αιώνιος κόσμος μας...
.png)
